Jef Mercelis is geen tuig op zijn langverwachte derde
Mercelis, ‘White flemish trash’ 
Aan iedereen wie ooit het cd’tje van Humo’s Rock Rally uit 1992 in zijn/haar bezit heeft gehad: je had eigenlijk een stukje Vlaamse rockgeschiedenis in de kast staan. Charlie 45 was in dat jaar de overtuigende winnaar, maar in de onderste regionen van de plaat stonden de Sideburns met een zekere Joost Zwegers in de rangen, net onder een illuster Antwerps groepje genaamd dEUS. Over deze mindere goden zullen we hier niet verder uitweiden.
Net buiten de medailles maar veruit onze favoriete artiest in 1992 was Jef Mercelis. Slechts gewapend met een akoestische gitaar speelde Mercelis de luide bands naar huis. De brave man moest zelf helemaal van Turnhout komen. Het was een tijdje stil rond (Jef) Mercelis, tot zijn debuutplaat ‘The hopes & dreams of a drunk punk’ in 1996 verscheen. Wie dat pareltje in zijn collectie heeft weet waarover we het hebben. Mercelis begon zich toe te leggen op het schrijven van film- en theater muziek, en zou pas in 2005 een opvolger aan zijn debuut breien. Zestien jaar later is er nu eindelijk ‘White flemish trash’
Lights Album Action
Zelfs na een eerste luisterbeurt valt het filmische karakter van ‘White flemish trash’ op. Meer dan een rockplaat heeft Mercelis met zijn langverwachte derde een soundtrack gecreëerd die niet zou misstaan bij een thriller of film noir. Er staan nauwelijks gitaarriffs op ‘White flemish trash’, maar het gitaarwerk speelt een prominente rol in het klankpalet, ondersteund door spaarzaam drumwerk en synths. Verwacht geen meezingers of perfecte songs. Elk nummer is een verhaal dat op zich staat. Je wordt wel op enkele memorabele oorwormen getrakteerd die in je koplampen opduiken in ‘Headlights’ dat je over onverharde nachtelijke wegen laat rijden met enkele het licht van je eigen Headlights. Het nummer wordt trouwens aangeleverd met een videoclip die de goedkeuring van David Cronenberg zou wegdragen.
Uitschieters
Ook de eerste singel ‘Fortune’ kreeg fijn verontrustend videowerk mee. Maar quasi elk nummer wordt sferisch ingezet met gitaar- of synthesizer die live ongetwijfeld uit een laptop zullen komen, want Mercelis trekt als trio de baan op. ‘Lucky’ bouwt op een groove die uit Twin Peaks lijkt weggelopen te zijn. ‘The Great Maurice’ lijdt wat onder de te prominente flangergitaar die Mercelis moet teruggeven aan Robert Smith. Via een ‘U-Turn’ zit je weer in diezelfde donkere sfeer met minimalistische tekst waar ‘White flemish trash’ op geënt is.
Blank Vlaams Tuig
Jef Mercelis levert met zijn derde plaat een donkere parel af die je ‘s nachts moet beluisteren of in een degelijke thriller als soundtrack niet zou misstaan. Dat levert misschien geen uitgesproken radiomateriaal op maar wel een plaat om te genieten en hopelijk ook live aan het werk te zien, wie weet zelfs voorzien van beelden van een goeie regisseur. Verwacht wel geen plaat vol songs die je allemaal bij je nekvel pakken. Eerlijkheidshalve hadden we daar wel op gehoopt! Mercelis blijft een naam voor de kenners in het Vlaamse muzieklandschap. Hopelijk moeten we ditmaal geen zestien jaar wachten op concerten en een opvolger. Maar met Jef Mercelis weet je nooit!
Zin om nog meer nieuwe Belgische muziek te ontdekken? Neem een kijkje in onze BEst of the buNLch-artikelenreeks én Spotify-playlist!
