Hoe mysterieus is Christian Van Thillo?
Mark Koster, ‘De Belg’ 
Uitgerekend op 1 april 2023 ontvangt Christian Van Thillo een groep Nederlanders op zijn landgoed Putse Moer in Kalmthout. Hij is inmiddels eenenzestig geworden en niet langer meer die jonge god van weleer. Hij heeft nagedacht over de toekomst. Hoe moet het nu verder met de gedrukte krant nu de loonkosten en de papierprijs alsmaar stijgen? Dit is een goed boek waard. Mark Koster daarentegen heeft met ‘De Belg’ louter een biografie van Christian Van Thillo afgeleverd.
Koster biedt geen zakelijk overzicht van het media-imperium Christian Van Thillo. Hij kreeg hem niet te pakken, net zoals zijn schoonbroer Christophe Convent en financiële man Piet Vroman. De auteur beweert meer dan zestig vragen naar de grote baas van DPG Media te hebben gestuurd, maar die werden als lasterlijk afgedaan. Het beeld is dus niet compleet.
Toch kom je te weten dat hij als rijkeluiszoontje niet vies is van een kwajongensstreek. Bijvoorbeeld met de Porsche van zijn vader met een snelheid van 190 km per uur over de snelweg rijden en als joyrider worden opgepakt. Het gevolg blijft niet uit: huisarrest en verbannen worden naar het Sint-Jozefcollege, een jezuïetencollege in Turnhout. Hij leert er wat discipline inhoudt. Het is vrijwel meteen duidelijk dat de auteur op zoek is naar sappige verhalen over de familie Van Thillo. Verhalen die hij sprokkelt uit gesprekken en wat vroeger al her en der is verschenen.
Christian kan iedereen nadoen
Het is een wat curieus frame dat Koster hanteert in ‘De Belg’. Curieus door al bij aanvang te verwijzen naar de collaboratiecontacten van de familie Van Thillo tijdens de Tweede Wereldoorlog. Een lasterlijke aanpak die op de jonge Christian Van Thillo, die de nazi-ideologie absoluut niet aanhangt, afstraalt.
Iemand die wel begrip opbrengt voor de Vlaams-nationalistische strijd van zijn voorouders. Zo liet hij in een interview met De Morgen optekenen: ‘Die mensen moesten nog in het Frans naar school gaan, ze kregen geen kansen als ondernemers. Had ik toen geleefd, dan had ik wellicht precies hetzelfde gedaan.’
Wat hij met Het Laatste Nieuws doet typeert hem als jonge ondernemer. De vroegere redactionele aanpak moet gewijzigd worden, er moet meer naar het publiek toe worden geschreven. Het nieuwe management vertaalt zich in een agressieve beloningsstructuur. Wie goed presteert krijgt een bonus en andere voordelen.
‘Christian houdt niks van zijn functie over als hij op café is. Die gedraagt zich niet. Dat is een humorist, ge lacht u daar kapot mee (…) die kan industriëlen nadoen, politici nadoen, die kan zijn chauffeur nadoen, dat is een die lacht zijn eigen kaste ook uit,’ vertelt Rudy Collier.
Een affaire in de doofpot stoppen?
Als gehaaid zakenman zit hij duidelijk in een ander jasje. De verlieslatende Amsterdamse krant Het Parool haalt hij na intens onderhandelen binnen. Er wordt hard in het personeelsbestand gesnoeid. Wie in dienst blijft moet meer oog hebben voor lekker eten, de vrouw, uitgaan, enzovoort. Het zorgt ervoor dat de krant na verloop van tijd winstgevend wordt.
Van Thillo heeft zijn entree in Nederland niet gemist. Inmiddels heeft hij ook de Volkskrant, Trouw, Algemeen Dagblad en enkele regionale kranten in portefeuille. Kranten die volgens het intussen gekende recept inhoudelijk worden bijgestuurd. Opvallende koppen, empathisch geschreven artikels en alles vanuit een puur menselijke kant benaderen. Jaak Smeets, de journalistieke rechterhand van Van Thillo wordt als ‘opper-hoofdredacteur’ naar Nederland gestuurd om de Volkskrant, Trouw en Algemeen Dagblad meer publieksgericht te oriënteren.
Smeets wordt later aan de deur gezet vanwege aanranding en grensoverschrijdend gedrag. Naar de buitenwereld toe stapt hij zogezegd op om zijn horizonten te verleggen. Een pijnlijke affaire die door Koster, niet vies van een smeuïg verhaal, breed wordt uitgesmeerd. Echter niet zonder expliciet te vermelden dat Yves Gijrath, via het socialmediakanaal De Kapiteinenlijn, het wangedrag van Jaak Smeets de wereld heeft ingestuurd.
Niet de succesvolle strategie van DPG Media wordt uit de doeken gedaan, maar interne conflicten op redacties en pikante roddels bepalen de hele teneur van het boek. Alsof ze het er in Nederland moeilijk mee hebben dat het concern DPG Media het grootste mediabedrijf in de Lage Landen is met ruim zesduizend werknemers.
Net als in Antwerpen gaan de diverse titels in Amsterdam in een nieuwe Tower, een kantoorgebouw van 44.000 vierkante meter, aan de Amstel zitten. Hoe dan ook, Mark Koster heeft met ‘De Belg’, een onaf beeld geschetst van een invloedrijk man in een tumultueuze mediawereld die zich uiteraard door een pak schriftelijke vragen niet laat fileren.
Grote onthullingen staan er niet in ‘De Belg’, net als je geen helder overzicht van de mediasector krijgt. Een gemiste kant, maar wel een redelijk portret van een mediatycoon.
