‘West Side Story’ is de nieuwe Spielberg grand cru
‘West Side Story’ (2021) 
Steven Spielberg is nog steeds een household name in huiskamers over de hele wereld. Toch was het alweer drie jaar geleden dat de eeuwige dromer nog een film uitbracht. ‘Ready Player One’ kon in 2018 niet helemaal aan de verwachtingen voldoen, dus besloot Spielberg maar om ze dit keer te overtreffen.
Een zware erfenis
Even terug naar 9 april 1962. In het Santa Monica Civic Auditorium in Los Angeles komt producer Robert Wise trots het podium opgelopen, waar musicalicoon Fred Astaire hem de Oscar voor Beste Film overhandigt. ‘West Side Story’, de film die Wise ook zelf regisseerde, was eerder op de avond al negen keer in de prijzen gevallen. De kleurrijke musicaladaptatie was een megasucces.
Fast forward naar de 21ste eeuw. Gouwe ouwe Steven Spielberg waagt zich aan een remake. Zijn versie blijft trouw aan de originele Broadwaymusical, waarin de Jets, een straatbende van blanke migrantenkinderen om de macht over de straten knokt tegen de Sharks, een bende van Puerto Ricaanse afkomst. Temidden van al dat geweld is er niet alleen plaats voor zang en dans, maar ook voor liefde. Tony (Ansel Elgort), een voormalig lid van de Jets, en Maria (Rachel Zegler), het zusje van Shark-leider Bernardo, worden hopeloos verliefd op elkaar. Wanneer de bendeoorlog een hoogtepunt bereikt, wagen Tony en Maria een ultieme poging om hun werelden te verzoenen.
De meeste mannen van 74 laten ‘s ochtends de hond eens buiten om vervolgens de rest van de dag hun canapé niet meer uit te komen en ‘s avonds ergens tussen de eerste en de tweede moord in ‘Midsomer Murders’ in slaap te vallen. Steven Spielberg is een tikkeltje anders. In de herfst van zijn carrière lijkt de man nog lang niet moe te zijn. Exact 50 (!) jaar na zijn debuutfilm ‘Duel’ doet hij voor de zoveelste keer een gooi naar de titel ‘film van het jaar’.
‘West Side Story’ staat bol van de energie. Hoewel het voor Spielberg een genredebuut is, lijkt zijn stijl wel gemaakt voor musicals. Zijn kenmerkende tracking shots en ‘the Spielberg face’ doen elk dansnummer swingen. Gooi daar nog de zachte fotografie van Janusz Kamiński, vaste DOP van de meester sinds ‘Schindler’s List’, bovenop en het visuele plaatje komt gevaarlijk dicht bij de perfectie. The Academy gaat hier met oscarnominaties naar gooien als was ze Zwarte Piet die met een zak Fruitella’s op een basisschool arriveert.
Vuurwerk en een foxtrot
De dansnummers zijn tot in de kleinste details verzorgd. Zowel in de spectaculaire massanummers – de iconische scène op het bal is om duimen en vingers af te likken – als de intiemere scènes valt er overal op het scherm iets te beleven. Het maakt dat de aversie die je voelt voor onsympathieke personages als Riff overtroffen wordt door het ontzag voor wat ze allemaal kunnen. En dat is wel wat. Zou het toeval zijn of zit werkelijk iedere New Yorkse jeugdbende vol mannen die minutenlang energiek pirouettes draaien en hun danspartner een meter in de lucht werpen zonder na te hijgen? Je zou haast met medelijden toekijken hoe Pieter Timmers en Delphine van Saksen-Coburg zich door de foxtrot heen worstelen in ‘Dancing With The Stars’.
Hoe leuk het spektakel ook mag zijn, er valt wel iets te zeggen over de speelduur van ‘West Side Story’. Er had gerust een nummer of twee geknipt kunnen worden. Maar ach, om een beetje extra vuurwerk valt moeilijk te klagen. Alles bij elkaar is de versie van Spielberg gewoon beter dan die van Robert Wise. Een feilloze beeldvoering wordt aangevuld met strakkere dialogen en een over de hele lijn smetteloze cast, met Rachel Zegler en Ariana DeBose als uitblinkers. En Ansel Elgort is tenminste niet zo’n pannenkoek als de melige Tony uit de eerste film.
