‘Ma Rainey’s Black Bottom’ is meer dan enkel een passend afscheid van Chadwick Boseman
‘Ma Rainey’s Black Bottom’ (2020) 
In augustus vorig jaar overleed Chadwick Boseman op 43-jarige leeftijd aan darmkanker, iets wat hij tot het einde voor de buitenwereld verborgen hield. ‘Ma Rainey’s Black Bottom’ is een meer dan waardig afscheid van deze fantastische acteur. Tegelijk is het een passend eerbetoon aan één van de pioniers van de zwarte muziek en een aanklacht tegen raciaal onrecht, vroeger en nu.
Chicago, 1927. In een muziekstudio verzamelen enkele bluesmuzikanten voor een opnamesessie met Gertrude ‘Ma’ Rainey. Aangezien de ‘Mother of the Blues’ op zich laat wachten, besluiten de vier heren al wat te repeteren. De sfeer is gemoedelijk, er wordt gelachen, gevloekt en vooral veel de draak met elkaar gestoken. Dit zorgt ervoor dat de gemoederen soms verhit raken. Vooral bij de jonge trompettist Levee gaat onder zijn piekfijne uiterlijk brandende ambitie schuil, maar ook een korte lont. In combinatie met de diva Rainey en de witte studiobaas – die vooral wil verdienen aan het talent van de muzikanten – moet dit wel vonken geven.
Boseman zal vooral onthouden worden als de acteur die de superheld ‘Black Panther’ incarneerde. En hoewel de impact van deze rol en de gelijknamige film niet onderschat mag worden, zijn het toch zijn laatste twee acteerprestaties uit 2020 die ons zullen bijblijven. Zowel in ‘Da 5 Bloods’ als in ‘Ma Rainey’s Black Bottom’ toont hij ten volle zijn talent. De verbale flair en tomeloze energie waarmee hij in ‘Ma Rainey’ Levee neerzet, tillen de film naar een hoger niveau. Doodzonde dat we geen nieuw werk meer van hem zullen zien.
De rest van de cast laat zich allerminst onbetuigd. Viola Davis als Ma Rainey is ronduit ontzagwekkend. Haar fysieke présence en ongetemde houding boezemt iedereen, witte gezagsdragers incluis, angst in. Ook de andere acteurs spelen met zo’n naturel dat je gaat twijfelen of ze niet echt uit een bluesclub uit de jaren ’20 geplukt zijn.
De relatief onbekende regisseur George C. Wolfe slaagt er behoorlijk goed in om het explosieve geheel samen te houden. Hij geeft daarin voldoende ruimte aan zijn acteurs om zich, geholpen door de sterke dialogen, uit te leven. Tegelijk blijft de spanning onderhuids voelbaar en laat hij deze slechts gedoseerd aan de oppervlakte komen. Nagenoeg de hele film speelt zich af in hetzelfde gebouw. Mede daardoor is de beeldvoering sober, soms zelfs claustrofobisch.
Hoewel het een ander tijdperk betreft, is de link met vandaag eenvoudig te leggen
Het belangrijkste onderwerp van de discussies en frustraties van de zwarte muzikanten is de onderdrukking door witte mensen. Enkel door zich onderdanig op te stellen, krijgen ze kansen. En dan zijn het nog de witte machtshebbers die er het meest van profiteren. Een zwart leven is duidelijk minder waard. Hoewel het een ander tijdperk betreft, is de link met vandaag eenvoudig te leggen. Met ‘Black Lives Matter’ uiteraard, maar ook met culturele toe-eigening, wat vooral naar voor komt in het slotakkoord van de film.
Het laatste werk van de onvolprezen Chadwick Boseman. Een relevant verhaal over zwarte onderdrukking. En een hommage aan een blueslegende en het genre an sich. Meer dan genoeg redenen om deze film niet te missen. A-one, a-two, a-you know what to do.
