Een beeldig beeldverhaal door een vakkundig vakman
Paul Geerts, ‘De preutse prinses’ 
Iedereen kent de naam Willy Vandersteen (hij eindigde in 2005 op nummer 29 tijdens de Vlaamse versie van de verkiezing van De Grootste Belg), maar als je vraagt wie Paul Geerts is, zullen niet veel lezers kunnen antwoorden. Nochtans heeft hij bijna 30 jaar lang onze Vlaamse stripmonumenten, Suske en Wiske, onder handen gehad. Bijna even lang als de grootmeester zelf, dus. Zoals het in die tijd gebruikelijk was, pronkte de naam van Vandersteen op de voorkaft, ook al schreef en tekende Geerts de verhalen zelf. ‘De Gekke Gokker’ in 1972 was zijn eerste zelfstandige verhaal, vanaf ‘De Krachtige Krans’ in 1989 kreeg hij de langverdiende eer en werd toen vermeld als tekenaar/scenarist op het titelblad. Vele lezers hebben nooit de overgang gemerkt, deels omdat Vandersteen in het begin een oogje in het zeil hield, maar ook omdat Geerts perfect de tekenstijl en sfeer van de twee helden wist in ere te houden.
Mijn voorkeur gaat nog steeds uit naar de verhalen van Vandersteen, maar dat is geen eerlijk oordeel, want ik ben als jonge snaak ongeveer gestopt met het lezen van ‘Sus&Wis’ wanneer Geerts zijn carrière begon. ‘De Gekke Gokker’ herinner ik me nog goed, alsook ‘De Raap Van Rubens’, die wel 80 bladzijden telde. Een grote eer die Van Eyck dit jaar niet te beurt viel. Maar Geerts wist al die jaren het trouwe publiek wel aan zich te binden. Elk jaar verminderde het aantal striplezers, maar dat was het lot van alle series.
Nu is de fakkel van stripserie voor de Vlaamse jeugd wel overgenomen door andere helden. Suske en Wiske raken nog altijd goed verkocht, maar de jongeren lezen nu ‘Kiekeboe’, ‘Urbanus’, ‘Jommeke’ (nog steeds) en nu ook ‘De Buurtpolitie’. Het feit dat Geerts tegen elke vernieuwing van de reeks was, zal daar wel voor iets tussen zitten.
De Standaard Uitgeverij zag ook wel met lede ogen aan hoe andere reeksen terug openbloeiden door met een nieuw team een oude reeks nieuw leven in te blazen of door gelegenheidstekenaars hun gang te laten gaan met de klassieke figuren. Dit leidde enerzijds tot de Amoras-saga van Cambré en Legendre, en anderzijds tot een ‘Suske en Wiske door’ waarin dit album ook verschijnt. Er zijn al drie delen verschenen door topduo’s met wisselend succes, maar altijd erg interessant om te zien hoe andere auteurs omgaan met op het eerste zicht vastgeroeste figuren. Bij dit vierde deel, ‘De Preutse Prinses’, ontbreekt dit volledig, omdat Geerts natuurlijk aan zijn stijl vasthoudt. Maar dat wordt dan weer goed gemaakt door een vleugje nostalgie dat je voelt opborrelen met de zo vertrouwde figuren. Ook het klassieke verhaal met een exotisch land, een reis terug in de tijd met de teletijdmachine, de klankentapper die van onder het stof wordt gehaald en Sidonia die Lambik van de vrouwen moet weghouden, doet erg vertrouwd aan.
Al met al is het toch goed geweest van onze regering dat ze de kans geven aan de gepensioneerden om terug aan het werk te gaan, want voor de fans van de serie zal dit album zeker niet in hun erg uitgebreide collectie mogen ontbreken.
