Oscar van den Boogaard is bij zichzelf. thuisgekomen
Oscar van den Boogaard, ‘In de naam van de zoon’ 
Met ‘In de naam van de zoon’ is na ‘Kindsoldaat’ en ‘Jachthuis’ nu definitief het doek gevallen over het familiegeheim dat Oscar van den Boogaard (1964) al jaren met zich meedraagt. De schrijver, die ervan overtuigd is een buitenechtelijke zoon van de Nederlandse prins Bernhard te zijn, wil voortaan een ander literair pad bewandelen.
Met een ijzersterke openingszin als ‘Terwijl er niets leek te gebeuren is alles veranderd’ kondigt de schrijver een nieuwe fase in zijn bestaan aan. Villa Arca in Sint-Martens-Latem staat niet langer meer garant voor geluk en geborgenheid. De Libanese ceder in de tuin is langzaam aan het sterven. De boom biedt niet langer meer levenskracht voor de schrijver en zijn partner. Twee inwijkelingen die zich in dit dorp aan de Leie, waar de meesten achter een gesloten poort leven, een buitenstaander voelen. De schrijver met het hoedje ergert zich ook meer en meer aan het storende geluid van grasmaaiers. De hoogste tijd om, eenmaal ‘Jachthuis’ is voltooid en na een rolletje in een tv-programma, naar het zuiden van Italië te verkassen.
‘Op televisies in Vlaanderen wordt Latem Leven uitgezonden. Het idee dat de mensen in mijn dorp die ik nooit kan ontmoeten omdat ze achter gesloten poorten wonen en zich slechts verplaatsen in dikke SUV’s, mijn kwetsbaarheid zien, maakt me blij.’
Een dramatisch liefdesleven
Een vertrek dat hij aangrijpt om, onderweg naar zijn eindbestemming, een tocht door zijn eigen leven en werk te maken. Er is het definitieve afscheid van Bernhard, zijn biologische vader over wie hij nooit zou gaan schrijven. Het duurde, na de dood van zijn vader anno 2013, nog enkele jaren vooraleer hij Bernhard als personage op papier kreeg. Hij zweeg altijd over hem als hij aan het schrijven was, hij was er niet. Het lukte hem pas in ‘Jachthuis’, een sleutelroman, het dramatische liefdesleven van zijn moeder (Elsie) met Bernhard te onthullen.
‘In de naam van de zoon’ daarentegen verschuilt hij zich niet langer meer achter zijn alter ego Maxwell, maar rekent hij af met alles wat zijn biologische vader hem ooit heeft aangedaan. Meer dan vijftig jaar heeft hij erover gedaan om hem van zich af te schudden en uiteindelijk zichzelf te worden, echt te bestaan.
‘Ik dacht dat ik nooit over Bernhard zou gaan schrijven, hij was door mij verbannen naar een parallelle wereld aan gene zijde van mijn schrijverschap, ik stond hem mezelf niet toe, zover had hij mij gekregen. Zijn afwezigheid kon ik beschrijven, die was in mijn hele werk voelbaar in iedere spatie en witregel, maar zijn naam kon ik niet noemen.’
Schrijven om bewustzijn te ontwikkelen
Dat laatste is hem nu met ‘In de naam van de zoon’ aardig gelukt. In tal van navrante passages treedt hij naar voor als een altijd afwezige, die er nooit is voor zijn geliefde als ze naar hem verlangt. Het stemt hem somber niet het kind van zijn vader te zijn. Aangekomen op zijn bestemming blijft de confrontatie met zichzelf niet langer uit. Waartoe leidt het schrijven?
‘Ik heb altijd gedacht dat een schrijver schrijft om zich als mens te ontwikkelen, om dingen te leren, en af te leren, beter te kunnen bekijken, meer bewustzijn te ontwikkelen, meer kennis over zichzelf en de mens en de wereld.’
Wie ‘In de naam van de zoon’ gelezen heeft kan niet om de conclusie heen dat Oscar van den Boogaard zich van een belangrijk deel van zijn verleden heeft bevrijd. Na deze alweer stilistische parel is het nu met spanning uitkijken naar nieuw werk van een auteur die eindelijk bij zichzelf is thuisgekomen.
