DBC Pierre stelt teleur met experimentele roman
DBC Pierre, ‘Ondertussen in Dopamine City’ 
Als zestiger lijken de wildemansjaren van DBC Pierre al even voorbij. Het grote succes van het Man Booker Prize winnende ‘Vernon God Little’ heeft de in Ierland residerende schrijver niet veranderd. Met zijn recent verschenen roman ‘Ondertussen In Dopamine City’ levert hij een werkstuk af dat schippert tussen satire en systeemkritiek.
Peter Warren Finlay, zoals DBC Pierre in het echte leven heet, brengt rioolwerker Lon Cush tot leven. Die komt als alleenstaande, zich nog volop in rouw wentelende ouder en volstrekte digibeet terecht in een wereld van 21ste-eeuwse technologie. Cush houdt vast aan oude, traditionele waarden die meer en meer dreigen te verdwijnen. De dood van zijn vrouw Diane heeft hij amper verwerkt, terwijl hij naar beste vermogen de zorg voor zijn twee kinderen Shelby en Egan tracht op te nemen.
Het was een domme vergissing. Lon had Shelby in een onbewaakt moment inderdaad geslagen. Om het terug goed te maken, koopt hij haar de smartphone waar ze al zo lang naar verlangt. Terzelfder tijd boezemt het hem grote angst in. Hoe kan hij immers controle erover behouden? Zeker in een wereld die alsmaar meer bevolkt wordt door schimmige machtsimperia (Het Concern, Octagon,..) die nauwlettend toekijken hoe gewone mensen zoals Lon Cush verstrikt geraken in een onontwarbaar digitaal web.
Zorgen rond technologie
DBC Pierre tracht te wijzen op hoe het gevaar van technologische dominantie. Overigens: hoe enorm herkenbaar is Cush wel niet? Hij symboliseert alle ouders die zich continu zorgen maken over de enorme impact van technologie op het welzijn van een kind. Daarrond weeft DBC Pierre een initieel best intrigerend plot waarbij satire en sneren richting de Googles, Amazons en Facebooks van deze wereld allerminst geschuwd worden. Na een grotendeels ondergronds bestaan komt Lon immers terecht in “Dopamine City”, een digitale variant van de riool waar hij tot voor kort werkte.
De onmacht van Lon Cush blijft wezenlijk. Diens schijnbare hulpeloosheid is schrijnend. Hij is een man aan de zelfkant van de maatschappij, die onverhoeds overvallen wordt door allerhande spitstechnologische vondsten en hoogstandjes zoals virtual reality (VR). Ontslagen, in rouw én ook nog eens beschuldigd van geweld tegen een kind, dreigt hij alle houvast te verliezen en komt voor de vraag te staan : moet hij Shelby nu beschermen of net vrijwaren van al die 21ste-eeuwse technologie?
Experimenteel naar vorm, klassieke maatschappijkritiek
Opvallend is vooral het vormelijke aspect. Halverwege het boek deelt Pierre de pagina’s op in twee informatie-/verhaalsporen. Aan de linkerzijde dialoogjes en interactie, op de rechterzijde onophoudelijk wegbrakende informatiestromen. Grillig en best experimenteel. Maar jammer genoeg zorgt het er ook voor dat je als lezer de grip op het soms naar verre uithoeken uitwaaierende plot uit het oog verliest. Desalniettemin geeft het aan dat Pierre zich de mogelijkheid op literair experiment helemaal niet laat ontnemen. Een gedurfde zet dus van DBC Pierre die evenwel niet helemaal doel treft.
