Interview: Levy Seynaeve en co laten de vierde Wiegedood op de mensheid los!
Sinds 2016 maakt Levy Seynaeve met Wiegedood wereldwijd furore. Deze Belgische band is dan ook één brok onversneden energie. Wie de ‘De doden hebben het goed’- trilogie kent weet dat we geen onzin vertellen als we zeggen dat Wiegedood één van de meest extreme en intense Belgische metalbands is, die (post)blackmetal, blastbeats met sludge en extreme noise weten te combineren. Maar Levy Seynaeve zelf is de vriendelijkheid zelve en één van de meest goedlachse gesprekspartners die we al voor een interview mochten strikken.
CE: We luisteren nu al enkele dagen naar ‘There’s always blood at the end of the road’ en moeten af en toe nog naar adem happen. Wat een moker van een plaat! Hoe verschilt deze release voor jullie van ‘De doden hebben het goed’?
Levy Seynaeve: Het grootste verschil zat hem in de vrijheid die we onszelf gunden. Bij ‘De doden hebben het goed’ gebruikten we de blueprint van de eerste release voor de andere twee delen, waarbij elke release vier nummers telde en het derde nummer telkens een titeltrack moest zijn. Toen wisten we op voorhand waar we aan moesten beginnen. Nu hebben we gretig gebruikgemaakt van de vrijheid die werken zonder vooropgezet plan opleverde. Als een nummer klaar was na drie minuten, dan mocht dat ook zo zijn.
We hebben ook langer kunnen werken aan ‘There’s always blood at the end of the road’, mede ‘dankzij’ Covid natuurlijk. We hebben gewoon onze bubbel met drie gevormd. Aangezien we toch niet konden touren hebben we gewoon samengezeten. Ook kwam ik nu sneller met mijn riffs naar de band zonder die eerst nog uren alleen uit te werken. Luister naar ‘FN SCAR 16’ bijvoorbeeld, wat aanvankelijk één riff was die we met de band uit mekaar hebben getrokken en bijna mathematisch weer in elkaar gepuzzeld hebben. Ik denk dat we in de toekomst ook veel meer zo zullen werken. Het wordt interessanter telkens Wim en Gilles hun visie op mijn riffs loslaten.
CE: De plaat klinkt in elk geval als een bom. Hebben jullie bewust andere keuzes in opnametechniek of productie gemaakt?
Levy Seynaeve: In het begin moet je als band natuurlijk op zoek naar je eigen geluid, en dat is een proces dat nooit ophoudt. We zijn wel terug naar de House Rott Child-studio van Christophe Dexters (El Guapo Stuntteam) getrokken waar we ook ‘De doden hebben het goed’ hebben opgenomen. Nu stapten we er echt binnen als een band die wist hoe ze wilde klinken. Daarom hebben we ook weer met Jack Shirley(Comadre, Ghostlimb,…) uit San Fransisco gewerkt voor de mastering. Die heeft ook wel stevig zijn stempel op het eindresultaat gezet.
Nu hebben we gretig gebruikgemaakt van de vrijheid die werken zonder vooropgezet plan opleverde. Als een nummer klaar was na drie minuten, dan mocht dat ook zo zijn – Levy Seynaeve
CE: De plaat komt er dan ook na heel intensief toeren, waarbij jullie letterlijk de hele planeet rondreisden. Wat blijft er hangen van zo’n intensieve tour?
Levy Seynaeve: Het is heel veel geweest inderdaad. De shows in Australië en Nieuw Zeeland leken wel echt onbereikbaar tot er een mailtje van de plaatselijke boeker in de mailbox belandde.
Bij het toeren in de States deden we zowel de oost- als de westkust aan en word je geconfronteerd met de verschillen van de ene na de andere staat. Sommige steden liggen echt uren rijden van mekaar, vaak deden we het equivalent van de zomerrit naar Frankrijk van de ene naar de andere plek.
