Backback neemt ‘Sir’ Duke Ellington als uitgangspunt
Na een opgemerkt debuut ‘Deuk‘ (2021) is er nu eindelijk een opvolger. Het Belgische Backback kwintet herneemt op het dolle, prinsheerlijke ‘Duke‘ nogmaals het oeuvre van Sir Duke Ellington. De plaat swingt en groovet, neemt soms best sexy en gevaarlijk bochtenwerk, maar valt vooral op door een eigenzinnige aanpak en sound.
Grensgebied tussen rock, blues en jazz
De muziek situeert zich losweg tussen potige rock, lichte lickjes blues en innovatieve, improvisatorische jazz. Het ensemble bestaat uit spil / gitarist Filip Wauters, met daarnaast saxofonist Marc De Maeseneer en drummer Giovanna Barcella. Op het album komen daar nog wat muzikanten bij zoals vibrafonist Wim Segers en trombonist Frederik Heirman.
Eigenzinnige aanpak en sound
Met ‘Duke’ graait de groep dus nogmaals in het uitputtende oeuvre van Duke Ellington. Dat levert een best bijzondere invalshoek op, want de vrij vloeiende pianomotiefjes en liefdesliederen van Ellington worden nu kloeke composities die veel meer affiniteit hebben met het werk van bands als Morphine (sax, bas en groove) dan met de king of piano swing.
Negen tracks worden op dit album verzameld. Het zijn zeker niet altijd de meest bekende nummers uit Ellingtons oeuvre die op ‘Duke’ terechtkwamen, wat op zich al betekenisvol is. Het geeft ook te kennen dat deze Gentse band werk afstoft en er een heel eigen draai aan geeft. Dat werkt prima, want ook voor Ellington leken klinken de tracks meteen goed in het oor.
Ellington als uitgangspunt
Opener ‘Oclupaca’ begint met een voorzichtig aftasten van drum rolls, waarna de melodieuze sax erbijkomt, hetgeen tot instant hoofdknikken aanzet. Als wat later ook de gitaar van Wauters zich erbij voegt, is deze band klaar voor nieuwe Backbackiaanse avonturen. Kenmerkend voor het groepsgeluid is onder meer de uitgesproken feel voor filmische spanning. Zo doet ‘Oclupaca’ meteen denken aan de Pink Panter soundtracks van Henri Mancini. Wat verderop: uiterst sfeervol spel met in dit geval best mystieke en spacy klinkende piano roll blues. Die geeft erg goed aan dat Backback Ellington slechts als uitgangspunt en helemaal niet als einddoel neemt.
Bezieling en gusto
In zekere zin sluit de sound van Backback aan bij bands als Dans Dans, met wie ze ook een gezamenlijke voorliefde voor Ellington delen. Wauters en co tonen op ‘Duke’ album hoofdzakelijk liefde (‘Amour amour’), bezieling en gusto. In dat opzicht zegt het ook iets dat dit album opnieuw op hun eigen label uitkomt.
Fijn ook om te horen hoe deze groep in tracks als ‘Reminiscing in tempo’ duidelijk voordeel doet met de inbreng van vibrafoon (Wim Segers) terwijl elders, zoals met ‘Acht o clock rock’ speelse gekte toeslaat. Het eindresultaat is een jazzy plaat met een heerlijk filmische grandeur. Soms sexy, soms zoals tijdens prikkelende stompers zoals “Echoes of harlem” en ‘Portrait of Mahalia Jackson’ zwoel én energetisch.
