Arthur is de nieuwste poulain in de Club Brugge-strip
Rémi Torregrossa & François Maingoval, ‘De weg naar de top’ 
‘No sweat, no glory’. Hard werken om resultaat te boeken. Het is de leuze van Club Brugge, dus wordt er van de spelers diezelfde mentaliteit verwacht. Het collectief is essentieel en het team moet voor elkaar door het vuur gaan. Maar het hoofdpersonage van ‘De weg naar de top’, Arthur van Hee, veegt zijn voeten aan die spreuk.
Arthur van Hee is speler van de A-kern bij Club Brugge, maar in de bekerwedstrijd tegen een 1B-team lijdt hij balverlies en verpest hij kansen. Door die zelfzuchtigheid bezorgt hij zijn team bijna een kater. En dat in zijn allereerste wedstrijd met de grote mannen. Tot overmaat van ramp komt hij te laat op de training en drinkt hij ook soms een glaasje te veel. Coach Clement (gebaseerd op de echte Club Brugge-trainer) is geen liefhebber van die mentaliteit, dus verwijst hij hem door naar de U21. Hij overweegt zelfs een uitleenbeurt naar de Nederlandse competitie.
Pascal ‘Broere’ Plovie als mentor
Arthur ontmoet op het Club Brugge-trainingscomplex ook zijn toekomstige vriendin die hem op het rechte pad probeert te brengen en te houden. Ook oud-speler en materiaalman Pascal ‘Broere’ Plovie neemt hem onder zijn vleugels en leert Arthur wat het inhoudt om te spelen voor een topclub. Een evidentie voor Plovie, gezien zijn lange geschiedenis bij Club Brugge en zijn huidige werkzaamheden binnen de club. Zo maakt Arthur echt kennis met de ‘No sweat, no glory’-leuze.
Van ‘zero’ tot ‘hero’
Het eerste deel van de Club Brugge-trilogie is een klassiek feelgoodverhaal waarin een ‘zero’ alsnog een ‘hero’ kan worden dankzij hard werk en teamspirit. François Maingoval vertelt het verhaal zeker niet slecht, maar dubbele lagen en achterliggende betekenissen moet je ook niet verwachten. Rémi Torregrossa laat af en toe mooie dingen zien, vooral de manier waarop hij het Brugse stadion op realistische wijze tekent. Ook zien we bekende Club Brugge-koppen zoals Philippe Clement, Pascal Plovie, Hans Vanaken, Simon Mignolet en Charles de Ketelaere. Dat zorgt voor extra herkenbaarheid. Toch weten we niet of de realistische tekenstijl perfect past bij dit soort strip. We missen een beetje schwung die bijvoorbeeld een Olivier Saive wel kan brengen in zijn albums van ‘Voetbalgek’, of Charel Cambré in zijn ‘Pinanti United’. Ook vinden we het kleine formaat van het album maar vreemd, we hadden liever een meer gangbare stripgrootte gezien.
De ‘Dupuis sport collection’ bevat intussen al heel wat albums. Onder andere F.C. Barcelona, Arsenal en Standard Luik gingen Club Brugge voor. We zijn benieuwd welke Belgische club de volgende is. Stiekem hopen we op Moeskroen. Moeskroen kampioen!
