5-sterrenstrips van 2023

Münchhausen by proxy is al een moeilijk te begrijpen syndroom, laat staan voor het kind dat hiervan slachtoffer is. We krijgen hiervan een inkijk door het aangrijpende, waargebeurde scenario van Nina Blom die jarenlang mishandeld werd door haar moeder. De Heer weet dit perfect in stripvorm om te zetten waardoor je een aangrijpende vertelling krijgt die nog dagen in je hoofd spookt.

Uitgeverij Lauwert begeeft zich nog maar pas op de stripmarkt en imponeert nu al met haar prachtige uitgaven. Deze rurale thriller is ook weer een schot in de roos. De burgemeester van een bergdorp sterft en zijn doodskist moet naar beneden worden gebracht. Het is fantastisch hoe de auteurs dit gegeven gebruiken om langzamerhand een heel drama te ontspinnen. Enkel wat spijtig dat de expressionistische beelden in een kleine boekvorm worden geduwd. In het gewone stripformaat waren ze nog beter tot hun recht gekomen.

Olbrechts bewijst met deze verstripping van het waargebeurde verhaal van een koppel dat alleen gaat wonen op een eiland, dat hij een van de strafste, hedendaagse, Vlaamse auteurs is. Of laat dat Vlaams maar vallen, want dit is van internationaal niveau. Prachtig getekend met interessante karakters in een langzaam opbouwend en spannend mysterie. Laat even ‘Gestrand op honeymoon island’ links liggen en geniet hiervan!

Na zijn geslaagde adaptie van 1984 van Orwell, imponeert de Franse auteur alweer met een verhaal over een circusfreak. Meteen is het ook een verhaal over de opkomst en teloorgang van de grote circussen. Zijn expressionistische stijl past wonderwel bij dit verhaal van uitzonderlijke mensen die niets liever willen dan gewoon zijn. Of toch niet… Coste neemt de tijd om het karakter van zijn hoofdpersonage te ontleden, die tegelijk ook groeit doorheen het boek. Enerzijds voelt Leeuwenkop zich ‘one of us’, anderzijds blijft hij getormenteerd door de eenzaamheid. En nu wachten op een verfilming door MGM.

Het heeft heel wat voeten in de aarde gehad, maar uiteindelijk is de meest favoriete kantoorklerk aller tijden terug ten tonele verschenen. En hij doet het met veel schwung zoals op de cover te zien is. De dochter van Franquin verzette zich oorspronkelijk tegen het idee, maar ik ga er vanuit dat ze na het lezen van wat de Canadees Delaf met Guust gedaan heeft, ze toch op beide oren kan slapen. De auteur van ‘Mooie Navels’ laat hem niet alleen herleven met veel respect, maar ook trouw aan zijn verleden. Hiermee pleziert hij waarschijnlijk meer de oudere generatie, maar dat is waarschijnlijk ook het grootste publiek voor deze heropstanding. De humor is prima, de tekeningen swingen als vanouds en het langere verhaal doet dromen van meer. Enkel de speciale handtekening van Franquin missen we.

Voor sommige zal dit te sentimenteel zijn, maar dit liefdesverhaal van een levenslustige feministe die vastberaden is de hoogste bergtoppen te bereiken, raakte bij mij een gevoelige snaar. Maar niet alleen haar geschiedenis beroert, ook de verfijnde tekeningen met expressieve gezichten zorgen voor een topbeleving. Mazel weet precies hoe ze haar karakters in beeld moet brengen, wat bijdraagt tot de inleving. Top, of ze hem nu bereikt of niet.

Vanaf de eerste pagina’s krijg je al honger na het zien van al dat lekkers dat de auteur ons laat zien. Ze is verliefd op eten en laat ons, de lezer, daar van meegenieten. Maar dit autobiografisch portret is veel meer dan genieten van culinaire toppers. Zodra er borstkanker wordt vastgesteld bij haar, toont ze ook heel eerlijk en oprecht hoe dit haar leven, en smaak, verandert. Een aanrader voor iedereen die van lekker eten houdt, en/of geconfronteerd wordt met kanker in de familie of vriendengroep. Voor zo goed als iedereen, veronderstel ik dan.

