Laat je niet te snel verleiden door ‘Persuasion’
‘Persuasion’ (2022) 
Er kunnen nooit genoeg Britse kostuumdrama’s zijn. Althans dat zou je denken. Op Netflix is er ‘Persuasion’, een adaptatie van de laatste roman van Jane Austen die meer inspiratie lijkt te halen uit ‘Fleabag’ dan uit het boek zelf.
Jane Austen meets ‘Fleabag’
‘Persuasion’ is zo’n film waarvan je voelt dat er veel meer in zat. Het ziet er alvast magnifiek uit. De kostuums zijn zeer mooi, traditioneel met een moderne touch. De Britse landhuizen met aanliggende tuinen zijn zo betoverend dat je meteen na de film op de ferry richting Dover zou stappen en zelfs het kleinste herbergje in het kleinste dorpje heeft er nooit zo uitnodigend uitgezien. De verpakking blinkt, maar het is de inhoud die tekortschiet in ‘Persuasion’. Het is alsof je een patisseriedoos opent en er een half opgegeten banaan in vindt.
Op het verhaal is nochtans niets aan te merken. De jonge Anne (Dakota Johnson) en Frederick (Cosmo Jarvis) zijn smoorverliefd. Onder invloed van haar vooraanstaande familie blaast Anne hun verloving af, omdat Frederick niet van de juiste komaf is. In zak en as sluit de gebroken man zich dan maar aan bij de marine, waar hij de volgende zeven jaar opklimt tot befaamd kapitein. Tegelijkertijd is Anne opgeklommen tot triestige plant die zowat elk sociaal event mijdt en een licht verontrustende relatie met rode wijn heeft ontwikkeld. Wanneer Frederick plots weer ten tonele verschijnt, lijkt zijn liefde voor haar al lang bekoeld.
Meer Jane Austen dan dat wordt het niet. Alle ingrediënten voor een boeiende tv-avond zijn aanwezig, maar de film maakt een paar verkeerde keuzes die aan de basis van heel wat pijnlijke momenten liggen. ‘Persuasion’ volgt de ‘Fleabag’-hype, waarbij het hoofdpersonage geregeld in de lens kijkt en grappig bedoelde commentaar levert op haar eigen leven, alsof het publiek deel uitmaakt van haar wereld. Lekker quirky en origineel allemaal, maar als de grappen te wensen overlaten, haalt het je volledig uit de film. Bijzonder jammer, vooral gezien het feit dat de scènes zonder die gimmick beduidend beter werken.
De degradatiezone
De rest van het scenario kent af en toe opflakkeringen, maar de vonken doen nooit een vuur ontstaan. Anne loopt er maar wat bij en blijft eigenlijk passief in het verhaal. Alles gebeurt rondom haar en als er al enige vaart komt in het verhaal, is dat vooral door toevalligheden of geforceerde beslissingen van de andere personages. Zo lijkt de liefde van Anne de hele film onmogelijk, maar in het laatste kwartier worden twee bijpersonages als donderslag bij heldere hemel op iemand anders verliefd, waardoor plots alles mogelijk is. Op ‘Love Island’ zijn er al voor minder naar huis gestemd.
Is er dan op zijn minst chemie tussen de tortelduifjes? Eigenlijk niet. Dakota Johnson acteert een niveau of twee hoger dan haar tegenspeler Cosmo Jarvis, wiens kaaklijn verder reikt dan zijn acteertalent. En eerlijk gezegd is zijn personage Frederick een regelrechte lul. Misschien zou Jarvis hem met bepaalde blikken of reacties nog enigszins sympathiek kunnen maken, maar dat is als vragen aan je boekhouder om je versnellingsbak te herstellen. Uiteindelijk is Anne beter af met haar glas wijn.
Tenenkrommend slecht is ‘Persuasion’ ook weer niet, maar een aanrader is het allerminst. Mocht er een competitie bestaan tussen Jane Austenverfilmingen, bengelde deze ergens nét boven de degradatiezone. Dan steek je je tijd beter in kampioenen als ‘Pride & Prejudice’ of ‘Sense & Sensibility’.
