Visueel spektakel ‘The Mitchells vs. The Machines’ laat iedereen van zijn telefoon opkijken
‘The Mitchells vs. The Machines’ 
Netflix gooit ons soms dood met alle nieuwe titels die tegelijkertijd uitkomen. Als dan een familiefilm als ‘The Mitchells vs. The Machines’ ineens tussen het lijstje staat kijkt niemand daar echt van op. Maar ook al is deze film vrij onopvallend verschenen, hij blijkt niet je typische familefilm. En stil is hij al helemaal niet. Het nieuwe project van Michael Rianda en Jeff Rowe, beiden bekend van de cultachtige animatieserie ‘Gravity Falls’, is één grote explosie van kleur, plezier en humor. Doordat ze de levendige meme-cultuur helemaal omarmen zorgen Rianda en Rowe voor een onvoorspelbaar spektakelstuk van een film.
‘The Mitchells vs. The Machines’ bespreekt zoals veel familiefilms een sterk moraal, in dit geval die van de afhankelijkheid van de mens van technologie. We ontmoeten excentrieke tiener Katie Mitchell (Abbi Jacobson), die steeds verder van haar technofobe vader Rick (Danny McBride) drijft. In een laatste poging een band te bouwen voor Katie naar de filmschool vertrekt, vertrekken de Mitchells op een roadtrip. Maar dan neemt pratend AI-systeem PAL (Olivia Colman) de wereld over met een leger sassy AI-robots. Als de Mitchells als enige familie ontsnappen is het aan dit disfunctionele gezin om de wereld te redden.
Een animatietentoonstelling
De animatie is extravagant op de best mogelijke manier. Rianda en Rowe werkten hiervoor samen met het team achter ‘Spider-Man: into the spiderverse’ en dat is duidelijk zichtbaar. De geprezen en vernieuwende mengelmoes van stijlen die ze daarin gebruikten, hebben ze hier vrolijk verdergezet. Van smartphonefilters en facebookstickers tot doodles en live-action, ze hebben een waslijst aan soorten erin weten te proppen. Rianda en Rowe calculeren meesterlijk welk type het best past bij de specifieke scenes. Het resultaat is een wilde, visuele achtbaan die je door de film leidt en al het beste van animatie laat zien.
Met vlagen is de film iets té enthousiast. Soms verschijnen er meme-achtige taferelen met knallende dubstep als een jumpscare in beeld. Het past bij het chaotische karakter van de Mitchells, maar het zal vooral de jongere kijkers bekoren. Voor de oudere kijkers is het eerder een reden voor hoofdpijn. Gelukkig balanceren de ontelbare andere visuele grappen deze momenten uit. Zo zal de absurde maar hilarische cameo van een gigantische Furby niet de jonge, maar juist de oudere kijkers laten schaterlachen.
Herkenbare helden
De andere kracht van ‘The Mitchells vs. The Machines’ ligt bij de personages. De Mitchells hebben allemaal hun eigenzinnige kenmerken die op geen enkel moment stereotypes worden. Ieder personage krijgt een aantal momenten om de kijkers voor zich te winnen en slaagt daar met vlag en wimpel in. De rode draad van die film, de wankelende relatie tussen Katie en Rick, is een herkenbare situatie voor velen en hakt er vaak in. Ook hier ligt de drama er soms iets té dik bovenop, maar door de charmes van de Mitchells blijft de vaart in het verhaal. Ook de bijfiguren zijn wonderbaarlijk, van de vunzige mopshond Monchi tot de twee robots die tevergeefs als mensen proberen voor te komen.
‘The Mitchells vs. The Machines’ is als stille killer op Netflix verschenen: onopvallend maar met een grote impact. De passie voor de animatie spat er vanaf. Het verhaal is zo begaan met de personages dat traantjes niet zullen uitblijven. Dat maakt het een avontuur waar alle leeftijdsgroepen niets anders dan plezier kunnen uithalen. Deze film is daarmee misschien wel een van de grootste verrassingen van het jaar.
