Avontuur en bezieling vinden elkaar blindelings op Karen Willems’ ‘Juju’ album
Karen Willems / Terre Sol Four, ‘Juju’ 
Na de release van Grichte’, een album dat haar versaliteit als componiste/muzikante nog eens fijn beklemtoonde, verschijnt er met ‘Juju’ nieuw werk van drumster Karen Willems. Zo werkt ze ook nu weer samen met de Terre Sol Four band die onder meer saxofonisten Marc De Maeseneer, Vincent Brijs (Brzzvll, ‘Nuff Said) en John Snauwaert in de rangen telt.
Transformatie
In de muzikale praktijk van Willems is ‘transformatie’ mogelijkerwijs het kernwoord. Haar muziek kan dan ook echt allerlei richtingen uitgaan, van heel ingetogen en wat nostalgisch mijmerend tot speels en opgewekt. Al valt op haar nieuwe plaat misschien nog het sterkst op hoe zij samen met gelijkgestemde medemuzikanten (vocaliste Esther Lybeert, gitarist Filip Wauters, tromboniste Nabou Claerhout,..) met veel bezieling, passie en energie tewerkgaat en zo een beresterk, uitdagend als vooruitstrevend album aflevert.
Percussie als grondlaag
Het is niet echt een grote verrassing dat het percussieve aspect grotendeels de grondlaag van de composities op ‘Juju’ vormt, tenslotte is Williams het best in haar element achter de drumkit. Toch is ‘Juju’ bij uitstek een groepsplaat waar de inbreng van verschillende gastmuzikanten zeker niet te onderschatten is. Intrigerend is ook hoe deze dwarse plaat flink voordeel doet met de vocale partijen van Willems, met allerlei synths en vooral ook met allerlei grillige en soms best bevreemdende field recordings (‘In open veld’) waar pakweg Tom Waits ook graag een patent op zou willen nemen.
Kenmerkend voor dit Juju album is de eigenzinnige dwarsheid. Die ook nog eens gepaard gaat met een sterke, hoogst aanstekelijke drive en energie. Op compositorisch vlak merk je een lichtjes anarchistische dan wel avant-gardistische insteek, terwijl het op inhoudelijk vlak onder meer gaat om thema’s als ecologie, migratie (het prikkelende, met lange, dubby saxofoonfrases opgetuigde ‘Voor de stranden verdrinken’) en de condition humaine (het wat vaag naar Godspeed You ! Black Emperor knikkende ‘Koortsdromen‘).
Avontuurlijke, grootstedelijke vibes
Om enkele tracks uit het meer dan fraaie geheel uit te lichten : in pakweg een track als ‘Fuzzy Williams‘ hoor je echo’s van de zwoele, dansbare latinplaten van Marc Ribot. Elders, zoals in onder meer het dolle ‘Tako Deli‘ valt op vocaal vlak de bezwerende punkspirit à la Patti Smith te binnen, terwijl een wat eerder introspectieve passage als ‘The woo woo room, dance back in style’ zeker niet op een soundtrack van David Lynch zou misstaan.
In andere tracks zoals ‘Nuuki‘ merk je dan weer een grootstedelijke vibe, een frenetieke, prettig gestoorde gekte waar echt geen houden meer aan is. Dat de muzikanten elkaar wonderwel aanvoelen en lekker vrijuit gaan, doet de muziek soms heerlijk gekke richtingen uitslaan. Vrijheid, blijheid. Dat idee overheerst ook deze nieuwe, uitstekende plaat van Karen Willems die zich vooral richt op wat meer avontuurlijk ingestelde luisteraars die zich met deze plaat ruimschoots kunnen laven aan uitdagende sonische experimenten. Jujuuuu (en bonuspunten voor het fijne artwork en de poëzie van Sandrine Verstraete) !
