Tarantino stuurt de lezer richting cinemazaal
Quentin Tarantino, ‘Filmspeculatie’ 
Na een geromantiseerde versie van een filmscript (‘Once upon a time in Hollywood’) waagt de nu zestigjarige filmmaker Quentin Tarantino (‘Pulp Fiction’, ‘Reservoir Dogs’, ‘Jackie Brown’, ‘Django Unchained’, ‘Kill Bill’,..) zich nu ook aan non-fictie. Deze keer verschuift Tarantino de lens naar het Hollywood van de jaren zeventig. Het is pas nu dat echt goed doordringt hoe enorm invloedrijk films toen eigenlijk wel waren, zo lijkt Tarantino met deze best lijvige essaybundel te willen stellen.
Vol van ambitie
Meermaals verkondigde de compulsieve cinefiel al luidkeels zijn ambitie dat hij ook over films zou willen schrijven. Nu is dat met het internationaal gelanceerde en in vele talen vertaalde ‘Filmspeculatie’ eindelijk ook het geval. Zo licht de Amerikaanse regisseur – onbetwistbaar een van de meest bekende filmmakers van dit tijdsgewricht – onder meer toe hoe zijn grote liefde voor cinema deels terug te brengen is tot de (grotendeels non-mainstream) cinema waar hij als jonge snaak aan verslingerd, ja zelfs ronduit verslaafd geraakte.
Zo werd hij al van jongs af aan door zijn ouders (zijn moeder Connie McHugh, een verpleegster en zijn vader Tony Tarantino, een acteur/muzikant) naar kleine, obscure, groezelige en opvallend vaak op een uiterst bescheiden budget opererende cinemazaaltjes meegenomen. De jonge Tarantino kreeg dus al op zeer jonge leeftijd toegang tot allerlei films. Dat bleek diepe sporen nagelaten te hebben:
“Om te illustreren hoe deze films mijn smaak hebben gevormd, in 1968 was mijn favoriete film ‘A Ladybug’s Love’. In 1969 was dat ‘Butch Cassidy and the Kid’. Maar in 1970 was mijn favoriete film ‘M.A.S.H.’, een militair-seksuele komedie met een anarchistisch thema.”
Speculaties rond (counter)cultuur
Zo onderhoudt Tarantino de lezer met allerhande beschouwingen over de totstandkoming en impact van films als ‘Bullit’ (1968), het westernepos ‘Dirty Harry’ (1971) en op een boek van Jim Thompson gebaseerde ‘The Getaway’ (1972). Vooral grijpt hij het momentum aan om heel wat obscuurdere films die om heel uiteenlopende redenen helaas in de vergetelheid geraakt zijn, aan te prijzen.
Tarantino’s passie voor film spat dan ook van de bladzijden. Niet zelden verschuift hij zijn blik naar kleinere details en licht hij het specifieke belang ervan toe. Zo speelt hij vaak met ‘wat als’-scenario’s hetgeen soms best interessant denkvoer oplevert. Wat bijvoorbeeld als Frank Sinatra zijn hand destijds niet verstuikt had en de rol van Dirty Harry zou spelen zoals oorspronkelijk ook het plan was? Wat als Brian De Palma het nu zo klassieke ‘Taxi Driver’ regisseerde in plaats van Martin Scorcese? Intrigerende speculaties, dus. Interessant ook is dat hij in zijn analyse allerlei demografische, sociale en politieke verschuivingen meeneemt en zo de nasleep van de sixties countercultuur schetst.
Filmanalyse met een grijns
Tarantino neemt trouw aan zichzelf geen enkel blad voor de mond. Met ‘Filmspeculatie’ doet hij aan onderbouwde, erudiete en prikkelende filmanalyse met een stevige grijns. Begrijpelijk dat hij zijn selectie afbakent in tijd. Evenwel doet het de vraag stellen naar Tarantino’s blik op pakweg de opkomst van de onafhankelijke indiefilms in de jaren negentig of de erg netelige kwestie rond streamingplatformen zoals Netflix. Hoedanook, het erg aanstekelijk gepende en erg vlot lezende ‘Filmspeculatie’ is erg onderhoudend en biedt de lezer allerlei interessante inzichten. Bovendien is het mooi om vast te stellen dat het de geïnteresseerde lezer toch maar weer naar de cinema lokt. Zo kijken we nu al uit naar ‘The Movie Critic’, de tiende en naar eigen zeggen laatste film van Quentin Tarantino.
