In ‘Shady’ belicht Brecht Vandenbroucke de schaduwkant van onze maatschappij
Brecht Vandenbroucke, ‘Shady’ 
Bij verschijnen riep hoofdpersonage Shady, uit Brecht Vandenbrouckes gelijknamige strip, meteen vragen op. Zijn rokje, strikje en kapsel dat sterk aan Popeyes Olijfje doet denken, lijken namelijk niet te matchen met zijn brede mannelijke torso – waarin bijvoorbeeld evenzeer krachtpatser Jerom doorschemert. Wie is Shady Bitch dus? En wat voor strip levert zo’n op het eerste zicht ongrijpbaar personage op?
‘Shady’ bestaat voornamelijk uit korte gags waarin het hoofdpersonage uitblinkt in ijdelheid en oppervlakkigheid. Hij is voortdurend bezig zich – letterlijk en figuurlijk – te spiegelen aan zogenaamde vrienden op sociale media, zijn rivalen of willekeurige passanten. In zijn zoektocht naar zingeving gaat hij ironisch genoeg compleet voorbij aan alles wat het leven juist de moeite waard maakt. Tot een hogere kracht besluit dat Shady er zo zielig en wanhopig bij loopt dat hij wel wat hulp kan gebruiken om tot inkeer te komen.
Social-mediadictatuur
Al lijkt de vorige zin iets anders te suggereren, ‘Shady’ is geen klassiek opgezette strip met een duidelijke verhaallijn. Je zou hem evengoed lukraak kunnen openslaan om een moment te genieten van een goede grap. Regelmatig eentje die misschien wat flauw uitvalt, maar altijd met een kritische ondertoon richting de huidige social-mediadictatuur. En dat is hetgeen het sterkst blijft hangen als je ‘Shady’ uit hebt. Vandenbroucke wil zijn lezer duidelijk even laten stilstaan bij het belang dat we aan het kleine scherm hechten en wat we daarvoor durven opgeven. In die zin is het steeds weerkerende verhaal met Shady’s teddybeer een mooie manier om zijn boodschap wat meer kracht bij te zetten en niet te blijven steken in een gagstrip.
Al is ‘Shady’ evenzeer, of misschien nog meer, een plezier om te lezen omwille van de tekeningen. De kleuren spatten van elke pagina met een plezier dat je terugkatapulteert naar de tijd van spontane, heerlijk felle kindertekeningen. Bovendien stoot je voortdurend op details waarbij je wat gegniffel niet zal kunnen onderdrukken. De verhaallijn met de teddybeer krijgt daarentegen wat meer serieux doordat Vandenbroucke het kleurenpalet op die momenten veel beperkter houdt. Oppervlakkigheid en diepgang krijgen op die manier een mooi contrast dat ‘Shady’ wat meer gewicht geeft.
Zo kiest Brecht Vandenbroucke na ‘White Cube’ opnieuw voor de lach met de wrange nasmaak. En gaat dat hem opnieuw best goed af. De zielige, oppervlakkige figuur van Shady komt soms pijnlijk dichtbij. Bovendien heeft Vandenbroucke ook aan het visuele aspect aandacht besteed, waardoor deze nieuwste worp een fijne, aangenaam tegendraadse strip is geworden.
