Hoe een relatie ontspoort
Joke van Leeuwen, ‘Ik dacht dat jij’ 
‘Ik dacht dat jij’ is niet zomaar een tussendoortje van Joke van Leeuwen (70). Het is het onthutsend relaas van twee mensen, een kunstenaar en een violiste, wier relatie tot mislukken is gedoemd.
Iedereen moet het ontgelden
Wat een eikel, de ik-verteller die Joke van Leeuwen aan het woord laat in haar nieuwe roman. Een mislukt kunstenaar die zichzelf vernieuwend, maar totaal miskend voelt. Een ijdeltuit van jewelste bij wie alles in het teken van zijn gigantisch ego staat. Wie of wat hem stoort moet het voortdurend ontgelden. Het typeert zijn hele leven en gedrag. Als kind kotste hij op zijn bord als hij iets niet lustte. Een kwalijke gewoonte die hij ook als volwassene niet heeft afgeleerd. Zo ervaart Zigi, zijn nieuwe geliefde die, na zijn echtscheiding, bij hem is ingetrokken.
‘Ze mocht blij zijn dat ik haar eten niet uitkotste, dat deed ik niet, daarvoor hield ik te veel van haar. Ach, wat gaf het, een uur in de keuken betekende niets, ik was soms een week met een schilderij bezig en dan bleek het niet te worden wat ik had gehoopt.’
Zigi bedient hem op zijn wenken
Hij ziet de dingen groots, borstelt grote doeken die hij stuk voor stuk ‘Untiteld’ noemt. Zijn uitleg hiervoor is simpel: elke titel beïnvloedt een potentiële beschouwer. De reacties op zijn werk blijven uit. Galeriehouders tonen geen interesse. Als twee jonge kerels uit de buurt hem de kans bieden om in hun pas geopend restaurant te exposeren draait, door zijn toedoen, alles op een compleet debacle uit. Het is in een dergelijke context nauwelijks te vatten dat Zigi, een aantrekkelijke en succesvolle violiste bereid is met hem onder hetzelfde dak te wonen, hem op zijn wenken te bedienen en af en toe rake klappen te incasseren.
‘Ik zag weer eens hoe mooi ze was en had haar het liefst ter plekke willen uitkleden, maar we zaten met die gebakjes en ze had nog een andere verplichting buitenshuis waarvoor ze aangekleed moest blijven.’
Protagonisten van vlees en bloed
Wat Zigi ook doet, het is nooit goed. Hij blijft haar kleineren en is hartstikke jaloers. Het heeft alles te maken met een gevoel van frustratie en onzekerheid. Komt daarbij nog dat hij Lotta, zijn dochter die hij bij zijn eerste vrouw had, niet te zien krijgt. Als Zigi voor een concert naar Oostenrijk moet besluit hij haar na te komen in de hoop er Lotta te ontmoeten. De hele reis wordt uiteindelijk een maat voor niets, waarna hun relatie er bepaald niet beter op wordt. Wat volgt is voorspelbaar, de gesjeesde kunstenaar eindigt als een zielige eenzaat.
Het is vooral de lichte toonaard die Joke van Leeuwen hanteert die van ‘Ik dacht dat jij’ zo’n sterke roman maakt. Bovendien zijn haar twee protagonisten mensen van vlees en bloed die ‘naturel’ met elkaar dialogeren. Kortom, een beklemmend boek zonder overbodige artistieke franjes.
