Gary Numan reboot zichzelf in OLT
Gary Numan, Openluchttheater Rivierenhof, 5 august 2023 
Gary Numan is één van de laatsten der mohikanen in het land dat New Wave heet. Niet dat het genre dankzij de huidige EBM en aanverwanten aan bloedarmoede lijdt. Enkel de houdbaarheidsdatum van veel oervaders blijkt stilaan te verstrijken. Vorig jaar nog moest Depeche Mode Andrew Fletcher afstaan aan the great new wave party in the sky en Frank Tovey zijn we al jaren kwijt. Ook Numan is ondertussen ook al tweeënzestig herfsten oud. We waren benieuwd of hij dat met alleen een haarstukje zou kunnen verdoezelen. De regen die in het buitenland enkele festivals de deuren deed sluiten was ook vanavond helaas van de partij. De zomerse afterparty mochten de new wavers op hun zwarte t-shirt schrijven.
Numan opende met ‘Intruder’, geflankeerd door een boomlange kale gitarist en dito bassist die zo uit ‘Dune’ leken te komen. Aangevuld met een keyboardman en live drums plus aardig wat tapes en loops kreeg je vanaf de allereerste noot een indrukwekkend schouwspel en ditto klanktapijt. Numan draait pirouettes als de allerbeste prima ballerina op leeftijd. Ook de set was er eentje om van te smullen op je halve tegel. ‘Down in the park’ of ‘Cars’ zijn onmisbaar bij een Garry Numan optreden, maar ook ‘Halo’, ‘Metal‘ of ‘My name is ruin’ ontbraken niet.
De regen bleef echter het feestje verzuipen wat een statisch nat publiek opleverde. Numan bleef echter de professionele performer en toverde een grijns op alle natte gezichten.
Waar heren op leeftijd een blauw pilletje hanteren om te assisteren bij het liefdesspel, zo hebben de minder fortuinlijke vocalisten ondersteuning gevonden in hun arsenaal van backing tracks. Wie naar Within Tempation of Queen B gaat kijken krijgt zo een hoop extra stemmetjes die recht uit de studio komen gratis erbij. Ook Numan laat zich de auditieve viagra royaal smaken, maar waarom zou hij ook niet? De live gezongen passages gaven in elk geval de indruk dat Numan nog altijd een pak beter bij stem is dan Andrew Eldritch bijvoorbeeld, waar je werkelijk geen woord meer van verstaat. You win some, you lose some.
Het bandgeluid dat Numans muzikanten neerzetten was danig vol en werd daarbovenop nog eens aangevuld met een arsenaal aan tapewerk. Ga naar zijn vrienden van Nine Inch Nails kijken en je hebt geen flauw idee meer wat er eigenlijk nog live is en wat niet. Terwijl Trent Reznor als kind veel van Gary Numan heeft geleerd, is die laatste op zijn beurt toch ook een keer een oor bij NIN gaan leggen. De moderne jasjes waarin de oudste songs verpakt zitten doet niks onder voor alle moderne hedendaagse elektroneuten.
Numan blijft een rasentertainer en staat geen seconde stil op het podium. Communiceren met het publiek doet hij maar heel summier. Maar dat heeft hij altijd al zo gedaan. Je hebt asperger of je hebt het niet. Afsluiter was de onvermijdelijke klepper ‘Are friends electric’ waar het doorweekte publiek op zat te wachten en luidkeels doorheen de zoveelste bui meebrulde.
Al bij al kreeg je een fijn concert met weinig schoonheidsfoutjes en een hoop theater van een energieke klepper in het genre. Volgende keer mogen de weergoden Gary Numan beter genegen zijn. De brave man verdient het!
