Bouchrika verkent de grenzen van identiteit in ‘Teer’
Wided Bouchrika, ‘Teer’ 
De Vlaams-Tunesische journalist Wided Bouchrika schrijft met debuutroman ‘Teer’ een kwetsbaar werk over identiteit en zoeken. Over liefde en loslaten. Hoofdpersonage Imène reist tussen partners, plaatsen en persoonlijkheden. ‘Teer’ leest als een nuchtere, ietwat chaotische, maar vooral heel ontroerende coming of age.
Versplinterde identiteit
De titel van de roman zegt al meteen veel over hoofdpersonage Imène. Bouchrika noemt het zelf een van haar favoriete woorden: teer. Een contradictio in terminis. Tegelijk een stevig materiaal dat dingen bij elkaar houdt en iets heel fragiel en breekbaar. In die zin refereert het woord naar het gelaagde aspect van persoonlijkheden, van mensen. Ook bij Imène vinden we tal van tegenstrijdigheden terug.
In de eerste scènes leren we al direct verschillende Imènes kennen. Ze neemt namelijk steeds andere identiteiten aan om geld te verdienen. Zo gaat gaat ze naar focusgroepen die diensten en producten evalueren, waar ze zich elke keer weer verstopt achter een nieuw masker. Wie ze werkelijk is, wordt overschaduwd door de personages die ze speelt. Als lezer word je voortdurend misleidt, je probeert haar te volgen maar komt telkens op een dode straat uit.
‘Ik vind mezelf terug in de leegte die mensen achterlaten.’
Achter een muur van verlangens
Bouchrika construeert een beeld van een vrouw die op onstabiele grond staat. Er is weinig vast in Imènes leven. Zo reist ze tussen woonplaatsen – van haar vader en moeder – en tussen partners. Ze vermijdt diepere connecties met haar bedpartners, want zo heeft ze het haar moeder beloofd. Haar moeder rouwt nog om haar eerste liefde die ze achterliet voor de kortstondige liefde van Imènes vader. Op jonge leeftijd waarschuwt haar moeder Imène om haar nooit volledig te geven in de liefde, want dan blijf je achter met een gebroken hart. Haar moeder geeft haar angst door en bouwt zo de eerste stenen van een sterke muur rondom Imène. Haar eigen persoonlijkheid wist ze uit en laat ze invullen door mannen die passeren in haar leven. En stiekem koestert ze de hoop dat iemand erin slaagt om haar toch te vinden.
‘Als er geen band gesmeed wordt, kan er ook geen breken. Ik hou je op een afstand. Zoals je dat met een slang zou doen, porrend met een stok, hopend dat hij er niet naar duikt en zijn tanden in je vlees zet of je in een wurggreep houdt. Of hopend dat hij dat verdomme wel doet.’
Bouchrika doorbreekt grenzen
Bouchrika schrijft met ‘Teer’ allesbehalve een traditioneel boek. Stilistisch is haar debuut een aaneenschakeling van onsamenhangende scènes. Maar die fragmentarische structuur ondersteunt het verhaal enkel nog meer. Tussen de chaos zitten diepere reflecties over identiteit, grenzen en relaties. Zo beschrijft ze de impact van een ontmoeting met een grenswachter die haar identiteit in vraag stelt. Wie bepaalt haar identiteit? Wie vult de leegtes op?
Ook op inhoudelijk vlak bewandelt ze haar eigen pad. Dat seks geen taboe meer is, is de laatste jaren steeds duidelijker geworden. Bouchrika beschrijft onverbloemd de seksscènes die Imène heeft. Daarbij schept ze geen romantisch beeld maar laat ze ruimte voor Tegelijk dragen haar zinnen een poëtische laag: ‘Je koestert de vuurzee van de slapende stad wanneer de reflectie van het ondergaande zonlicht in de atmosfeer alle verkeerde kleuren oplevert. En altijd ben je teleurgesteld.’ Bouchrika schrijft een veelzijdig debuut dat ons alvast doet uitkijken naar meer.
