Ward Zwart en Enzo Smits vinden elkaar in ‘Wolven’
Ward Zwart & Enzo Smits, ‘Wolven’ 
Larry Clark – ‘Kids’, of ‘Bully’, zelfs ‘Ken Park’. Harmony Korine – heel letterlijk, op pagina zoveel zie je de poster van ‘Gummo’. ‘Stand by Me’ – drie kinderen/tieners op een treinspoor, met zicht op het bos, een tekening als hommage aan de film. ‘The Goonies’ en ‘Rebel without a Cause’, beide een intrinsiek onderdeel van de plot. ‘Dawson’s Creek’, ‘The X-files’, ‘Adventureland’ – of om het even welke andere pretpark-film.
‘Wolven’ bestaat samen met haar invloeden. Net als alles wat hierboven opgesomd wordt, beweegt deze strip zich in het leven van de jongvolwassene. De verloren gelopen tiener. Hij, voornamelijk hij, maar af en toe ook een zij, die niet weet waar naartoe. Gevangen in een dorp, een plaats, een leven. Op zoek naar iets beter? Nee: gewoon leven. Overleven.
In een dorp dus. Ergens onbepaald. Of toch niet: het plaatsje heet Hazenberg – blijkbaar een Vlaamse naam. Doch, het ziet er allemaal zo Amerikaans uit. Engelse opschriften op het eten – de plastieken verpakking spreekt niet over aardappelen, maar over potatoes. De tankstations liggen er verlaten bij, als ware het Texas. De urban jungle doet denken aan Detroit, zoals dat in films als ‘Don’t breathe’ en ‘It follows’ voorkomt. Verlaten, hopeloos. Niettemin draagt iemand een pet, versierd met een Vlaamse leeuw – die man gelooft in aliens… Een politiek statement?
Tussen droom en werkelijkheid
Alles in ‘Wolven’ is vreemd. Als ware het een droom. Dunne pagina’s bladeren vluchtig voorbij, hebben geen nummering. Alles wordt één. Amerika en Vlaanderen, al die filmtitels en dit verhaal – het versmelt in een sfeer met inhoud. Het beeld van een jeugd – het zijn drie verhalen, telkens staat iemand anders centraal. Een zelfverklaarde loner, met terecht trauma en een onbeantwoorde liefde. Drie vrienden, op zoek naar een mysterieuze tijger. Een skater die viel, met een moeder die dat niet opmerkt. Hun verhalen zweven in een droom. In een plaats waar dieren af en toe spreken.
Tekenaar Ward Zwart – die wij voornamelijk kennen van zijn prachtige affiches en flyers voor Grafixx – doet prachtige dingen met potlood. Realistische personen, net dat ietsje anders op papier gezet. Aandacht voor het moment dat je normaal niet ziet. Wanneer iemand het hoofd draait, en je enkel de achterkant van de nek ziet. Stilte, freeze–frame, het dagdagelijkse benadrukt. Poëzie van de banaliteit. Een skater, zijn houding, afgezakte broek, scheve heup. Opkruipende boxershort. Zwarts tekeningen creëren de sfeer van werkelijke dromen in scherpe lijnen, opgevuld met subtiele schaduw.
Of je al die films moet kennen? Moet je thuis zijn in de sfeer die anderen eerder creëerden om deze strip te waarderen? Nee, natuurlijk niet. Het verhaal spreekt voor zich en overtuigt.
Doch, als je net als ons zweert bij het genie van enfant terrible Harmony Korine, als ook jij Larry Clark kent en beseft dat zijn schijnbaar sensationele films niet minder dan meesterwerken zijn, dan zal ‘Wolven’ inslaan als een bom. Dan pas zal je – pas op, hier volgt een pretentieus woord – pas dan zal je deel uit maken van de postmoderne generatie, die weet dat echt genieten een gesamtkunstwerk is. Het resultaat van een leven van duizend invloeden.
