Ben Gijsemans neemt zijn tijd in ‘Hubert’
Ben Gijsemans, ‘Hubert’ 
Vijftien jaar geleden werd de afdeling Beeldverhaal aan het Sint-Lukas opgericht. Sindsdien studeerden heel wat stripauteurs af die ondertussen naam en faam verwierven, waaronder Conz, Simon Spruyt en Judith Vanistendael. Johan Stuyck, coördinator van de richting, maakte er een erezaak van om het werk van de meest beloftevolle studenten een breder publiek te schenken via zijn uitgeverij Oogachtend. Die verblijdde ons de afgelopen jaren met albums van onder meer Michaël Olbrechts, Charlotte Dumortier en Delphine Frantzen.
Ben Gijsemans maakte als eindwerk drie hoofdstukken over de introverte Hubert – wij zouden hem bijna een treurige eenzaat durven noemen. Hubert loopt een beetje verloren in de grootstad Brussel en in zijn eigen leven, waarin hij niet goed weet wat hij moet met de avances van Mevrouw Vandermeers van het gelijkvloers. Liever dan al die moeilijke toestanden verdwaalt hij in de Koninklijke Musea voor Schone Kunsten waar hij urenlang doeken bewondert en fotografeert om ze vervolgens op zijn vrijgezellenflat zelf na te schilderen.
Dan kijkt Hubert op een dag uit z’n raam en ziet een knappe buurvrouw haar planten water geven. Voor ze merkt dat ze aangestaard wordt en haar gordijnen dichttrekt, slaagt Hubert er in een foto te nemen. Zou hij …? Gijsemans breidde de oorspronkelijke hoofdstukken uit tot er voldoende waren voor een prachtige hardcoverbundeling bij Oogachtend. Een debuut waar wij bij eerste lezing van genoten hebben.
Gijsemans heeft een tekenstijl gevonden die erg nauw aansluit bij één van zijn voorgangers aan het Sint-Lukas, Olivier Schrauwen – en trouwe lezers weten dat wij daar fan van zijn. Bovendien mag het in ‘Hubert’ eindelijk nog eens traag gaan. Scènes die in andere strips op twee vakjes afgehaspeld zou worden of zelfs uit het scenario geschrapt zouden worden wegens overbodig, worden hier over één of zelfs twee bladzijden uitgesmeerd. Heerlijk om te zien hoe Hubert verdwaasd ontwaakt uit zijn middagdutje op de sofa, hoe hij zelfs niet kan lachen met good ole Charlie Chaplin, hoe hij minutieus elk detail van de kunstwerken in zich op neemt.
Geen minpunten dus? Toch wel. We weten dat het de laatste jaren bon ton is om in strips niet langer een verhaal te vertellen dat van A naar Z gaat maar eerder een atmosfeer te scheppen door losstaande voorvallen te tonen. Soms lukt dat fantastisch, zoals bij een ‘Folies Bergère’ of een ‘Sugar’. Maar sommige strips smeken om een goed verhaal, zeker als ze zo’n mooie karaktersetting als ‘Hubert’ hebben. Op dat vlak bleven we toch enigszins op onze honger zitten.
‘Hubert’ is een prachtig uitgevoerd, veelbelovend debuut dat doet hunkeren naar een echt verhaal, waarin Gijsemans knappe tekeningen ook een doel dienen. Daar moet het verteltempo zelfs niet heel erg voor omhoog geschroefd worden.
