‘Revenge of the Sith’ is zoet en bitter tegelijk
‘Star Wars – episode III: revenge of the Sith’ (2005) 
Achtentwintig jaar na ‘Episode IV: a new hope’ is het zo ver: de allerlaatste ‘Star Wars’ speelt in de bioscopen. Afgelopen zondag kreeg het Filmfestival van Cannes de eer ‘Episode III: revenge of the Sith’ een eerste draaibeurt te geven (al kunnen we dat begrip bijna opbergen, nu digitale projectie meer en meer ingang vindt). Vanaf vandaag speelt de film ook in onze zalen.
‘Revenge of the Sith’ legt op een overtuigende manier de laatste link tussen de voorgaande prequels (die in nabeschouwing enkel maar opbouwden naar dit derde deel) en de originele ‘Star Wars’-trilogie. Van ergerlijke euvels uit ‘Episode I: the phantom menace’ en ‘Episode II: attack of the clones’ is er veel minder sprake. Minder houterige dialogen dus en minder trage en daardoor spanningbrekende sequenties. Minder niet helemaal geslaagde special effects ook.
Het indrukwekkende, bijna in één shot gepresenteerde openingsgevecht boven stadsplaneet Coruscant duwt je meteen staalhard en explosief met de neus op de feiten. Die zijn vier jaar na het begin van de Clone Wars niet erg vrolijk.
De separatisten van Count Dooku (Christopher Lee) winnen steeds meer terrein op de Galactische Republiek. Wanneer Supreme Chancellor Palpatine (Ian McDiarmid) ontvoerd wordt, ondernemen Jedi Obi-wan Kenobi (Ewan McGregor) en Anakin Skywalker (Hayden Christensen) een reddingsmissie.
‘Revenge’ lonkt naar oorspronkelijke trilogie
Van dat moment af ademt ‘Revenge of the Sith’ duidelijk al meer episodes IV tot en met VI uit dan ‘Menace’ en ‘Clones’ samen. En dan is Darth Vaders beademingsaparatuur nog niet eens aangesloten. Want uiteindelijk is het dat waar we met zijn allen op zaten te wachten. We wilden de definitieve en onvermijdelijke transformatie van Jedi Anakin Skywalker naar de dark side zien.
Lees verder onder de video.
‘Revenge of the Sith’ bouwt daar erg mooi naartoe, met Palpatine meer dan ooit en zonder omsluiering de allesbepalende factor. Zeg maar de master of puppets. Het is dan ook vooral McDiarmids acteerprestatie die in het oog springt. De man is zo heerlijk gemeen en venijnig, ook bij weinig bedreigende maar veelzeggende zinnen. Zoals ‘The dark side of the force is a pathway to many abilities some consider to be … unnatural’. Palpatine is één en al gloeiend hellevuur. Dat komen we in de film op lavaplaneet Mustafar nog ‘in het echt’ tegen.
De beste acteerprestaties van de prequels
Of het meer repeteren vóór de opnames er mee te maken heeft: wie zal het zeggen. Feit is dat de hele cast beter acteert dan in de voorgaande delen. Ewan McGregor geniet dit keer duidelijk van zijn Obi-Wan Kenobi, vechtend tegen onder andere de astmatische General Grievous. Hayden Christensens Anakin is overtuigender getormenteerd.
Jammer dat Natalie Portmans rol in dit deel wat beperkt is. Ze is nochtans saga-cruciaal. Haar Padmé Amidala zet immers een van de bekendste filmtweelingen ooit op de wereld. En dan is er nog de eervolle terugkeer van Chewbacca (Peter Mayhew), die in een van de vele indrukwekkende, grauwe veldslagen mee de verdediging van zijn Wookiee-thuisplaneet Kashyyyk op zich neemt.
‘Star Wars – episode V: the Empire strikes back’ staat nog altijd terecht als beste ‘Star Wars’ geboekstaafd. Maar ‘Revenge of the Sith’ is wel erg sterke concurrentie. Minstens even donker als ‘Empire’, kreeg ‘Sith’ in de States zelfs een PG-13 rating mee. Er worden dan ook on screen kindjes omgelegd. En gezien ‘Sith’ na amper één visie al duidelijk voelbaar de originele trilogie in een nieuw licht plaatst, was dit bijna de one film to rule them all. Oeps, verkeerde saga.