Barral, bekend als opvolger van Tardi met de hard boiled Nestor Burma, en van parodieën op Sherlock Holmes en Blake & Mortimer, verrast nu aangenaam met een aangrijpend portret van het leven in een dicatuur. Het speelt zich af in Portugal van de vorige eeuw, maar had evengoed nu kunnen plaatsvinden in … vul zelf maar in. Het hoofdpersonage is een dokter, en houdt zich afzijdig van politiek, maar kan hij zijn rechtvaardigheidsgevoel zomaar wegstoppen..? Met een feilloos gevoel voor ritme weet Barral je mee te slepen in dit politieke liefdesverhaal. De slimme inkleuring geeft een vals gevoel van nostalgie. De strip doet aan het werk denken van Paco Roca (Rimpels, La Casa,..) en dat zou voldoende moeten zijn om dit werk in te slaan.

Als je Ledeberg vanop afstand bekijkt, geprangd tussen autostrades en spoorlijnen, wil je dit verloren oord vermijden. Maar als Jeroen Janssen het in beeld brengt, wil je er op ontdekkingsreis. Want dat is wat deze Bronzen Adhemar-winnaar doet: je met andere (zijn) ogen laten zien waar pracht schuilt in het lelijke, waar gewone mensen met hun persoonlijke verhalen ook belangrijk zijn. Indrukwekkend, net als de indringende teksten van de Iraanse Moradi, die je laten mijmeren over zowel de kleine als de grote dingen des levens. Een toeristische gids die je laat dromen en tevens laat nadenken over het leven. Dat is wat anders dan ‘Momo’.

Nadat ze haar man heeft verloren moet oma naar het rusthuis. Iedereen die ooit hetzelfde heeft meegemaakt met zijn ouders of grootouders zal veel herkennen in dit album. De ouderen hebben het moeilijk met de veranderende levensstijl, de aftakeling van zowel lichaam als geest, de eenzaamheid, het wachten op bezoek… Maar het is niet al kommer en kwel: nieuwe ontluikende liefde en humor maken het album erg aangenaam om te lezen. Meer nog, het raakt je recht in het hart. Een emotie die we hopelijk nog tot het einde van ons leven kunnen voelen. De hoofdpersonages in dit pareltje bewijzen in ieder geval dat het kan.

Deze kroniek van een vrouw op zoek naar haar onbekende vader en de levensgeschiedenis van haar moeder die haar in de steek liet, zal niet iedereen bekoren. Het is zoals de films van Wes Anderson, je bent er totaal gek van, of je haat het. Maar je kan niet ontkennen dat Clowes een meester is in het oproepen van een onbehaaglijk gevoel. Je wordt als het ware tegen je zin meegezogen in een bizar verhaal vol excentrieke karakters. Een boeiende, maar tegelijkertijd verontrustende leeservaring.

Als illustrator heeft de Nederlander Kriek zich al ruimschoots bewezen, maar met deze verfijnde horrorstrip bewijst hij dat hij ook kan vertellen. Zijn stijl leent zich er ook toe om verhalen te maken in de stijl van de oude EC Comics, maar De Kuil is meer uitgebalanceerd. De personages zijn interessant en de horror zit hem meer in een Edgar Allan Poe-sfeertje dan in het schokeffect. Mooi uitgegeven door Scratch.

De auteur worstelt al heel er leven met er gender en vertelt er in er autobiografie openhartig over. Maia vertelt het als een spannend avonturenverhaal vol met nieuwe ontdekkingen. Het helpt natuurlijk ook dat Kobabe een uitstekend striptekenaar is die weet hoe e praatscenes in beeld moet brengen en een uitstekend gevoel heeft voor ritme. Leraars zouden beter dit op de stripleeslijst zetten in plaats van oude Thorgals of Alexen. Deze strip helpt ook jongeren die niet twijfelen aan hun gender, maar lijden aan de ziekte van puberteit.

