Zelfs Tom Holland kan ‘Uncharted’ niet redden
‘Uncharted’ (2022) 
Dankzij ‘Uncharted’ moeten de fans van Tom Holland niet te lang op hun honger zitten na ‘Spider-Man: No Way Home’. Ook de fans van de gelijknamige games hebben iets om naar uit te kijken. Alleen de liefhebbers van een goede film blijven met lege handen achter.
De nieuwe Tom Cruise
De jonge barman Nathan Drake (Tom Holland) heeft een passie voor geschiedenis en een gave voor stelen. Op een dag wordt hij aangesproken door Victor ‘Sully’ Sullivan (Mark Wahlberg). Sully – het klinkt sympathieker dan het personage in werkelijkheid is – wil met Nathan samenwerken om op zoek te gaan naar de schat van Ferdinand Magellaan, de Portugese ontdekkingsreiziger die als eerste de wereld rondvoer. De legende wil dat Magellaan op zijn tocht een ongeziene voorraad goud verzamelde.
Wie “ongeziene voorraad goud zegt”, zegt ook “tweedimensionale slechterik”. De steenrijke Santiago Moncada (Antonio Banderas) meent dat zijn voorouders de rechtmatige eigenaars van de schat waren en gaat dan ook letterlijk over lijken om ze te bemachtigen. Wie aan de hand van deze korte inhoud een entertainende B-film had verwacht, is er helaas aan voor de moeite.
De acteerprestaties in ‘Uncharted’ zijn aan de wisselvallige kant. Tom Holland doet niet veel anders dan hij in ‘Spider-Man’ doet, maar laat dát nu net zijn waarvoor je naar de zaal komt. De jonge Brit is ontwapenend, grappig en instant likeable. Holland had naar eigen zeggen voor het merendeel van zijn vaak indrukwekkende stunts zelfs geen stuntman nodig. Een nieuwe Tom Cruise is in de maak.
Mark Wahlberg daarentegen is dé teleurstelling van ‘Uncharted’. Toegegeven, zijn rol is cliché en buitengewoon oppervlakkig geschreven. Je moet als kijker de indruk krijgen dat hij onvoorspelbaar is, maar een licht verlepte roos voor Valentijn is verrassender. Veel krijgt Wahlberg dus niet om mee te werken. Misschien is dat de reden dat hij er wat ongeïnteresseerd lijkt bij te lopen. Het komt de beoogde chemie tussen hem en Holland alvast niet ten goede.
‘National Treasure’ van den Aldi
De grootste uitdaging in films van dit genre is wellicht het geloofwaardig te maken dat de protagonisten raadsels kunnen oplossen waar andere wetenschappers en avonturiers eeuwenlang hun tanden op hebben stukgebeten. Dat probleem wordt snel opgelost door twee gouden sleutels te introduceren die nodig zijn om de schat van Magellaan te vinden. Goed gevonden. Alleen jammer dat de scenaristen het als een carte blanche behandelen voor al wat volgt. Waar films als ‘National Treasure’ nog een béétje moeite doen om het ontrafelen van het mysterie plausibel te maken, zijn de schrijvers van ‘Uncharted’ duidelijk niet tot in dat stadium geraakt.
En dat is precies waar het schoentje knelt. ‘Uncharted’ is zó lui geschreven dat zelfs de scenaristen van ‘De Buurtpolitie’ er een wenkbrauw voor zouden optillen. Zo komen Drake en zijn metgezel Chloe, achtervolgd door een stel geblokte bandieten, terecht in een ondergrondse discotheek. Ze besluiten op te gaan in de menigte door ongeveer 30 seconden innig te dansen, om vervolgens achter een wel zéér fel verlichte bar samen een spontane cursus cocktailshaken in te zetten. Als bij godswonder merkt een van de schoften hen nu wél op. Gelukkig zat er achter de toog een eeuwenoude geheime doorgang verborgen, waarlangs ze kunnen ontsnappen. Jezus Christus himself had geen beter mirakel uit zijn linnen mouwen kunnen schudden.
Dan toch één verrassing in ‘Uncharted’
De humor in ‘Uncharted’ werkt slechts occasioneel, de grenzen van het geloofwaardige worden regelmatig afgetast (om vervolgens botweg overschreden te worden) en geen enkele zogenaamde ‘twist’ doet je ogen openvallen. Als iets dat dan toch moet doen is het de actiescène waarin Nathan aan een vliegtuig hangt te bengelen boven de oceaan. De scène is uitstekend opgebouwd en bevat een paar indrukwekkende stunts. Bovendien krijgt ze een extra dimensie, omdat de opening van de film al een deel ervan blootgeeft terwijl ze je eigenlijk op het verkeerde been zet.
Misschien zal ‘Uncharted’ sommige kijkers wél kunnen bekoren, maar de film legt toch te weinig op tafel om de vele pijnpunten te doen vergeten. Als anno 2022 zelfs Tom Holland het scenario niet kan compenseren, is de film zeker geen twee uur van je tijd waard.
