Slavernij, verraad en overspel troef in ‘Louisiana’
Léa Chrétien & Gontran Toussaint, ‘Louisiana 2/3. De kleur van bloed’ 
Even recapituleren …
New Orleans, anno 1961. Een oude vrouw, Louise, rakelt herinneringen op aan haar geliefde Louisiana, waar haar familie een suikerrietplantage bezat. Ze vertelt over Joséphine, die als blanke vrouw bevriend raakte met slavinnen, maar ook Augustin, die maîtresses had om zijn vleselijke lusten te bevredigen.
In de hoop te voorkomen dat Augustins zoon, Antoine, hetzelfde zou doen, besluit de vader om hem naar Parijs te sturen. Laurette, Augustins vrouw, verhuist met Joséphine naar New Orleans om voodoopriesteres Marie Laveau te bezoeken. Augustin moet dood, koste wat kost.
…en nu het echte werk
Bon, dat was dus de samenvatting van deel één, wat je absoluut nodig hebt om aan het tweede deel van deze trilogie te beginnen. Anders is het knap lastig om de eindjes aan elkaar te knopen. Gelukkig anticipeert het auteursduo Léa Chrétien en Gontran Toussaint met een samenvattingspagina als je het boek openslaat.
In deel twee vertelt Louise verder over een huwelijk tussen Joséphine en wijnbouwer Georges, dat al snel gevolgd wordt door de geboorte van Jean. Het kind vindt op puberende leeftijd ook de liefde bij een slavin. Daarom verbant zijn moeder hem naar Frankrijk. Het verblijf is wel van relatief korte duur, want een tiental jaren later smeekt Joséphine haar zoon om mee de zaak te komen runnen.
Wat met voodoopriesteres Marie Laveau? In dit deel krijgt ze een prominentere rol. Het lijkt zelfs alsof ze het laken naar zich toetrekt in het slot.
‘Louisiana’ is geïnspireerd op feiten en geniet daardoor nog meer van onze interesse. Slavenverhalen zijn er meer dan genoeg, maar dit verhaal komt minder zwart-wit over.
Interessante thema’s én tijdssprongen
Scenariste Léa Chrétien snijdt verschillende onderwerpen aan in de reeks. Het belangrijkste thema is racisme. Maar ze toont ook dat de rol van de vrouw niet de mooiste is, want dat een vrouw een plantage zou runnen? Dat kan niet. En dat is nog niet het ergste, want de mannen plegen overspel bij de vleet, ook al weet de vrouw ervan. Die laatste kan er weinig tegen doen.
Gelukkig leven we in 2021 en is dat genderpatroon grondig aangepast. Niet alleen de thematiek is interessant, ook de vertelstijl is er eentje die blijft hangen. Chrétien durft sprongen te maken in de tijd om ‘kronieken’ te vertellen zoals ‘Meesters van de gerst’, waarin de familie Steenfort gevolgd wordt.
Het tekenwerk komt van Gontran Toussaint, die een tekenstijl hanteert vol details, waardoor we genieten van prachtige decors. De expressies doen denken aan Girauds ‘Blueberry’, de inkleuring aan Ralph Meyers ‘Undertaker’ en de decors aan Laurent Astiers ‘Het Venijn’. Dat zijn niet de minste namen. Dan weet je dat het grafisch snor zit.
‘Louisiana’ is een heerlijke reeks vol sterke thema’s en even sterke tekeningen. Het slot moet nog komen, dus ziehier een pronostiekje: de kans is groot dat het einde zal kletteren!
