Tweede seizoen ‘The Mandalorian’ start op vertrouwd terrein – en dat is zeer welkom
‘The Mandalorian’ (S02E01, 2020) 
Thank the Maker voor ‘The Mandalorian’. Nadat we eind december de recentste ‘Star wars’-film zagen, kreeg ons geloof in de toekomst van het universum van George Lucas een stevige knauw. ‘The rise of Skywalker’ is verhaaltechnisch een knoeiboel en zo’n opeenstapeling van gemiste kansen en foute keuzes dat we er niet meer dan twee sterren aan kunnen toekennen. Franchise verneukt, leek het wel.
Gelukkig is ‘The Mandalorian’ alles wat ‘The rise of Skywalker’ niet is. De reeks die eind vorig jaar in de VS en sinds acht weken bij ons te zien is op Disney+, zet verhaal boven spektakel, en neemt daarvoor ook zijn tijd. En dat in een omgeving die erg vertrouwd aandoet voor fans van de eerste trilogie (intussen ook al 40 jaar oud), maar die ook fris en nieuw aanvoelt.
In het eerste seizoen van ‘The Mandalorian’ volgden we een mysterieuze, immer gehelmde premiejager (een perfect onderkoelde Pedro Pascal), een mandalorian. Tijdens één van zijn opdrachten moest die een waardevol pakket zien te bemachtigen. Dat pakket bleek een levend wezen te zijn. Officieel werd er naar verwezen als ‘the child’, maar het wezen ging intussen wereldwijd viraal als Baby Yoda. Het leek dan ook wel een jonge versie van een van de klassieke ‘Star wars’-helden, mét speciale krachten. Ook in het vandaag gestarte tweede seizoen draait alles rond … wel ja … Baby Yoda.
(Lees verder onder de video)
Mando (zoals de Mandolarian het vaakst wordt aangesproken) is net als Baby Yoda een vondeling. Hij neemt daarom de taak op zich om het kind naar zijn soortgenoten te brengen. Maar waar huizen die? De zoektocht doet hem een collega opzoeken op Tatooine, de eerste locatie die we ooit in ‘Star Wars’ te zien kregen en thuisplaneet van held Luke Skywalker.
Het is niet dat Skywalker zelf zijn opwachting maakt. ‘The Mandalorian’ speelt zich af na de gebeurtenissen uit de originele trilogie, en voor de gebeurtenissen van de recentste ‘Star wars’-episodes. Geen Luke op Tatooine dus. En dat is net wat ‘The Mandalorian’ zo sterk maakt: de reeks speelt zich dan wel af in een gekend universum, maar dan wel op alle vlakken in de marge en ver, ver weg van de hoofdverhaallijn.
Erg ver in zijn zoektocht geraakt Mando in deze startaflevering van het tweede seizoen trouwens niet. Maar we krijgen wel een boeiende cocktail van bekende creaturen die beter belicht worden, een gigantisch monster (‘The Meg’ maar dan in de woestijn) dat Mando en co moeten verslaan en nieuwe personages (hallo, Timothy Olyphant) die wellicht later in het seizoen nog een rol zullen spelen. Dat dan samen met oudgedienden die in deze aflevering nog niet aan bod kwamen.
De actie is filmisch. Om die te accentueren wisselt regisseur en showrunner Jon Favreau zelfs tussen het standaard 16:9-tv-formaat en het eerder bioscoopgerichte widescreen. De score van Ludwig Göransson, die voor zijn werk in ‘The Mandalorian’ een Primetime Emmy won, ronkt door de luidsprekers. Natuurlijk zijn er de shots van Baby Yoda die weer menigeen zullen doen smelten. En er is een laatste beeld dat veel vragen oproept. Wij zijn benieuwd waar de rest van het seizoen ons heen gaat leiden. Deze aflevering belooft alvast veel goeds.
