‘Attack of the clones’: Star Wars-bedenker strikes back
‘Star Wars – episode II: attack of the clones’ (2002) 
Acht jaar geleden nam opper-Jedi George Lucas de rode draad van zijn ‘Star Wars’-saga weer op. Niet met een vervolg op de klassieke trilogie, maar met een eerste prequel. Hoewel ‘Episode I: the phantom menace’ een absolute kaskraker was (nog altijd de vijfde best boerende film ooit), klonk de kritiek erop niet mals. Als regisseur kun je dan de rest van je reeks koppig je zin blijven doen of het slim spelen. Het is duidelijk dat Lucas met ‘Attack of the clones’ voor het tweede koos en subtiel op de kritiek is ingegaan.
Was een van de voornaamste ergernissen uit ‘The phantom menace’ de infantiele Gungan Jar Jar Binks (Ahmed Best), dan komt die er dit keer zo goed als niet aan te pas. Sterker nog: Lucas zadelt hem op met een verpletterende verantwoordelijkheid. Want Binks zet in al zijn naïviteit het definitieve einde van de Galactische Republiek in gang. We hebben onze revenge en dan zitten we nog niet eens aan ‘Episode III’.
‘Attack of the clones’ speelt zich tien jaar na de gebeurtenissen uit ‘Episode I’ af en vertelt de prehistorie van Darth Vader verder. Senator Padmé Amidala (Natalie Portman), ooit koningin van de planeet Naboo, ontsnapt nauwelijks aan een aanslag. Zit separatistenleider Count Dooku (Christopher Lee) achter de aanslag? En wat is het motief? Jedi-ridders Obi-Wan Kenobi (Ewan McGregor) en Anakin Skywalker (Hayden Christensen) krijgen de opdracht om Amidala te beschermen. Dat dat op verzoek van Supreme Chancelor Palpatine (Ian McDiarmid) gebeurt, is geen toeval.
Visueel weer grensverleggend
‘Attack of the Clones’ is een indrukwekkende vlucht tussen oude en nieuwe sterrenstelsels en culturen. Van de stormachtige oceaanplaneet Kamino met zijn erg gracieuze bewoners tot de termietachtigen op Geonosis. We krijgen voor het eerst en laatst ook een massa-Jedi-gevecht te zien. En Yoda bewijst mét lightsaber waarom net hij dé Jedi aller Jedi is. Hij haalde daardoor niet voor niets de cover van Time Magazine.
Lees verder onder de video.
De finale veldslag doet de plastieken krachtmeting op het einde van ‘The phantom menace’ vergeten. De camera beweegt alsof ze echt middenin een hectische oorlogsfase zit. Het is heerlijk om tegen die achtergrond links en rechts hints te ontdekken naar wat onvermijdelijk komen moet. We zien Darth Vader in spe Anakin dan ook verglijden naar de gevaarlijke dark side van de Force.
Zijn verboden liefde voor senator Amidala en de onzekerheid over het lot van zijn moeder kwellen hem, brengen hem uit balans. Wég de onschuld, en zo hebben we het graag. Alleen de dialogen, vooral tussen de twee tortelduifjes, zijn nogal Shakespeariaans (lees: houterig – sorry William). Maar daardoor natuurlijk ook heel erg ‘Star Wars’-achtig.
‘Attack of the clones’ is niet de beste ‘Star Wars’, maar ondanks de nadrukkelijke romantische insteek wel meer vintage dan ‘The phantom menace’. Als bijkomende opstap naar ‘Episode III: revenge of the Sith’ en de oorspronkelijke trilogie is de film dan ook wel geslaagd.
