Dominique Deruddere, als geen ander gebeten door film
Dominique Deruddere, ‘Met de helm geboren’ 
Hoe het hem met vallen en opstaan is gelukt filmregisseur te worden. Hoeveel geduld je moet hebben om een langspeelfilm gefinancierd te krijgen. Hoe nukkig of meegaand acteurs soms zijn. Het staat allemaal te lezen in ‘Met de helm geboren’ van Dominique Deruddere (1957). Zoon van een beroepsmilitair uit Leopoldsburg wiens naam steevast verbonden zal blijven met ‘Iedereen Beroemd!’ en Wait Until Spring, Bandini’.
Een talentvolle student was de jonge Deruddere bepaald niet. Zijn schoolresultaten zijn zo belabberd dat hij in 1974 het laatste jaar van de humaniora moet overdoen. Het lukt hem wonderwel, waarna hij op de diploma-uitreiking van de schooldirecteur te horen krijgt dat ze blij zijn van hem af te zijn. Het dubbelen heeft hem alvast geleerd dat hij af en toe beter zijn mond moet houden. Hij leest als achttienjarige ‘Het Gezicht in de Spiegel’, een boek van een would-be schrijver, waar hij een langspeelfilm van wil maken. Omdat het hem niet zo best lukt en hij intussen verliefd is op het mooie meisje Lorette -zijn latere vrouw – laat hij zijn plan varen.
Totaal niet geschikt om filmmaker te worden
Dan maar naar Brussel trekken om aan het RITCS voor regisseur te studeren. Een tegenvaller van formaat. Er worden de eerste twee jaar louter theoretische vakken onderwezen, terwijl hij hoopte al met een camera aan de slag te kunnen. Het eerste jaar zakt hij voor alle vakken. Verder studeren is geen optie. Erger nog: het lerarenteam vindt hem totaal ongeschikt om filmmaker te worden. Dankzij Lorette, die grafische kunsten wil studeren, komt hij aan de weet dat Sint-Lukasinstituut in Schaarbeek met een filmafdeling is begonnen. Hij krijgt er les van onder andere Guido Henderickx die er vertelt over ‘De Proefkonijnen’, zijn volgende langspeelfilm. Uiteraard gaat hij, ambitieus als hij is, in op de vraag stage te doen tijdens de productie van de film.
‘Wanneer ik de eerste dag op de set aankoop, zie ik tot mijn verbazing dat iedereen bij de begroeting iedereen kust. Fuck, denk ik, mijn moeder heeft gelijk, die artiesten, één grote hoererij!’
Hij kan goed aarden aan het Sint-Lukasinstituut waar hij na verloop van als stagiair mag meewerken aan ‘Hellegat’ en ‘Vrijdag’, twee professionele langspeelfilms. Leraar en cineast Henderickx noemt hem al glimlachend ‘de klaaine Coppola’.
Het is op de set van ‘Vrijdag’ dat hij als tweede regieassistent kennis maakt met Hugo Claus. Voortaan durft hij zich filmregisseur te noemen.
Bloednerveus in het gezelschap van Coppola
Het geluk zit hem mee als Erwin Provoost, die zijn eindwerk ‘Killing Joke’ heeft gezien, met hem wil samenwerken voor ‘Wodka Orange’. Het verhaal van een jonge punker wiens vader, als gevolg van een beroerte, in een home belandt. Het enige lichtpunt in zijn leven zijn de bezoeken van zijn zoon. Een kortfilm als definitieve aanloop naar tal van films als ‘Crazy Love’,‘Wait Until Spring, Bandini’, ‘Iedereen Beroemd!’, ‘Dipanda’, ‘Hombres Complicados’, ’The Heartbreak Kid’, ‘Firmin’ en recent nog ’The Chapel’.
Langspeelfilms die voldoende stof bieden voor grappige anekdotes, ontmoetingen met beroemde namen en al te gekke situaties. Zoals het moment waarop Deruddere oog in oog met Clint Eastwood kom te staan. Hoe hij als een practical joke Robert De Niro straat negeert. Wijn drinken met Bukowski en bang afwachten hoe Jean Kluger zal reageren op zijn documentaire over Will Tura. Om nog te zwijgen hoe nerveus hij was in gezelschap van Francis Ford Coppola. ‘Waarom ben je zo stil? Vraagt Lorette me in het Nederlands. Ik lieg dat ik me niet zo goed voel en eigenlijk liever naar huis zou willen. Durf niet! Sist ze me toe. Bangerik.’
Dominique Deruddere is niet enkel een gewaardeerd regisseur maar tevens een geboren verteller. ‘Met de helm geboren’ laat zich lezen als het verhaal van een man met een boeiend leven. Een filmmaker die ons een blik gunt achter de schermen van Hollywood en als geen ander roem en succes weet te relativeren.
