Loverman bezingt de duistere kanten van de liefde
Loverman, ‘Lovesongs’ 
De eerste langspeler van Loverman behoort ongetwijfeld tot een van de meest intrigerende binnenlandse debuten dit jaar. Loverman is het muzikale alterego, de nom-de-plume van de slechts achtentwintigjarige Brits-Belgische componist/muzikant James De Graef. Voor wie houdt van een portie donkere romantiek met een barok kantje geldt dit debuut als een heuse ontdekking.
Illustere voorbeelden
Een eerste luisterrondje en er valt haast niet te ontsnappen aan de Grote Voorbeelden (denk: donkergestemde barden als Leonard Cohen, Nick Cave of Stuart Staples). Zij vallen de luisteraar vrijwel probleemloos te binnen. Nog referenties ? Scott Walker en vooral Lee Hazlewood. Het zit allemaal daar. Romantiek met hoofdletter R, Liefde met hoofdletter L. Grootse thema’s die gevat worden in grotendeels atmosferische en bij uitstek tot dagdromen aanzettende liedjes. En hoewel het op ‘Lovesongs’ in sterke mate gaat over de omgang met de bizarre kronkelwegen die liefde neemt, gaat het tezelfdertijd ook over de noodzaak tot menselijk contact.
Emotionele spankracht
Loverman (De Graef) plaatst zich deze keer als songwriter in een muzikale traditie. Dat maakt de emotionele spankracht van liedjes als opener “Another place” er zeker niet minder om. Knap is vooral hoe hij zijn sobere, kale songs zoals bijvoorbeeld “Candyman” soms op elegante wijze inkleedt met strijkers, terwijl hij bij andere zoals het openlijk naar Leonard Cohen knikkende “Who’s going to love you” voor samenzang kiest.
Elders zoekt hij naar een experimentelere insteek, bijvoorbeeld in de intro van “Limbo (we’ll meet again)”. Al valt die misschien nog het meest op aan het einde. Bij “Ballad of the songbirds”, een erg wankele blues die ergens herinnert aan het vroegste werk van Beck.
Opmerkelijk is ook hoe het tempo op enkele uitzonderingen zoals “Would (right in front of your eyes)” en vooruitgeschoven single annex oorwurm “Into the night” na behoorlijk laag ligt. Denk dus vooral aan bloedmooie liedjes die traag en mysterieus voorbij schuiven. Soms op heupwiegend ritme, zoals uit “Tinderly” en “Differences aside” blijkt. Zij geven ergens best goed aan hoe “Lovesongs” boordevol kleine pareltjes zit. En dat over de liefde waar soms geen enkel touw aan vast te knopen is (“Nothing ties”).
Het volle leven als inspiratie
Inspiratie voor het album haalt de Brusselse singer-songwriter uit bij de meest uiteenlopende artiesten, platen en concerten, maar evengoed ook bij het volle leven zélf. De Graef zag bijvoorbeeld zijn bijdrage aan projecten als Shht (artrock/noise) en Partners (elektronicaduo met Daisy Ray – die in het echte leven Femke Frederix heet) beetje bij beetje op een dood spoor geraken en richtte zich in coronatijd vervolgens op het op een veel klassiekere snit gesneden Loverman, een project dat grotendeels allerlei filosofische, vaak nocturnale bespiegelingen rond de liefde bevat.
Zo krijgen we op ‘Lovesongs’ elf soms barokke, die samen een mooie, zij het met een best donker kantje omgeven debuutplaat vormen. Deze van duistere romantiek vergeven plaat eindigt met een sample die “En nu?” zegt. En dan draai je deze heerlijk verslavende plaat doodleuk nog eens.
