Ant-Man krijgt met ‘Quantumania’ zijn eigen ‘Star Wars’-kopie
‘Ant-Man And The Wasp: Quantumania’ (2023) 
Paul Rudd en co zijn weer op het grote scherm te bewonderen en maken het deze keer bont in de Quantum Realm. Wat ‘Quantumania’ ontbreekt aan originaliteit, maakt het goed in entertainment, humor en liefde.
In de derde episode van de Ant-Manreeks raakt de sympathiekste superheld van Marvel ongewild verzeild in de Quantum Realm. In de subatomische krochten van ons universum ontdekken Scott Lang (Paul Rudd) a.k.a. Ant-Man en zijn gevolg een geheel nieuwe wereld die ook de betekenis van het leven op aarde nieuwe invullingen kan geven.
Maar zelfs in de Quantum Realm loert het gevaar om elke hoek. Opperschurk Kang (Jonathan Majors), die zichzelf The Conqueror noemt, zwaait er de plak en heeft het op Janet (Michelle Pfeiffer) gemunt, die na haar dertigjarig verblijf in de Quantum Realm blijkbaar heel wat vergeten te vertellen is aan haar echtgenoot Hank (Michael Douglas).
De Quantum Realm blijkt een kopie
In ‘Quantumania’ krijgen we eindelijk een diepgaand beeld van de Quantum Realm te zien. In vorige Marvelfilms werd enkel het tipje van de ijsberg getoond, maar voor het eerst speelt een quasi volledig verhaal er zich af. Het ontwerp van de alternatieve dimensie doet op het eerste zicht origineel aan. Dieren en planten die in niets lijken op wat er ter aarde allemaal rondkruipt, bewegen zich voort onder een kleurrijke horizon.
Bij wie de best vermakelijke Pixar-flop ‘Strange World’ van vorig jaar heeft gezien, zal er nochtans een belletje rinkelen. Het lijkt wel of Disney hetzelfde creatieve team op beide films gezet heeft. En anders is er een ongeïnspireerde production designer stiekem met een notitieboekje van het andere team aan de haal gegaan.
Maar als ‘Quantumania’ al wat mosterd heeft gehaald bij ‘Strange World’ (of omgekeerd), dan zeker een hele pot mayonaise bij de ‘Star Wars’-franchise. De vreemde wezens, ruimteschepen, en zelfs cantinas uit de Quantum Realm lijken zo uit de koker van George Lucas geplukt. Om maar niet het woord ‘kopiëren’ te gebruiken. Zelfs Kang heeft bijzonder veel weg van een Darth Vader met mommy issues.
Wanneer de finale losbarst, doet regisseur Peyton Reed zelfs geen moeite meer om het te verstoppen: de onvermijdelijke confrontatie tussen de rebellen en het regime van Kang speelt zich af op platformen van hoogtechnologische ruimtebasissen zoals er een dozijn in elke ‘Star Wars’-episode zitten. Het is niet de eerste keer dat Marvel van ‘Star Wars’ leent (zie ook ‘The Guardians Of The Galaxy’), maar deze keer is het wel pijnlijk flagrant.
De groeischeut van Cassie
Eigenlijk is het best jammer dat ‘Quantumania’ in extreme mate schatplichtig is aan andere filmuniversa. Onder de ‘Star Wars’-verpakking zit een entertainende stukje popcorncinema, met veel actie, de typische humor van de immer knuffelbare Paul Rudd en oudgediende Hollywoodiconen als Michael Douglas en Michelle Pfeiffer. We vermoeden althans dat het Michelle Pfeiffer is die onder het platgechirurgeerde gezicht van Janet van Dyne zit. Naar verluid heeft Greenpeace nu al een oceaanruimer besteld om het plastic uit haar gezicht te verwijderen.
Tenslotte maakt ook Kathryn Newton haar intrede in het Marvel Cinematic Universe. De jonge Amerikaanse etaleerde haar talent al in onder meer de HBO-reeks ‘Big Little Lies’ en de comedy-horror ‘Freaky’ en debuteert nu als Cassie, de tienerdochter van Scott Lang die sinds de vorige film een behoorlijke groeischeut heeft gekregen. Alle vreemde creaturen en kleuruitbarstingen ten spijt, vormt de vader-dochterliefde de rode draad van de film. Cassie wil in haar vaders voetstappen treden en Scott doet er alles aan om haar van het gevaar weg te houden. Kijkers die afknappen op een ‘Star Wars’-kopie hebben dankzij hun vertederende band een reden om te blijven kijken.
‘Quantumania’ is dan misschien niet hun origineelste, maar dankzij Rudd en Newton heeft Marvel gegarandeerd weer een hit te pakken.
