Dido Drachman kortwiekt zichzelf iets te veel in ‘Zwanendrifters’
Dido Drachman, ‘Zwanendrifters’ 
Het gaat hard voor de afstudeerders van LUCA School of Arts. Behalve Thibau Vande Voorde en Karolina Szejda publiceerde ook Dido Drachman nog niet zo lang geleden haar debuut. Met ‘Zwanendrifters’ levert ze een veelbelovende eersteling af.
Het verhaal draait rond Bettie, een jong meisje dat haar weg probeert te vinden in een omgeving getekend door alcoholmisbruik, kleine en al wat grotere criminaliteit en vooral een gebrek aan liefde. Over haar moeder weet ze nauwelijks iets. Die verdween namelijk al uit haar leven voordat Bettie goed en wel wist wat een moeder precies is. Ondertussen probeert ze het huishouden te beredderen en haar eigen plaats in de wereld te vinden.
Gekortwiekt
Een zwanendrifter is iemand die zwanen vangt en hun vleugels kortwiekt, zodat hun bewegingsvrijheid sterk ingeperkt wordt. Het is niet moeilijk de analogie te zien met de situatie waarin Bettie zich bevindt. Ze droomt van meer dan wat het leven haar kan bieden, als jong kind aan de zelfkant van de maatschappij. Met veel mededogen brengt Drachman het weinig benijdenswaardige leven van haar protagonist in beeld. Ze toont hoezeer Bettie snakt naar wat affectie en hoezeer te grote, afgedragen kleren of voortdurende geldzorgen daarbij in de weg kunnen zitten.
Toch zitten er ook best wat gemiste kansen in ‘Zwanendrifters’. Af en toe laat Drachman de plot uitwaaieren en introduceert ze bijvoorbeeld een buurvrouw die Bettie nieuwsgierig maakt naar de kerk. Om er vervolgens niets mee te doen. Zo blijft het verhaal vrij algemeen en kabbelt het vooral voort aan de oppervlakte. Met haar nieuwsgierige en kritische blik op de wereld rondom haar is Bettie nochtans een personage met veel mogelijkheden. Jammer genoeg worden die niet benut en blijft deze strip daardoor nauwelijks plakken.
Poëzie
Al doet Drachman absoluut haar best haar hoofdpersonage de plaats te geven die ze verdient. Met zachte tekeningen vol emotie heeft ‘Zwanendrifters’ wat weg van het werk van Judith Van Istendael, die ook een van Drachmans leerkrachten was. Er zit poëzie in het verdwijnen en verschijnen van de voornamelijk geaquarelleerde platen. Maar de hardheid die evengoed deel uitmaakt van Betties leven, loopt daarin juist verloren. Soms missen de tekeningen de kracht die ze willen uitstralen en blijft het bij wat magere suggestie.
‘Zwanendrifters’ is een mooi werk om je carrière als stripmaker mee te beginnen. Dido Drachman heeft oog voor ontroerende verhalen en hoe die in beeld te brengen. Als ze wat ongedwongener en op de juiste plaats het experiment zou durven toelaten, is deze strip een fijne voorbode van nog veel meer moois.
