Supersonische Boem blijkt lichtzinnige ode
Diverse artiesten brengen ‘Ode aan Annie – de Supersonische Boem’ 
‘En alle muziek, die overblijft, is de supersonische boem’, zo luidden de sombere woorden uit het al even apocalyptisch klinkende ‘Vluchten kan niet meer’: één van de vele memorabele nummers die Annie M.G. Schmidt en Harry Bannink schreven en waarmee ze zich voorgoed in ons collectieve geheugen nestelden. Want wie heeft er nu nog nooit gehoord van het ‘stekkie van de fuchsia’, geswingd op ‘de Twips’ of een traantje weggepinkt bij ‘de Oude Jacob’.
En vandaag, ruim veertig jaar later, zullen we gaan zien wat er daadwerkelijk van de muziek is overgebleven. Want vanavond in De Kleine Komedie zullen er onder de titel ‘De supersonische boem’ diverse artiesten meer en minder bekende nummers uit het omvangrijke oeuvre van Schmidt en Bannink op geheel eigen wijze ten gehore brengen. Van Tim Knol tot Spinvis, van Alex Roeka tot Gerard van Maasakkers. Allen hebben afgelopen tijd hun bijdrage geleverd aan het album dat als ode wordt opgedragen aan de muzikale meester en de literaire meesteres. Met de opdracht om een lied naar eigen hand te zetten op de wijze ‘doe wat je het liefste doet, dan is het altijd goed’, zijn de liedjesmakers aan de slag gegaan en vanavond tonen zij, als voorproefje op het album, hun live versies aan het publiek.
Na een korte video-intro, waarop de artiesten vertellen wat hun affiniteit is met het nummer dat ze ten gehore zullen brengen, begint de avond wat aarzelend. Met Dave von Raven (The Kik) als presentator blijkt meteen dat er niet gekozen is voor een ervaren gastheer om deze bijzondere avond vorm te geven. Met papier in de hand en de belofte de introducties ‘vooral kort te houden’ komt de presentatie wat stroef over en mist het het elan dat de avondvullende hommage eigenlijk verdient.
De kwaliteit van de liederen wisselt. Opvallend is de sterke présence van de vrouwen in het gezelschap (het zou Annie deugd hebben gedaan). Zowel Marike Jager met haar geloofwaardige moderne versie van ‘Kleine zwakke vrouw’, Eefje de Visser met haar vocaal sterke ‘Wiegeliedje’, Mevrouw Tamara met haar melancholische timbre in ‘Schaarste’ en ook Roosbeef met haar originele vertolking van ‘Duifies’ zijn een genot om naar te luisteren. Naast het feit dat ze stemmen hebben als klokken, hebben ze de liederen geheel eigen gemaakt. Gelezen, begrepen, ingedaald, opnieuw op smaak gebracht en op eigen wijze weer opgediend. Precies zoals het moet zijn als je een ‘gouden oude’ in een andere tijd recht wilt doen. Ook de Blue Grass Boogiemen met hun ‘verbluegrasste’ versie van ‘Hé hé wordt wakker’ slagen hier aardig in.
Maar er zijn er ook waarbij dat wat minder uit de verf komt. Zo brengt Meindert Talma een weinig indrukwekkend ‘Stroei voei’ ten gehore: van de kwinkslag die het oorspronkelijke nummer bezit, zien we in zijn onverfijnde versie weinig terug. Maar ook Janneke Nijhuis en Henk Koorn weten het legendarische ‘Vluchten kan niet meer’ niet op niveau te houden. Dat ze niet erg tekstvast zijn (en ze zijn niet de enige die avond) toont aan dat ze het nummer niet geheel in de vingers hebben. Dat hoeft in sommige gevallen niet erg te zijn, maar op een avond als deze waar het gaat om de ode aan het bloemrijk geschreven lied, werkt dat toch wel storend.
Al met al was het een afwisselende en frivole avond. Voor een doordeweeks avondje café chantant uitstekend, maar voor een avond die een ode moet zijn aan De Grote Twee wellicht wat té lichtzinnig gebracht. Gelukkig niet de Supersonische Boem waar Annie voor vreesde, maar misschien ook niet de supersonische avond die het had kunnen zijn.
Gezien op 17/01/2013 in de Kleine Komedie Amsterdam.
