Naima Joris: aanstormend talent in de Brusselse PIAS concertzaal (15/12/2022)
Inmiddels wint Naima Joris aan naamsbekendheid. Nadat ze muzikale stappen zette bij Isbells en Raymond Van Het Groenewoud, verschenen er recent twee ep’s (waaronder een rondom het oeuvre van cultartiest Daniel Johnston) van haar. Nu is er ook een full album ‘While the moon’. Die laatste vormde de leidraad voor een erg fraaie showcase die ze aan de vooravond van een uitgebreidere tournee in 2023 in de Brusselse PIAS-concertzaal speelde.
Een rondje sobere schoonheid met Malvin Moskalez
Vooraleer Naima Joris aantrad, was het eerst de beurt aan de wat onbekendere Malvin Moskalez die enkele nummers uit zijn best fraaie debuut ‘For the beauty kept inside’ bracht. Achter Moskalez schuilt Nico Goethals (°1973), een muzikant die helemaal vanuit zijn persoonlijke ervaringen met het leven schrijft. Twee decennia geleden geraakte hij tijdens een ongeval bijvoorbeeld zijn onderbeen kwijt. Een intense ervaring die hem toevlucht deed nemen tot een wat klassieke formule. Met name goudeerlijke songs zoals ‘Broken’ of het nieuwe, voorlopig nog niet uitgebrachte ‘Not today’, die Moskalez – voorzien van slechts een enkele akoestische gitaar en wat pedaaleffecten – live met erg veel authenticiteit en overtuiging bracht. Mooi om te zien ook hoe hij met zichtbaar plezier kompaan/producer Steven De Bruyn op het podium sommeerde. Die laatste bracht enkele keren met mondharmonica een extra toets aan op de soms erg kale, uitgebeende songs van Moskalez.
Zachtjes naar de maan
En dan was het de beurt aan Naima Joris, die zoals vrijwel steeds heerlijk freewheelde. Dat hoorde je zeker tijdens het wat aarzelende begin van haar set. Een stukje improvisatie, stukje behoedzaam schilderen met klanken en geluiden dat langzaam maar zeker overging in het ronduit door merg en been snijdende ‘Hopeful Again’, de eerste song van de nieuwe plaat ‘While the Moon’. De titel geeft al weg dat de muziek van Naima Joris zich het best laat beluisteren tijdens de avonduurtjes, ook al omdat de meeste nummers zoals ook het titelnummer ‘While the moon’ zelden echt tempo of vaart maken.
Inspiratie uit vele hoekjes
Als er echt iets te onthouden viel aan het concert, naast de stem van Joris, dan misschien vooral de inzet van de muzikanten in haar band. In de ijle, pastorale folk noir sferen van ‘Inside our’ merkte je bijvoorbeeld hoe gitarist Vitja Pauwels (die overigens onder eigen naam met ‘Drift by / sink in‘ een pracht van een soloplaat uit heeft) helemaal kon schitteren. Ook elders kon je niet anders dan vaststellen dat de muziek van Naima Joris veelgelaagd is. En dat de inspiratie voor nummers uit vele, soms onverwachte hoekjes komt. Zo verklankten zij en haar band onder meer een naar eigen zeggen “erg lang gedicht” van de Amerikaanse dichter/essayist/schrijver E.E. Cummings. In de dromerige, bij uitstek dichterlijke muziek ontwaarde je ergens een echo van Joni Mitchell. Overigens een niet eens zo vergezochte associatie, want Naima en papa Chris Joris gingen eerder ook al aan de slag met het werk van Mitchell (op ‘Home and old stories’).
De wat eerder schuchtere Joris viste gaandeweg ook wat materiaal op uit de eerste ep’s, zoals onder meer ‘Walking the cow’ – een song van Daniel Johnston die ze geheel naar eigen hand zette. Een liedje dat ook in de Naima Joris-versie doodleuk blijft schipperen tussen luchtige vrolijkheid, waanzin en genie. Het herinnert eraan hoe Joris immer blijft zoeken naar evenwicht. Ook wat later zou Joris met ‘Cold, hard world’ een eerder donkere song van Daniel Johnston brengen. Tezelfdertijd maakt het inzichtelijk hoe Naima Joris aangeeft dat het niet altijd zomaar voor de hand ligt. Muzikant zijn is immers allesbehalve vanzelfsprekend. Het is ook echt geen geheim dat het talent van kunstenaars ondergewaardeerd wordt. Dat geldt bij uitstek voor jonge, ambitieuze kunstenaars en musici.
Herinneringen en kleine imperfecties
Muziek is voeding voor het leven. Daarom ook dat deze wonderlijke double bill herinnerde aan het al te kwetsbare statuut van jonge kunstenaars/musici. Net zij maken een gedeelde ervaring. Hetgeen soms heel erg binnenkomt. Memorabel hoe Naima Joris en band van ‘Remember’ een waar hoogtepunt, tegen de achtergrond van bloedrode belichting, maakten. Een liedje. Een moment in tijd. Gevat. Daar en dan, op dat podium, op dat moment. Ergens halfweg ontspoorde het. En dan stel je vast dat zelfs in de wat brutaler klinkende chaos er ergens orde is en heerst.
Al viel ook op te merken dat Naima Joris niet altijd even tevreden bleek met de afstelling van het het groepsgeluid. Dat viel misschien nog het meest op bij inzet van de bis, het door Prince gepende ‘When doves cry’. Een klein schoonheidsfoutje, dat echter in het niet verviel bij talloze, aandoenlijk mooie krop-in-de-keelmomenten zoals ‘My Home’ (van haar debuut-ep) of het heerlijk bijtende, snijdende ‘Cold hard world’ waarin het vocale talent van Joris prominent aan bod kwam. Prima showcase dus van twee jonge, Belgische muzikanten die elk op hun manier duidelijk maakten dat er nog zoveel muzikaal talent aanwezig is, hier in de kleine uithoek die België uiteindelijk is.
Ontdek ze, koester ze, waardeer hun talent.
){kind=link}