Soms kijk je jaren uit naar iets zonder precies te weten waarom. Zo was het voor mij met Nusantara Beat. Ik had al talloze verhalen gehoord, flarden muziek online gehoord, maar iedere keer dat ze ergens speelden, gooide het leven roet in het eten. Misschien moest het wel zo zijn, dat ik pas nú mijn eerste echte ontmoeting met ze zou hebben.
Mijn nieuwsgierigheid naar deze band kwam niet uit het niets. Ik ben zelf een zoon van een Indo-rocker uit de jaren ’60 — een tijd waarin muziek niet alleen iets was om naar te luisteren, maar ook een manier om je identiteit vast te houden. Die Indo-klank, die melancholie, dat verlangen naar een plek die je ouders of grootouders ooit verlieten… het zit diep in mij, zelfs als ik het niet dagelijks uitspreek. En ergens hoopte ik dat Nusantara Beat daar iets mee zou doen — iets zou aanraken.
Toen ik Simplon binnenstapte, voelde de zaal anders dan normaal. Alsof iedereen daar stond met een stille verwachting. En toen de band werd aangekondigd, gebeurde er iets in mij: een soort opluchting, een spanning, een herkenning. Alsof ik dacht: dit heb ik gemist, dit hoort bij mij.
Vanaf de eerste klanken was het helder. Nusantara Beat speelt niet zomaar muziek — ze leggen een brug. Tussen Indonesië en Nederland, tussen generaties, tussen herinneringen en het nu. Die mix van traditionele Indonesische liederen met psychedelische rock had iets bijna magisch. Het voelde warm en mystiek tegelijk, alsof de muziek recht de zaal in stroomde en iedereen even meevoerde naar een plek die we allemaal vaag kennen, maar nooit helemaal kunnen aanwijzen.
De zangeres, die ik al bewonderde vanuit EUT, liet me hier echt versteld staan. Haar stem had iets troostends, iets vurigs, iets herkenbaars. Alsof ze precies wist wat deze muziek met mensen kan doen. Ik merkte dat ik soms gewoon stil stond te luisteren, andere momenten juist volledig werd meegesleept in de groove die elke twijfel weg danste.
En wat me écht raakte: het publiek. Übervol, warm, vrolijk, luid. Mensen zongen de teksten mee, sommigen met zichtbaar plezier, anderen met gesloten ogen alsof ze herinneringen ophaalden die ze nooit hadden kunnen vergeten. Ik voelde me op een vreemde manier verbonden met hen. Alsof we even allemaal familie waren.
Hoe je Nusantara Beat moet omschrijven? Dat kan eigenlijk niet. Het is geen band die je in een hokje stopt, of die je vergelijkt met iets anders. Dit moet je meemaken. Dit moet je voelen — fysiek, emotioneel, cultureel. Het is muziek die teruggaat naar het verleden, maar juist daardoor ook vooruit wijst.
Toen de laatste tonen wegstierven, bleef ik nog even staan. Het voelde alsof er iets in mij was aangeraakt dat lang stil had gelegen. Iets wat hoorde bij wie ik ben — en waar deze band woorden (en klanken) aan gaf die ik zelf nooit had kunnen vinden.
Ik verliet Simplon met een glimlach en een brok in mijn keel. En met de zekerheid dat ik de komende optredens niet meer wíl missen.
){kind=link}