Ontzieling, verderf en Wiegedood
Wiegedood, ‘There’s always blood at the end of the road’ 
De laatste vijf jaar was Wiegedood één van de interessantste Belgische bands om in het oog te houden. Dankzij hun ‘De doden hebben het goed’-trilogie en een reeks indrukwekkende concerten op eigen bodem én over quasi de hele planeet brandde het trio zijn logo in meer dan één eindejaarslijstje. Na enkele jaren stilte is er nu ‘There’s always blood at the end of the road’ en wij mochten al een hele tijd op voorhand luisteren.
Meer dood en verder verderf
Niet dat je veel nodig hebt om meteen mee te zijn met de nieuwe plaat als je fan was van ‘De doden hebben het goed’. Wiegedood verlegt zijn bakens wel en blijft zijn eigen geluid uitbreiden zonder dat eigen geluid uit het oog te verliezen. ‘There’s always blood at the end of the road’ verlaat wel het stramien dat de band zich oplegde voor hun vorige EP’s. De nummers stralen een zekere beheerste compactheid uit. Niet elk nummer duurt ditmaal meer dan zeven minuten. Akkoord, ‘Now will always be’ klokt nog net af op acht minuten, maar de andere nummers zijn beduidend korter. Maar daarom niet minder diabolisch!
Opener ‘FN scar 16’ is een kolkende maalstroom waarin je vanaf de eerste seconde in meegezogen wordt. Gezien de minieme kans van overleving haal je onmogelijk het tweede nummer, maar dat zou zonde zijn. Probeer met je laatste adem nog even de geweldige video van het nummer mee te pikken. ‘And in Old Salamano’s room, the dog whimpered softly’ toont pas echt hoezeer Wiegedood geëvolueerd is. De riffs zijn razender en complexer dan ooit tevoren, en Levy Seynaeve lijkt een heel nieuwe manier van krijsen ontdekt te hebben, zeker wanneer het nummer halverwege zowaar een traag log monster verandert.
Wiegedood brengt heerlijke razernij
‘Noblesse oblige richess oblige’ is weer een vanouds snelheidsmonster dat enkel met een waarschuwingslabel zou afgeleverd mogen worden. Niet beluisteren als je op de autostrade rijdt, of anders zal er wel degelijk blood aan the end of the road zijn. Maar wat een heerlijke razernij!
‘Nuages’ was de eerste single die de mensheid om de oren mepte en inprentte dat de nieuwe Wiegedood in de steigers stond. En, eerlijk is eerlijk, eens het nummer voorbij de tegendraadse intro is geraast, kom je wat ons betreft in het meest gevarieerde Wiegedood-nummer terecht. Van razend, verzengend, onbarmhartig keihard rammen tot logge atonale chaos in enkele minuten tijd. It’s a dirty job but someone has to do it.
Die goeie ouwe chaos
Wij waren maar wat blij dat ook de typische keelgezangen, die geen enkele andere band heeft, ook weer present tekende, net als de waanzinnige tempi, en het gekrijs dat soms bijna pure white noise vormt. Het is onmogelijk om in de dolgedraaide geluidsmuur te onderscheiden welke vocale – of gitaarpartij Gilles Demolder of Levy Seynaeve voor zijn rekening neemt. Alleen van de moordend snelle drumpartijen van Wim Coppers weet je aan wie je ze te danken hebt. Uw nekwervels kunnen de man klachten sturen via de webstek van Wiegedood. Het maakt ook niet uit, want het geluid van Wiegedood is als een organisch geheel, een beest dat je in stukken scheurt op zijn heel eigen manier. Voor zoveel eigenheid kan je alleen maar de volle rij sterren geven. De eerste metalen overwinning van 2022 is er eentje van Belgische bodem dames en heren. Bang your head to this!
2022 is nog maar net begonnen of daar volgt al de eerste topper. Ontdek wat wij de absolute top van 2021 vonden in ons muzikale jaaroverzicht!
