‘Furiosa: A Mad Max Saga’: Nek aan nek met ‘Dune’ voor meeste zand
‘Furiosa: A Mad Max Saga’ (2024) 
Regisseur George Miller is een beter fantast dan verhalenverteller. Het levert soms een film op met zeldzame verbeeldingskracht, getuige het fenomenale ‘Mad Max: Fury Road’. Negen jaar later is er nu de prequel ‘Furiosa: A Mad Max Saga’, een origin story over de eenarmige heldin met motorvet op het voorhoofd. De film heeft een aantal verdiensten, maar Miller laat ook steken vallen.
Pedal to the metal
De beste beslissing die de filmmakers namen bij het creëren van deze tweeënhalf uur durende actierit, was de keuze een ander soort verhaal te vertellen dan zijn voorganger. Waar ‘Fury Road’ één lange auto-achtervolging was doorheen het woestijnlandschap – een uitputtingsslag zonder weerga – neemt ‘Furiosa’ alle tijd om een episch verhaal te vertellen. Dit speelt zich af over een tijdsspanne van vijftien jaar, gebracht in vijf verschillende hoofdstukken. Het siert Miller dat hij niet nogmaals een non-stop razernij op ons loslaat, ook al komt de actiejunk wel aan zijn trekken.
Met een mooie toewijding speelt de snel tot een ster uitgroeiende Anya Taylor-Joy (‘Last Night In Soho’) de titulaire heldin, terwijl de piepjonge Alyla Browne de eerste vijfenveertig minuten voor haar rekening neemt waarbij we in de jeugdjaren van Furiosa duiken. De sinistere Dementus (Chris ‘Thor’ Hemsworth) ontvoert het kind en neemt haar mee op sleeptouw, terwijl hij dood en verderf zaait doorheen het Wasteland. Wat volgt is een lang uitgesponnen confrontatie met booswicht Immortan Joe, een opleiding van Furiosa tot sterke krijger dankzij mentorfiguur Praetorian Jack (Tom Burke) en uiteindelijk ook de afstraffing van Dementus.
Deuken in de carrosserie
De film doet veel zaken goed. Het ‘Mad Max’-universum blijft een heerlijke speeltuin om van cinemaatje te spelen, met tonnen kinetische energie en fantastische actietaferelen en achtervolgingsscènes, die bovendien hyperprofessioneel in elkaar getimmerd werden. De meeste acteurs zijn uitstekend, met Chris Hemsworth op kop, die balanceert tussen geweldenaar en grapjas. We zijn niet de grootste Hemsworth-fan maar de man verrast ons hier, met dat hilarisch moddervet Australisch accent. Miller verpakt het ook allemaal in een fantasierijk geheel, waardoor de film op een aantal vlakken de concurrentie ver achter zich laat.
Maar de prequel faalt ook op enkele fronten. ‘Furiosa’ kan op geen enkel moment tippen aan zijn voorganger, wat een frustrerende gedachte is om in het achterhoofd te voelen steken. Waar de actie in ‘Fury Road’ grensverleggend was, zal de vrijwel identieke verbeelding van de actie hier geen enkele grens verleggen. Sterker nog, het oogt allemaal wat digitaler dan zijn voorganger.
Het mag dan wel een goeie keuze zijn geweest een ander soort verhaal te vertellen, het is wel een volstouwen van jewelste. Sommige lui hadden bij ‘Fury Road’ nood aan ademruimte, wij hebben ze hier nodig. Er zijn te veel personages, met twee antagonisten en hun hele gevolg, wat de film versmacht. Daarnaast ontspoort de film dankzij een te lang segment met de compleet miscaste Tom Burke. De Brit zit duidelijk niet op zijn plaats als mentor van Furiosa. De komst van dit personage is bovendien een overbodige scenario-ingreep dat wil tonen hoe onze heldin een badass werd. Maar om eerlijk te zijn, was ze dat al.
Moet er nog zand zijn?
Het woestijnlandschap van ‘Furiosa’ is aangenaam om in te vertoeven, maar het voelt tegelijkertijd als nog eens sjieken op een reeds stugge kauwgom. Want ondanks alle kwaliteiten van deze actierit, is het een overbodige film die weinig toevoegt aan het ‘Mad Max’-universum. Wat goed was aan ‘Fury Road’ wordt herhaald. Wat in een andere richting wordt uitgestuurd, vertoont fouten. In deze woestijn is het zonlicht verschroeiend, maar de schaduw van zijn voorganger hangt erover.
‘Furiosa: A Mad Max Saga’ speelt nu in de bioscoop.