Dichter bij huis was de AB natuurlijk, of Hellfest in Frankrijk.
Ooit hebben we zelfs tien avonden na mekaar de volledige ‘De doden hebben het goed-trilogie op het podium vertolkt. Pittig!
CE: Hoe hou je dat als frontman eigenlijk vol?
Levy Seynaeve: Goh, ik warm eigenlijk nauwelijks op, tenzij met een warme choco om mijn stem een laagje vettigheid mee te geven. Eens we ‘on the road’ zijn heb ik eigenlijk nergens last van. Enkel wanneer je her of der een keer een enkele show moet spelen, ben ik ‘s anderendaags hees en is mijn nek compleet fucked up.
Ik warm eigenlijk nauwelijks op voor een optreden, tenzij met een warme choco om mijn stem een laagje vettigheid mee te geven – Levy Seynaeve
CE: Je speelde dan ook nog in Amenra en af en toe bij Oathbreaker. Blijft er nog veel ruimte daarbuiten over?
Levy Seynaeve: Als de tour met Amenra of Oathbreaker er op zat stapte ik bijna stante pede terug op het vliegtuig om met Wiegedood te gaan spelen. Dat was een geweldige tijd maar toch een beetje teveel van het goede. Op den duur gaf dat minder energie om die ene week thuis je leven daar nog te gaan onderhouden. Nu is de tourdruk in elk geval een pak minder.
CE: De tour die gepland staat voor Wiegedood is in elk geval niet min. Van januari tot maart spelen jullie in heel West-Europa, het Verenigd Koninkrijk en Ierland plus enkele data in Rusland!
Levy Seynaeve: Klopt, we kijken daar echt wel naar uit. We houden onze vingers gekruist dat alles kan doorgaan. Maar het is geen moeilijk werk, met z’n drieën in een camionette zitten en wat met zwaar materiaal zeulen.
CE: Is in dat opzicht Wiegedood een werkbaardere band dan bijvoorbeeld Amenra?
Levy Seynaeve: Ik heb nog nooit een dergelijke vriendschappelijke en muzikale band gehad dan met Wim en Gilles. Gilles ken ik ook heel lang, we hebben ook nog samen met Oathbreaker gespeeld. Toen Wim er dan bij kwam was dat voor mij the holy trinity (lacht).
We hebben nooit ruzies of meningsverschillen als we muziek aan het maken zijn. Iedereen zit in dezelfde trein, we zijn echt volledig op mekaar afgestemd.
We hebben nooit ruzies of meningsverschillen als we muziek aan het maken zijn. Iedereen zit in dezelfde trein, we zijn echt volledig op mekaar afgestemd – Levy Seynaeve
CE: Wat ons absoluut integreert is de loodzware stiltes op het podium tussen de nummers. Je kan soms een speld horen vallen!
Levy Seynaeve: Klopt. Het bouwt suspense op. Ik vond het altijd inspirerend wanneer bands als Neurosis complete stiltes tussen de nummers hanteren om je dan omver te blazen met een loodzware riff!
CE: Er staat in het voorjaar dus een serieuze tour op het programma van januari tot maart. Denk je dat het zal kunnen doorgaan?
Levy Seynaeve: We zijn er zelf niet zo mee bezig. Als een organisator de stekker eruit trekt of er weer een overlegcomité komt [het interview vond plaats voor de culturele sector weer op slot moest, red.]. Ik hoop in elk geval dat onze support band Portrait of Guilt erbij zal kunnen zijn.
We hadden de plaat eigenlijk al een jaar geleden klaar maar hebben tot nu gewacht om hem uit te brengen in de hoop er een tour aan vast te kunnen knopen. Mocht het weer niet doorgaan nemen we gewoon terug een nieuwe plaat op! (Lacht)
CE: We houden je er aan Levy! Bedankt voor je tijd!
Wat wij vonden van de nieuwe Wiegedood? Dat lees je hier!
