Clooney reikt naar de sterren, maar komt flink wat centimeters te kort
‘The Midnight Sky’ (2020) 
Een grandioos ruimte-epos dat ook iets wil zeggen over familierelaties en onze omgang met onze planeet. We vermoeden dat het er zo uitzag in het hoofd van regisseur George Clooney. Helaas verslikt hij zich fameus in zijn ambitie en levert hij met ‘The Midnight Sky’ een onevenwichtig en bij momenten zelfs amateuristisch werkstuk af.
Het jaar is 2049. Na een mysterieuze catastrofe – waarvan we de details nooit te horen zullen krijgen – is de aarde onbewoonbaar geworden. Enkel de polen zijn voorlopig nog gevrijwaard. Clooney speelt een ruimtewetenschapper op leeftijd, die beslist niet mee te vluchten naar een ondergrondse schuilplaats en zijn laatste dagen uit te zitten op een Noordpoolbasis. Wanneer hij ontdekt dat een missie naar een mogelijk bewoonbare maan van Jupiter op de terugweg naar de aarde is, wil hij deze waarschuwen. Daarvoor moet hij wel eerst een helse tocht maken naar een krachtige satelliet. Parallel aan dit verhaal volgen we de astronauten van de Jupitermissie. Deze hebben echter hun eigen ruimtetrubbels te overwinnen en weten nog niet dat ze geen thuis meer hebben.
We zijn er niet in geslaagd de synopsis kort te houden (en we lieten zelfs nog wat zaken weg). Dat zegt veel over de ambitieuze plot die Clooney in twee uur heeft proberen te rammen. Zelf spreekt hij in interviews over een combinatie van ‘Gravity‘ en ‘The Revenant’. En hoewel we kunnen zien waar die vergelijking vandaan komt, vrezen we dat het resultaat geen van beide films eer aandoet. Het geheel hangt met haken en ogen aan elkaar. De toon en het tempo veranderen voortdurend. Zelfs de soundtrack – nochtans van Oscarwinnaar Alexandre Desplat – lijkt geen enkele voeling te hebben met wat op het scherm gebeurt.
In het eerste deel van de film volgen we hoofdzakelijk een uitgebluste Clooney, alleen met zijn gedachten en herinneringen. Dit stuk is dan ook erg traag en saai, een enkele mislukte poging tot lichtvoetigheid ten spijt. Wanneer het ‘Revenant’-gedeelte begint – de trektocht naar de satelliet – komt er iets meer schwung in het verhaal, maar verder dan een vage schim van de film van Iñárritu komt dit stuk niet. Het laatste deel speelt zich quasi volledig in de ruimte af en is nog het meest genietbaar, al moet je dan wel bereid zijn voorbij de flagrante ruimtefouten en knullige CGI te kijken. Dat werkt misschien voor een aflevering van ‘Star Trek’, maar niet voor een film die zichzelf heel serieus neemt.
Clooney is het krediet dat hij als regisseur had opgebouwd de laatste jaren aan het verspelen
Het scenario is zeker niet slecht. De acteurs leveren degelijk werk. Dan kunnen we niet anders dan concluderen dat het de regie is waarbij het hier fout loopt. Zo is Clooney het krediet dat hij als regisseur had opgebouwd met o.m. ‘Confessions of a Dangerous Mind’ en ‘Good Night, and Good Luck’ de laatste jaren aan het verspelen (zie ook ‘The Monuments Men’ en ‘Suburbicon’). Iets minder hooi op de vork volgende keer lijkt ons een verstandige eerste stap.
