Lara Taveirne verweeft herinneringen aan tijdloze zomers met oude spoken in ‘Pluto’
Lara Taveirne, ‘Pluto’, 
Heerlijk herkenbare herinneringen
Iedereen kan over zichzelf schrijven. Lara Taveirne onderscheidt zich omdat ze zo schrijft dat het over elk van ons gaat. Hoe gedetailleerder ze vertelt, hoe universeler haar verhaal wordt. Als een zittend kind met opgetrokken knieën tegen de ogen gedrukt laat Taveirne met haar pen een universum ontstaan waar je als lezer maar al te graag in duikelt en rondzweeft. Met ‘Pluto’, ondertussen al de vierde roman, plaveit ze de weg naar groots schrijverschap.
Pluto opent met een caleidoscoop van heerlijk herkenbare tranches uit het kleuterleven van de jaren ’80. Van de met zwarte inkt besmeurde top van een inktwisser tot verzonnen beroepen van vaders. En dat is nog maar het begin. Vakkundig componeert Taveirne haar roman tot een gelaagde vertelling. Daarin verliest ze nooit haar oog voor detail en de verhalen en herinneringen achter objecten. Niet toevallig wordt haar hoofdpersonage een beetje boos als haar zussen weinig aandacht schenken aan de verhalen van de buurman. Wie een roman van Taveirne leest, kruipt een klein beetje in haar hoofd en komt gaandeweg misschien zelfs enigszins te weten hoe het is om met die raadselachtige, priemende ogen van haar naar de wereld te kijken.
‘Aan de kapstok in onze gang was een haakje waar nooit iets aan hing. Geen regencape, geen paraplu, geen harige berenmantel van mijn moeder. Het haakje hing gewoon te hoog voor ieder van ons. In gedachten hing ik daar de jas van mijn vader op. Elke keer als ik erlangs liep, zag ik hem hangen.’
Zinnen die je wil inkaderen
Taveirnes literatuur groeit in de grond van de grote romanciers uit de 19e eeuw. Austen en de Brontë-zusjes zijn niet ver weg. Meesterlijk schoon vertellen. Ze hanteert hiervoor zinnen die nazinderen. Haar taal typeert zich door oneliners of tegelwijsheden. Zinnen die je wil inkaderen. ‘Droevige lachers zijn de mooiste’. Als Taveirne ooit een prijs binnenhaalt voor het neerpennen van de mooiste zin, vergeet dan niet dat wij dat in deze recensie hadden voorspeld.
Als geen ander schildert ze met die zinnen een heerlijke zomer, de lievelingszomer van Antonia. Maar geleidelijk aan krabt ze ook de zweem van nostalgische herinneringen weg en komen oude spoken tevoorschijn. Spoken die je influisteren dat het leven geen zin heeft, dat niets de moeite waard is. Wie te lang naar die stemmen luistert, stapt op een dag de zee in. Zonder te stoppen. Het maakt deze roman bezwerend en beklemmend.
Laattijdige lof is Lara niet vreemd. Toen ze werd gebeld als laureate van de Debuutprijs voor haar ‘Kinderen van Calais’ kon ze maar moeilijk geloven dat ze had gewonnen omdat ze in de tussentijd al een tweede boek klaar had. Nu, een half jaar na de publicatie van ‘Pluto’, gooien wij er hier vier sterren tegenaan. Taveirne schrijft zich een weg naar een plek tussen de grote vertellers van onze tijd. Neem het van ons aan: dit wordt een grote.
