Noorse band Madrugada pakt uit met een indrukwekkend album
Madrugada, ‘Chimes at midnight’ 
Een recensie schrijven over een plaat van Madrugada die acht maanden geleden is uitgebracht? Bij hoge uitzondering doen we dat voor ‘Chimes at midnight’ naar aanleiding van het concert van de groep op 4 oktober 2022 in de Brusselse AB (op het moment van schrijven zijn er nog kaarten!). De Noorse band heeft immers een prachtalbum gemaakt.
Een lange stilte
‘Chimes at midnight’ is de eerste plaat van de groep in liefst veertien jaar. De oorzaak van deze radiostilte was het plotse overlijden van gitarist Robert Buras in 2007. Zijn dood heeft geleid tot een lange winterslaap bij Madrugada, op dat moment één van de populairste bands van Noorwegen. Zanger en frontman Sivert Høyem begon daarna met een solocarrière en richtte nadien een eigen groep op, maar de dood van Buras betekende gelukkig niet het einde van de band.
Herstart voor Madrugada
In 2018 maakte Madrugada immers bekend dat ze een jaar later een Europese tournee zou ondernemen. Die bleek een succes en mondde uit in een zestigtal optredens. Dat heeft dan weer de weg geplaveid voor een herstart van de groep en een nieuwe plaat. .’Chimes at midnight’ is op 28 januari van dit jaar uitgebracht. Echt veel weerklank heeft die release in België niet gehad en dat is volgens ons spijtig. De zeer melodieuze, maar ook krachtige en weidse muziek grijpt je immers bij het nekvel. De zang van Høyem is fantastisch en geeft aan de muziek vaak een euforisch tintje.
Groots en meeslepend
Het album staat bol van grootse en meeslepende songs. Die worden gedragen door de krachtige, diepe en zeer wendbare stem van Høyem, die door muziekliefhebbers al eens een status wordt toegedicht die vergelijkbaar is met die van Nick Cave.
‘Chimes at midnight’ klinkt hoofdzakelijk bedaard nu Buras geen deel meer uitmaakt van de band. De songs zijn echter van een hoog niveau. Zo weet je al na de eerste drie nummers dat je luistert naar een topband. Dat geldt bij uitstek voor het formidabele openingsnummer ‘Nobody loves you like I do’, maar ook ‘Running from the love of your life’ en ‘Help yourself to me’ geven je het gevoel dat je naar een bijzonder album luistert. ‘Slowly turns the wheel’ is ook prachtig en meeslepend, ‘Imagination’ is een statig pareltje en ‘Dreams at midnight’ een fraai openbloeiend nummer waarop de gitaar de ruimte krijgt om los te gaan.
Nauwelijks een zwak moment
Op ‘Stabat mater’ zijn dan weer zowel hemelse klanken als een splijtende gitaarsolo te horen. Onze favoriete song is echter ‘Call my name’, dat dreigend van start gaat en overstuurde gitaarklanken op de luisteraar loslaat vooraleer zachtjes uit te doven.
Zijn er ook zwakke momenten? We hebben gezocht, maar er nauwelijks een gevonden. Alleen ‘Empire blues’ is iets minder sterk, maar eigenlijk verdienen alle twaalf de nummers een vermelding. In het afsluitende en statige ‘Ecstasy’ bewijst Høyem nogmaals wat hij vocaal in zijn mars heeft.
‘Chimes at midnight’ is een rijkelijk georkestreerd album dat bijna een vol uur duurt. We geven deze straffe plaat dan ook graag vijf sterren. Ze zijn meer dan verdiend.
