Fred Hersch schildert op impressionistische wijze met pianoklanken
Fred Hersch, ‘Silent, listening’ 
Het verhaal van de New Yorkse jazzpianist Fred Hersch is op zijn minst erg bijzonder. Een deel ervan is gedocumenteerd in de film ‘The ballad of Fred Hersch‘ net zoals het ook via ‘Good things happen slowly: a life in and out of jazz‘ in boekvorm te vinden is. Het is het verhaal van een homoseksuele jazzpianist die onder meer te maken kreeg met seropositiviteit, met een coma én corona, maar die de kracht blijft vinden om nieuwe muziek te maken.
Nieuw piano solowerk met een paar bewerkingen
En nu verschijnt op het gereputeerde ECM label met ‘Silent, listening’ alweer een gloednieuwe piano soloplaat van Hersch. Een bijzonder album is het geworden. Zo merk je al van de bij Billy Strayhorn en Sir Duke Ellington geleende opener ‘Star crossed lovers’ hoe Hersch hier inzet op verfijnde verstilling met een streepje melancholie. Het is een van de vier bewerkingen die tijdens de opnamesessies opdoken. Want de focus op ‘Silent, listening’ ligt grotendeels op eigen werk met een sterk improvisatorisch gehalte. Composities die lekker vrijuit ademen.
Ingetogen en secuur
Met deze nieuwe plaat zet Hersch alweer in op heel ingetogen, maar uiterst secure muziek. De focus ligt helemaal niet op technische beheersing – hoewel die er in overvloed is -, maar voelt vooral heel ruimtelijk, open, vrij en uitnodigend aan. Het geldende motief lijkt ergens iets als ‘niets moet en alles behoort tot de mogelijkheden’ te zijn geweest. Het zegt ergens iets over de bijzonder grote creatieve vrijheid die Hersch op dit nieuwe album tentoonspreidt.
Tussen speelsheid en abstractie
Hersch blinkt zoals in eerder werk vooral uit in pianoballads, al merk je met deze nieuwe soloplaat vooral hoe hij zich niet wil vastpinnen op vastliggende structuren. Ook melodie of ritme blijken op zijn nieuw album grotendeels afwezig. Tezelfdertijd is er een zekere scherpte en focus – soms een enkele frase, noot of pianotoets. Zo zijn we hier getuige van knappe, heerlijk meanderende composities/improvisaties die heel organisch en vrijuit vloeien.
Tijdens een compositie als ‘Little song’ komt er iets van vrolijke speelsheid bovendrijven, wat verderop met ‘Volon’ merk je dat Hersch ook over een feel voor het meer abstracte beschikt. Elders ervaar je onder meer via ‘Softly, as in a morning sunrise’ waarin een ronduit meesterlijke dialoog tussen linker- en rechterhand vervat zit, de broze, breekbare tederheid waarmee Hersch soms speelt.
Masterclass pur sang
Met een best fraaie herneming van Alec Wilders’ ‘Winter of my discontent’, een oude jazzstandard die hij naar geheel eigen hand zet, zet Hersch deze grandioze masterclass solo piano stop. Getekend: Fred Hersch. Kortom: ‘Silent, listening‘ blijkt een uiterst fijnzinnige, van waterachtige kleuren en intimistische poëzie vergeven prachtplaat voor wie er ook maar enige oren naar heeft.
