Matteo Simoni: “Ik zou er nu voor tekenen om altijd iets anders te mogen spelen dan het vorige”
Met ‘Wil’ bewerkte regisseur Tim Mielants het gelijknamige boek van Jeroen Olyslaegers tot een prangend drama dat een duistere bladzijde van de Vlaamse geschiedenis blootlegt. Matteo Simoni is een van de hoofdrolspelers en sprak met Cutting Edge over Mielants, bejaarde vrouwen in latex pakken en de grootste uitdagingen tijdens de opnames.
‘Wil’ brengt ons naar het bezette Antwerpen van 1942. We volgen de jonge politierekruten Wil (Stef Aerts) en Lode (Matteo Simoni) die meteen na hun inwijding op pad worden gestuurd met een Duitse officier om een joodse familie te arresteren. De arrestatie loopt echter uit de hand en in de chaos die ontstaat, komt de Duitser om het leven. In een van moffen doordrongen stad moeten Wil en Lode hun dodelijke geheim zien te bewaren.
Voor Matteo Simoni was het een uitgelezen kans om eindelijk met regisseur Tim Mielants te werken. “Ik ken Tim eigenlijk al lang. We hebben ooit samen een reeks geschreven over drie bejaarde vrouwen, die o.a. Stef en ik zouden spelen met make-up en latex pakken,” vertelt hij, “maar Tim kreeg toen de kans om een grote serie in het buitenland te draaien, dus het is uiteindelijk niet doorgegaan. Om het goed te maken castte hij ons in ‘De Bende Van Jan De Lichte’. Die reeks regisseerde hij uiteindelijk ook niet zelf, omdat hij opnieuw een grote aanbieding kreeg. Maar ik ben blij dat dit de film is die we samen maken.”
Je personage Lode is heel angstig, iemand die de oorlog eigenlijk niet aankan. Hoe hebben jullie hem vormgegeven?
Simoni: “Dat is vooral aan de fantastische regie van Tim te danken. Hij vroeg me om niet meteen te laten zien wat ik allemaal kan, maar zo neutraal mogelijk te beginnen. Ik heb wel ‘1942’ van Herman Van Goethem gelezen en heel wat oorlogsfilms opnieuw bekeken, maar Tim vroeg me om met open vizier op de set te komen en tussen de takes te kijken waar de scène ons naartoe nam. We deden soms twintig of dertig takes van wel drie minuten. Gelukkig had hij genoeg vertrouwen in mij en ik ook in hem. Het was fijn om er samen in te duiken.”
Is het zonder repetities wel vanzelfsprekend om je volledig in de oorlog te wanen?
Simoni: “Je kan zoiets wel lezen, maar om op een repetitie te gaan doen alsof er mensen voor je neus worden afgeknald, dat slaat eigenlijk nergens op. De oorlog zelf is vooral het gevoel dat je krijgt als je naar de film kijkt. Je voelt de heftigheid ervan als kijker, maar niet als acteur. Soms speelde ik wel op leven en dood, daar niet van, maar voor mij gaat ‘Wil’ vooral over twee vrienden die in een situatie terechtkomen waarbij ze hun geheim zo lang mogelijk moeten onderdrukken. Dat kan evengoed in een Tarantino-film of een actiefilm zitten. Als acteur kan je de oorlog zelf niet spelen.”
Van Jan Decleir heb ik nog altijd een beetje schrik. Ik ben groot geworden met zijn werk en bewonder hem. Maar hij is een van de liefste mensen die ik ken.
Je hebt scènes met grote namen als Koen De Bouw en Jan Decleir. Kan je van hen nog iets bijleren?
Simoni: “Ik ben superfier dat Stef en ik tussen al die Belgische iconen de hoofdrollen mogen spelen. Van Jan Decleir heb ik nog altijd een beetje schrik. Ik ben groot geworden met zijn werk en bewonder hem, dus dat is best intimiderend. Maar Jan is een van de liefste mensen die ik ken. Ik hoop in de toekomst nog met hem samen te werken en hem vooral beter te leren kennen. En dan heb je nog acteurs als Koen De Bouw en Dirk Roofthooft… ik vind het zo cool aan Tim dat hij zowel Annelore (Crollet; zij speelt Yvette, nvdr) als Stef en ik, die al iets meer ervaring hebben, als al die anciens ten dienste van het verhaal te laten spelen. En toch speelt iedereen, en dan heb ik het niet over mezelf, de pannen van het dak.”
Lode is een totaal andere rol dan Dennis Black Magic in ‘Zillion’. Streef je ook naar die variatie in je toekomstige rollen?
Simoni: “‘Wil’ was een beetje een reactie op ‘Zillion’ voor mij. Ik vond het zo fijn om met dit verhaal in een soort Shakespeariaans drama terecht te komen. Om echt een andere toon op te zoeken. De opnames van ‘Milano’, een drama over een vader die zijn zoon alleen opvoedt, zijn nu ook net achter de rug en dat is weer iets helemaal anders. Van zodra ik 100% weet hoe ik een bepaalde rol moet spelen, vind ik het niet meer zo interessant. Ik hou mezelf graag wakker. Ik zou er nu voor tekenen om altijd iets anders te mogen spelen dan het vorige. Dat is uiteindelijk wat we allemaal willen, toch?”
‘Wil’ speelt vanaf woensdag 27 september in de bioscoop.
Lees ook ons interview met hoofdrolspeelster Annelore Crollet.
