Nieuw op de boekenplank
Nieuw op de boekenplank verzamelt geregeld een aantal publicaties, die we graag onder de aandacht brengen. Dit is een aanvulling op onze reguliere recensies, waardoor we onze lezers nog beter op de hoogte brengen van het huidige boekenaanbod.
Wilfried Hendrickx, ‘Vaarwel Ghislaine’
Fotomodel Ghislaine Nuytten en journalist Wilfried Hendrickx vormden ruim zevenendertig jaar een liefdeskoppel. In 2009 werd Ghislaine helaas ongeneeslijk ziek. Vanaf die datum hield Hendrickx een dagboek over het lijden van zijn levensgezellin. Fragmenten die hij aanvulde met allerlei herinneringen aan het begin van hun passionele romance anno 1985.
‘Ik zag haar schoonheid, zachtaardigheid en stijl. Ik zag klasse, kuise sexappeal en een absoluut gebrek aan enige hoogmoed. Ik zag voor het eerst de delicate trekken van Ghislaine Nuytten’.
Waarna hij eenmaal hun kennismaking en relatie uitvoerig te hebben beschreven, vanuit een journalistieke reflex, minutieus verslag uitbrengt over de ziekte en lijdensweg van zijn geliefde. Om na haar dood te besluiten dat de mensen haar niet zijn vergeten. ‘Vaarwel Ghislaine’ is een eerbetoon aan een dame zoals enkel Hendrickx die kan brengen.
Seneca, ‘De kunst van het geven’
Lucius Annaeus Seneca (ca.4 voor Christus – 65 na Christus) was een stoïcijns filosoof. Een man met aanzien die vooral bekendheid verwierf als mentor van de later beruchte keizer Nero. Later viel hij in ongenade en werd gedwongen tot zelfdoding. Talloos zijn de geschriften vol beschouwingen die hij naliet. Uit ‘De Beneficiis’ selecteerde vertaler Vincent Hunnink de belangrijkste gedachten in ‘De kunst van het geven’. Zoals: ‘Ga even na bij jezelf: heb jij altijd iets teruggedaan voor wie je dat moest? Is nooit iemands goede daad voor jou gewoon vervlogen? Denk jij nog altijd terug aan alle gunsten die jou zijn verleend?’ Kortom Seneca blijft ook relevant voor de eenentwintigste eeuw.
Miriam Van hee, ‘Voor wie de tijd verstrijkt’
Miriam Van hee (1952) behoort als dichter tot de generatie van Luuk Gruwez en wijlen Eriek Verpale. Ook al viel ze geregeld in de prijzen haar poëzie wekt bij sommigen gemengde gevoelens op. Ligt het aan haar koele manier van observeren? Haar dwepen met Anna Achmatova? Wie zal het zeggen? Feit is dat elke nieuwe bundel van haar hand op volle aandacht van de critici mag rekenen. In ‘voor wie de tijd verstrijkt’ heeft ze het over de Ardennen waar je in het bos geen dier of mens ziet, dennenbossen als de zee golven, enzovoort. De mooiste gedichten lees je in ‘Quarantaine’ waarin ze het heeft over haar bejaarde vader, zoals in deze regels: ‘als ik vraag hoe het is zegt hij, redelijk goed/ alleen zijn ledematen gehoorzamen niet, ze/ onttrekken zich aan zijn gezag, afvallige troepen/zijn het, en zijn onderstel zit niet meer helemaal/ vast aan de leiding, overal ziet hij vijandelijkheden/. Een fluistergedicht zoals enkel Van hee het schrijven en voorlezen kan.
Sabien Clement & Kris Van Steenberge, ’Tel de vlinders in de kamer’
Kris Van Steenberge is een man van vele stielen: regisseur, docent en schrijver. Na zijn positief onthaald debuut met ‘Woesten’ volgden tal van andere titels zoals ‘Blindelings’ en ‘De advocaat en de zeiler’ die hij samen met Geert Briers schreef. Dit keer werkte hij voor ’Tel de vlinders in de kamer’ samen met illustratrice Sabien Clement wier werk al herhaaldelijk werd bekroond. Het boekje is niets anders dan een vrijblijvend beeldverhaal over het verlangen van de ander opnieuw te vinden, wanneer alles uit elkaar lijkt te vallen. Een fraai uitgegeven hebbedingetje.
Filip Keyaert, ‘Uit het daglicht’
In 2021 debuteerde Filip Keyaert met ’Sterven met tussenpauzen’. Een roman die enkele dagen uit het leven van een misnoegde videotheekhouder beschrijft. In ‘Uit het daglicht’ brengt hij dit keer het verhaal van Sonja die het grootste deel van een dag achter de balie van een seks cinema vertoeft. Om de tijd te doden zit er voor haar niets anders op dan het voeren van nietszeggende gesprekken met toevallige klanten. Na verloop van tijd hecht ze zich aan Angela, een stripteaseuse die de voorstellingen aan elkaar moet dansen. Maar ook voor Gilberte, een straatprostituee blijft is ze niet ongevoelig. Vlot geschreven maar hiermee is dan ook alles gezegd.
Fjodor Dostojevski: ‘De idioot’
Om de zoveel tijd brengt uitgeverij Van Oorschoot een klassiek meesterwerk onder de aandacht. Dit keer viel de keuze op ‘De idioot’ van Dostojevski in een vertaling van Arthur Langeveld. Blijkens brieven en aantekeningen van de auteur was het basisidee van ‘De idioot’ het portret van een goed mens. Voor Mysjkin, de idioot van de titel, zou de verpersoonlijking van Christus, de Messias moeten zijn, neergedaald in het Rusland van 1867. Daarnaast is Mysjkin ook een portret van Dostojevski zelf. Hij is net als de schrijver de zoon van een verarmde edelman, religieus en lijdt aan epilepsie. Dostojevski lezen is vallen voor zijn taalgebruik dat aan alle literaire conventies voldoet. Een gedroomd boek voor lange winteravonden.
