Aan sfeer geen gebrek in deel twee van Stephan Louwes’ ‘Limbo’
Stephan Louwes, ‘Limbo 2. Vox Aquarum’ 
In 2019 maakte Stephan Louwes met zijn debuut ‘Limbo – Lux in tenebris’ meteen indruk. Een woordeloze strip, louter opgebouwd uit paginagrote tekeningen, dat was geen voor de hand liggende aanpak. In deel twee, ‘Vox aquarum’, blijft hij zijn eigenzinnige weg gaan en krijgen de sfeer en onuitgesproken indrukken nog steeds vrij spel.
Deze keer speelt het verhaal zich weliswaar grotendeels af onder water, maar nog steeds vormt de strijd tussen licht en donker het eigenlijke decor. De jongen die aanvankelijk zijn vrienden verloor aan de duisternis, begint in dit deel aan zijn queeste om ze weer samen te brengen. Daarvoor doet hij beroep op de kracht van het licht en waagt hij zich in onbekende werelden.
Eeuwige strijd
Om die eeuwige strijd uit te beelden maakt Louwes in zijn strip dankbaar gebruik van zwart en wit waarin de kartonachtige achtergrond naadloos opgaat. Het lijkt een grauw kleurenpalet, maar Louwes weet duidelijk dat de meester zich toont in de beperking. Door het zo sober te houden, legt hij de aandacht volledig bij de sfeer van het hele gebeuren. Al te grote afleidingen elimineert hij vakkundig.
Want om ten volle van ‘Limbo’ te kunnen genieten, kan je die best missen. Het gebrek aan tekst en de paginagrote tekeningen zouden je misschien op het verkeerde been kunnen zetten, maar dit is geen strip waar je zomaar doorheen raast. Het is net de kunst om het tempo te vinden waarbij de tekeningen voldoende tijd krijgen om het verhaal te vertellen. Slow readers hebben op dat vlak alvast een stevig streepje voor.
Allemansvriend?
Al maakt dat van deze reeks misschien ook geen allemansvriend. Het vergt best wat inspanning om in het verhaal te komen en naar een welomlijnde plot moet de lezer eerder zoeken. In de uitwerking van deze strip heeft Louwes zich duidelijk uitgeleefd in de tekeningen. Dat heeft kleine kunstwerkjes opgeleverd, maar maakt ook dat het de sfeer is die met de hoofdrol gaat lopen, en niet het verhaal zelf. Bovendien durft in ‘Vox aquarum’ het wisselen tussen land en waterwereld al eens voor verwarring zorgen. Al kan dat evengoed te wijten zijn aan het feit dat wij moeite hadden het juiste tempo te vinden.
Met ‘Limbo’ heeft Stephan Louwes een reeks gecreëerd die zich duidelijk onderscheidt van de meeste, veelal klassieke, strips. De tekeningen zijn telkens pareltjes, evenzeer wanneer het grootste deel ervan opgaat aan een zwarte zee. De sfeer kaapt daardoor de meeste aandacht weg en maakt het volgen van het verhaal wat meer tot een uitdaging. Wie echter de tijd neemt zich in de wereld van ‘Limbo’ onder te dompelen, mag zich opmaken voor een wonderlijke rit.