Het zesde en afsluitende deel van de eerste cyclus ontgoochelt niet. Het wordt wel moeilijk om alle intriges en personages te volgen, herlezen van de vorige delen is wel aangewezen. Maar wat een belevenis was dit eerste seizoen van Game of thrones in stripvorm. Prachtig getekend en een meeslepende plot vol intriges en gedenkwaardige karakters die je bijblijven. En net als in de tv-serie, het blijft spannend omdat elk hoofdpersonage elk moment het loodje kan leggen. Waar blijft die 2de cyclus!

Wat op het eerste gezicht een vlotlezend verhaal lijkt over een vader die zjin kinderen mee naar Afrika neemt, weg van de moeder, is in feite een ingenieus opgebouwd stripverhaal dat je onbewust meesleurt in dit jeugdtrauma. Acht jaar heeft Gomont hierover gedaan, maar het klopt dan ook tot in de puntjes. Zelfs de sigarettenrook en de tekstballonnen zorgen mee voor een intense leesbeleving. Hoe ingenieus ook de auteur het beeldverhaal heeft ineengestoken, het meest verwonderlijke blijft toch dat dit gebaseerd is op zijn eigen jeugd. Benieuwd hoe het met deze eigenzinnige karakters afloopt in deel twee.

In dit tweede deel zien we hoe de opgroeiende kinderen steeds opstandiger worden. Hun vader is meer bezig met zijn nalatenschap dan met zijn erfgenamen. Een scherp portret dat doet nadenken over de menselijke relaties, en dat allemaal in een prachtige, krasserige stijl. De sfeer die het album weet uit te stralen, is fantastisch, het einde verrassend maar aangrijpend.

Na de spectaculaire introductie van deel 1, nemen de auteurs wat meer tijd om de andere karakters aan het woord te laten. We krijgen een nostalgische blik op het Brussel van de jaren 50. In de handen van de tekenaar wordt dat een prachtige stad in grote tekenplaten. Dit tweede deel telt nog eens 50 bladzijden meer om al de pracht ten toon te spreiden. Het verhaal is leuk, maar dient vooral om de tekenkunst van Pé in de bloemetjes te zetten. Een kijkboek dus, maar wel een waarin je blijvend kan verdwalen.

De adembenemende scenografie doet je denken aan de grote filmwesterns en dat is niet het enige in dit tweeluik dat verwijst naar de klassiekers. Neyef weet je mee te slepen in het verdoemde avontuur van de opstandige Lakota. Onderwijl weet hij ook iets te vertellen over racisme, opgroeien, maatschappijveranderingen en rollenpatronen. Maar nooit wordt het drammerig of prekerig. Een verdiende winnaar van de Atomiumprijs voor beste album 2023!

Waarom zoeken naar een origineel plot als er zoveel prachtige boeken bestaan, veelal onbekend bij het striplezerspubliek. De mode van de boekverstrippingen brengt heel wat pareltjes voor, zoals ook deze thriller over een seriemoordenaar. Af en toe wel veel plaatjes tekst van het vertellende hoofdpersonage, maar de auteurs weten er de vaart in te houden. Je kan het einde wel vermoeden, maar de rit ernaartoe is spannend en aangrijpend. Prachtige, sfeervolle inkleuring ook, die perfect bij de tijdsgeest van eind jaren ’30 past.

Een oude, verwarde man loopt rond met een baby wat het wantrouwen opwekt van de stamgasten van het café waar hij binnenstrompelt. Hun ondervraging leidt tot een mysterieuze thriller die bij elk antwoord nog meer vragen oproept. Topscenarist Brunschwig scoort weert met dit diepmenselijk verhaal dat ons voortdurend in spanning houdt. Niet gedreven door actie of wapengeweld, maar door menselijke interacties en hun botsende karakters. De zachte tekenstijl van Le Roux, die diep inzoomt op zijn personages, past wonderwel bij dit soms harde verhaal.