‘Memory’, de remake van ‘De Zaak Alzheimer’, is ironisch genoeg vooral vergeetbaar
‘Memory’ (2022) 
Actiethrillers met Liam Neeson in de hoofdrol zijn altijd een hit or miss. Sommigen vallen tegen, andere zijn dan weer aangename verrassingen. De gemeenschappelijke component van beide groepen is dat de Noord-Ier, die eigenlijk gewoon een steengoed acteur is, de film telkens naar een niveau hoger tilt. De makers van ‘Memory’ hebben er helaas zo’n boeltje van gemaakt dat zelfs Jan Decleir himself een flop niet had kunnen verhelpen.
Geen Eastwood en geen Nicholson
Een remake van ‘De Zaak Alzheimer’ lag al jaren op de plank in Hollywood. De film van Erik Van Looy kan onder andere Clint Eastwood en Jack Nicholson onder zijn fans rekenen. En niet onterecht, want 19 jaar later is de politiethriller nog steeds één van de beste Vlaamse films ooit gemaakt. Toch zat de remake al die jaren vast in de production hell van Hollywood. Maar nu is het tijd voor ‘Memory’ om alsnog het licht te zien.
‘Memory’ volgt grotendeels dezelfde plotlijn als ‘Alzheimer’. Best gewaagd, want het verhaal is toch iets ingewikkelder dan de gemiddelde Amerikaanse thriller. Huurmoordenaar Alex Lewis (Liam Neeson) maakt zich op voor een gedwongen pensioen doordat de ziekte van Alzheimer van hem de bovenhand dreigt te nemen. Bij zijn laatste job blijkt het doelwit een jong meisje te zijn. Lewis weigert principieel en wordt nu zelf vijand nummer één van zijn werkgever. Op de hielen gezeten door de maffia, FBI-detective Vincent Serra (Guy Pearce) én zijn sluimerende ziekte, probeert Lewis in zijn laatste dagen alsnog een goede daad te verrichten: zich wreken op de moordenaars van het meisje.
Geen woestijnstof in het doucheputje
Antwerpen wordt voor de gelegenheid ingeruild voor de stoffige Texaanse grensstad El Paso. Op zich geen probleem, ware het niet dat de film daardoor enorm aan sfeer moet inboeten. Dat je je onder de Texaanse zon niet meteen aan een donkere film noir moet verwachten, mag duidelijk zijn. Maar een beetje meer bloed, zweet en tranen had wel gemogen. Voor een stad aan de Mexicaanse grens waar de criminaliteit zogezegd welig tiert, is El Paso wel héél proper opgekuist. Een eindscène zoals die van ‘Sicario’, waarin Emily Blunt onder de douche het woestijnstof en de fysieke en psychische letsels van zich afspoelt, krijg je niet te zien.
Emily Blunt mag dan wel ontbreken, Liam Neeson is wel een waardige vervanger voor Jan Decleir. Voor iemand die dit jaar 70 wordt, beschikt hij nog steeds over een indrukwekkende fysiek, maar hij blijft wel steeds geloofwaardig als Alzheimer-patiënt. Zijn tegenspeler, Guy Pearce, krijgt heel wat minder om mee te werken. De Koen De Bouw van dienst is wel sympathiek, maar is om onverklaarbare redenen ontdaan van alle charisma. Zijn ruitjeshemd en uitgedroogde jaren ‘80-coupe helpen daarbij niet echt. Pearce ziet eruit als zo’n type dat op de bedrijfsbarbecue enkel groenten eet, niet uit principe, maar uit angst voor salmonella. Dan zag hij er in ‘Memento’ toch beter uit.
Geen zout op de visuele patatten
Het grote verschil met die laatste en ‘Memory’ ligt vooral aan de competentie waarmee hij gemaakt is. Als je een film van Christopher Nolan niet kan volgen, vraag je je als kijker af of je wel slim genoeg bent. Als je ‘Memory’ niet begrijpt, besef je vrijwel onmiddellijk dat dat gewoon ligt aan een rommelig script en een luie regie. Regisseur Martin Campbell brengt op geen enkel moment suspense in het verhaal. Zijn camerawerk komt opvallend ongeïnspireerd en zoutloos over. Zo vallen de scènes op het politiebureau qua beeldvoering nauwelijks te onderscheiden van een gemiddelde ‘CSI’-aflevering.
Blijkbaar vond Campbell het een goed idee om in volle finale, wat in het origineel de visuele en narratieve apotheose van het hoofdpersonage was, een iconisch beeld van de Vlaamse cinema, gewoonweg buiten beeld te laten gebeuren. Niet te geloven dat dit dezelfde regisseur is die ooit Daniel Craig de daken van Madagascar gezwind liet opklauteren in ‘Casino Royale’. Gelukkig is er met de casting van Monica Bellucci in de rol van Jo De Meyere toch één aspect dat er visueel op vooruit is gegaan.
