Elvis Peeters maakt de dingen draaglijk
Elvis Peeters, ‘Wat alleen wij weten’ 
Literaire kaskrakers als ‘Dinsdag’, ‘Wij’ en ‘De ommelanden’ tonen aan dat wanneer Elvis Peeters en Nicole Van Bael samen een roman verwekken, de verwachtingen terecht hooggespannen zijn. Met het meest recente kleinood ‘Wat alleen wij weten’ is dat niet anders.
Nour en haar broer zijn twee handen op één buik. Het spreekt voor zich dat het nieuws dat haar ziekte ongeneeslijk is, aankomt als een mokerslag. Een warm nest van verhalen moet de twee kinderen helpen het onvermijdelijke te dragen. Verhalen als onuitputtelijke bron van troost. Verhalen bij het wachten op de vogel waar enkel zij twee weet van hebben. Ze heeft nog duizend dagen.
‘De pijn is er altijd, ook als ze niet lacht,
waarom zou ze het dan laten?’
De zorgvuldig gekozen woorden zijn diep in verdriet gedrenkt, maar de verwondering primeert. Er gaat een grote veerkracht van ze uit. Moedige Nour is een van de onvergetelijke heldinnen die het schrijverspaar in het leven heeft geroepen, om haar daarna, kort als het boek en haar leven zijn, weer weg te nemen. De dood loert achter elke bladzijde – in een videospelletje of in de wrede natuur, maar nooit op clichématige wijze.
Dat we denken op voorhand te weten hoe het verhaal afloopt, hindert geen seconde. We willen immers weten hoe het verder gaat. Echter: ‘Niet elk verhaal kent een einde.’ Zelfs voor de verhalen die broer vertelt, is er geen vaststaand einde. Hun afloop kan Nour wél wijzigen of zelf bedenken.
‘Heel af en toe helpt zwijgen, als we het samen doen.’ Na het lezen van deze gerantsoende portie proza lijkt inderdaad stilte de meest aangewezen reactie. Verslagen kijken we naar de mooie tekeningen van de hand van Charlotte Peys, achterin het boek. Met Elvis Peeters’ laatste haal je een boekje in huis dat zal blijven nagalmen in je ziel. Net als het lied van de vogel.
