Met ‘A Haunting In Venice’ overtreft Kenneth Branagh zijn voorgaande Poirot-verfilmingen
‘A Haunting In Venice’ (2023) 
In ‘A Haunting In Venice’ kruipt Kenneth Branagh voor de derde keer in de huid – en de snor – van Hercule Poirot. Ook ditmaal neemt de Brit weer de regie voor zijn rekening. En de derde keer geldt in dit geval als de beste keer.
Poirot, deze keer voorzien van een soort tweetrapssnor, vindt het welletjes geweest. Na ‘Murder On The Orient Express’, ‘Death On The Nile’ en nog een hoop andere moordzaken waar geen camera bij aanwezig was, is de Belgische detective op rust. De schare hulpbehoevenden die iedere ochtend voor de deur van zijn Venetiaanse palazzo staan te drummen, worden door een bodyguard vakkundig de laan uitgestuurd.
Tot één vrouw door de mazen van het net glipt. Misdaadauteur Ariadne Oliver (Tina Fey), een oude vriendin van Poirot, schakelt zijn hulp in om een berucht medium (Michelle Yeoh) te ontmaskeren tijdens een seance. Die vindt plaats in het huis van een vrouw die een jaar eerder haar dochter verloor. Zelfmoord, wordt gefluisterd, al gaan er ook stemmen op dat het huis geteisterd wordt door de geesten van overleden kinderen. En op een bijeenkomst waar Poirot te gast is, valt uiteraard opnieuw een dode.
Dezelfde eitjes
Met ‘A Haunting In Venice’ wijkt Kenneth Branagh voor de eerste keer af van het pad dat Agatha Christie hem voorlegde. Geen trouwe boekadaptatie deze keer, eerder een losse interpretatie. De grote lijnen van het verhaal zijn gebaseerd op Christie’s minder bekende ‘Hallowe’en Party’. Branagh verhuisde de setting van het Engelse platteland naar Venetië om de bovennatuurlijke sfeer meer glans te geven.
Dat betekent niet dat de Brit ook aan zijn personage sleutelt. Poirot is nog steeds dezelfde scherpzinnige speurneus die zijn scrupuleuze gewoontes – de eitjes moeten nog steeds even groot zijn bij het ontbijt – combineert met luchtige humor. En Branagh geniet er nog steeds zichtbaar van om hem gestalte te geven. De ancien leidt een cast met minder grote namen dan in de voorgaande episodes – Jamie ‘Mr. Grey’ Dornan speelt wel mee – maar dat neemt niet weg dat er ook in de bijrollen uitstekend geacteerd wordt. Vooral de scènes tussen Fey en Branagh, doorspekt van razendsnelle en spitse dialogen, leveren vuurwerk op.
Spanning op (bijna) alle fronten
Toch is de toon van deze Poirot-episode heel wat donkerder dan anders. De krakende vloeren en afgebladderde muren van het palazzo lijken bovennatuurlijke fenomenen te herbergen. Ieders grootste angsten loeren om de hoek. Zelfs Poirot begint op de duur spoken te zien.
De beklemdheid die Branaghs regie – hij is de meester van het sfeervolle tussenshot – en de score van ‘Joker’-componiste Hildur Guðnadóttir creëren is indrukwekkend. Daartegenover staat dan weer dat de onvermijdelijke twist aan het einde van het verhaal een tikkeltje voorspelbaar is. De spanning is niet voelbaar op alle fronten.
Net als ‘Murder On The Orient Express’ en ‘Death On The Nile’, is de derde Poirot-inzending van Kenneth Branagh niet foutloos. Maar wie geen nood heeft aan een ensemblecast vol sterren, kan nog steeds genieten van de gekende cocktail van mysterie en humor die dankzij de sfeerschepping van Branagh een trapje hoger prijkt dan anders.
‘A Haunting In Venice’ speelt nu in de bioscopen.
