Kira Wuck steekt eenzaamheid in een zwart-komisch jasje
Kira Wuck, ‘Noodlanding’ 
‘Iedereen begon hard te klappen na de landing en sommige mensen barstten van opluchting in huilen uit. Tom verbleef in een klein hotelletje vlak bij het vliegveld waar hij op zijn wenken bediend werd. Wist hij eigenlijk wel hoe het voelde om iemand echt te missen, vroeg hij zich af tijdens de dagen dat hij op zijn volgende vlucht wachtte.’
Kira Wuck schreef een bundel met een heel toepasselijke titel. Het woord noodlanding verenigt houvast en eenzaamheid, net zoals haar verhalen dat doen. De personages die ze bevolken klampen zich stuk voor stuk vast aan een laatste, toevallig redmiddel. Zo is er het koppel dat onbedoeld een dertigjarige Ghanees adopteert en het meisje dat met wezen naar bed gaat om te kunnen bestaan.
Alle twaalf verhalen dansen op de lijn van zwarte komedie naar authentieke emotie. Met grote bokkensprongen welteverstaan. De mooiste exemplaren bieden een korte blik op de extremen, maar sleuren je meteen terug weg en droppen je op een heikel evenwichtspunt tussen de lach en de pijn. ‘Delicatesse’ is er zo een. Daarin vermeldt Gerda en passant dat ze een affaire heeft met de slager. Haar beweegreden: ‘Jij kijkt al jaren niet meer naar mijn billen.’ De dialogen blijven nuchter en gestript van tierlantijntjes, maar vervallen niet tot goedkoop amusement: ‘Wij maken elkaar tot een bepaalde hoogte gelukkig, maar niet tot de top van een gebouw. Er zitten grenzen aan hoe gelukkig iemand je maakt.’
Wuck schetst mensen, die per ongeluk Einzelgängers geworden zijn, en vangt hun eenzaamheid in rake beelden. Een boer, in zijn enige en te krappe overhemd, laat zijn lievelingskip een foto van zijn Filipijnse vrouw zien. Een vader komt terug van reis en zeult zijn koffers alleen de trap op terwijl zijn gezin toekijkt. ‘Ik dacht dat je dood was,’ merkt zijn vrouw op. Verbloemingen zijn niemand gegund. Maar hoe verder in de bundel, hoe meer de personages inwisselbaar worden. Geen van hen slaagt erin om zijn emoties te kanaliseren of te delen met zijn partner. Dat maakt ‘Noodlanding’ erg consistent, maar zorgt er ook voor dat sommige verhalen kleurloos blijven, en een tikkeltje vrijblijvend. De bestaansnood uit het openingsverhaal ‘Wezen’ sluipt onopvallend weg en moet het afleggen tegen rauwe absurditeiten.
In 2012 debuteerde Kira Wuck al met ‘Finse meisjes’, een poëziebundel die haar meerdere prijzen en nominaties opleverde. Ook toen bombardeerde ze de tragikomische vervreemding tot haar handelsmerk. Een succesformule, zeker, maar wel één die zijn grenzen kent. Na negen frisse koude-douche-verhalen uit ‘Noodlanding’ verlangden we weer naar echte mensen, in echte situaties. Stiekem hoopten we zo eentje te krijgen op het eind. Want dat was pas echt absurd geweest.
