Barbie zet de kijker twee uur lang op rozen
‘Barbie’ (2023) 
Door Tibo Verhulst
Naast het droevige overlijden van Martine Tanghe en het uitblijven van een fiscale hervorming zal de zomer van 2023 toch vooral in de hoofden blijven zitten voor één ding: ‘Barbenheimer’. Een wedstrijd tussen twee Hollywoodfilms die samen in de zalen verschenen. In de ene hoek ‘Oppenheimer‘, het epos van regisseur Christopher Nolan de vader van de atoombom. In de andere ‘Barbie’, een rozer dan roze feelgoodfilm. Die laatste overtreft nu al de stoutste verwachtingen.
Barbie en Ken
Barbie (Margot Robbie) leeft in een perfecte wereld. Ze woont in een mooi, groot huis, wordt elke dag wakker onder een stralende zon en niet onbelangrijk: vrouwen zijn er aan de macht. De president is een vrouw, alle rechters zijn vrouwen, net als de fysici. Tot op een dag het noodlot toeslaat en Barbie van haar roze wolk dondert. Om het voortbestaan van haar perfecte leventje te garanderen moet ze naar de ‘echte’ wereld. Samen met haar Ken (Ryan Gosling) ontdekt ze hoe de realiteit verschilt van haar Barbieland.
Het is duidelijk waar te beginnen. Op 2 juli 1990 werd de basis gelegd voor deze prent, de geboortedag van Margot Robbie. Maar zelden speelt een acteur of actrice een rol die hem/haar op het lijf is geschreven. Heath Ledger als Joker in ‘The Dark Knight‘, Robert Downey Jr. als Iron Man in de gelijknamige films en nu dus ook Robbie, als Barbie. Grappig, boeiend en aangenaam aan de ogen. Superlatieven te kort om Robbie’s prestatie samen te vatten.
Wie Barbie zegt, zegt Ken. Wie Ken zegt, zegt… Ryan Gosling? Nee, de ‘La La Land’-acteur was op het eerste gezicht een vreemde keuze om het vriendje van Barbie te spelen. Toch toont Gosling zichzelf een kameleon van de puurste soort. Zijn naam wordt zelfs al genoemd met het oog op de Oscars. Hij brengt de sérieux van een doorwinterde acteur naar iets banaals en simpels als Barbieland. Het is knap hoe hij Ken wil zijn. Er hadden honderden andere acteurs kunnen staan, waar je de ‘wat-ben-ik-hier-in-godsnaam-aan-het-doen’ van hun gezichten zou kunnen aflezen. Straf van Gosling.
Net als Barbie en Ken heten alle andere mensen in Barbieland ook Barbie en Ken. Behalve Allan, de ietwat klungelige vriend van Ken, die meesterlijk wordt neergezet door Michael Cera. Cera, bekend van onder meer ‘Scott Pilgrim vs. The World‘ en ‘Superbad‘, heeft aan zijn looks vaak genoeg om een hele zaal te doen huilen van het lachen. Tel daarbij een onzekere schorre stem en een Charlie Chaplin-achtig loopje en je komt tot een onmisbaar deel van deze film. Net als Helen Mirren, die met enkele geringe toevoegingen als voice-over de film als een volleerd piloot de juiste richting geeft op belangrijke momenten. ‘Saturday Night Live’-alumnus Kate McKinnon voegt dan weer weinig toe als doorgeslagen ‘Crazy Barbie’ in een verder perfect gecaste film.
Greta en Noah
Genoeg Barbies en Kens, tijd voor een ander koppel: Greta Gerwig en Noah Baumbach. Het regisseurskoppel nam het script van deze film voor hun rekening. Ze hebben duidelijk ook carte blanche gekregen van Mattel, het bedrijf achter Barbie. De subtiele mopjes en double entendres jegens de speelgoedfabrikant zijn nauwelijks op een hand te tellen. Dus ja, Gerwig en Baumbach hebben zich geamuseerd. Ze hebben jammer genoeg ook hun best gedaan om enkele uitvoerige speeches in de film te schrijven, maar die helpen de film niet echt. Zo bestond de tekst van America Ferrera, die een vrouw uit de echte wereld speelt, naar het einde toe enkel nog uit betoog en redevoering.
Gerwig ging een stapje verder en nam ook de regie voor haar rekening. De Amerikaanse bezit de gave om elke film die ze draait een succes te laten worden. ‘Lady Bird‘ en ‘Little Women‘ zijn haar twee vorige projecten. Vergeet niet Gerwig is pas 39. Daardoor mixt ze enige jeugdigheid met de métier die ze absoluut al heeft. Bovenal, ze heeft al enorm veel respect afgedwongen, niet onbelangrijk in die harde wereld. Het is een cliché, maar we gaan nog veel horen van Greta Gerwig. Misschien met binnenkort al een Oscar op de schouw?
Ondanks de erg simpele premisse, brengt ‘Barbie’ dan ook een boodschap. De film heeft een duidelijke feministische ondertoon. Barbieland, waar de vrouwen aan de macht zijn, werkt. De echte wereld, waar de mannen baas zijn, niet. En oké, soms zijn er speeches die ietwat te lang duren en links en rechts aanvoelen als politieke statements. Goed geschreven, uiteraard, maar te lang. Dat is jammer, want de film had ze niet nodig om haar boodschap over te brengen.
Maar Barbie is bovenal een belangrijke film. Eentje die Hollywood op zijn kop zal zetten. In een sector die het de laatste tijd bijzonder moeilijk heeft, heeft Barbie ervoor gezorgd dat er weer veel mensen richting cinemazaal trokken. En laat dat het allermooiste aan deze film zijn.
‘Barbie’ speelt momenteel in de zalen.
Door Tibo Verhulst
