CE’s StripFax mei 2021

Een nieuw Amoras-verhaal is er vaak eentje waar we naar uitkijken. Dit deel brengt ons terug naar de momenten vlak vóór ‘De zaak Krimson’, de eerste delen van deze nevenreeks. Zo zien we Lambik en co naar een trein overladen met goud proberen zoeken, voordat Krimson die vindt. Slagen ze erin en verandert dat de toekomst van de rijke superschurk? We komen het allemaal te weten. Het verhaal leest vlot, maar intussen verwachten we al iets meer originaliteit van Legendre en Cambré, vooral na het vorige deel dat we fantastisch vonden. (Rex)

Een zoo vol uitgestorven dieren? We zouden er maar al te graag geld aan uitgeven. Een meisje mag er stagelopen en neemt ons mee in de wondere wereld van het verdwenen dierenrijk. Zo zien we onder andere dodo’s, koalamaki’s en holenberen. Quasi iedere gag steken we iets op over deze beestjes. Dat bewees Cazenove ook al met ‘Diep in de zee’. Bloz, onder andere tekenaar van ‘Dino’s’, geeft het album vorm in een dynamisch getekend, kleurrijk jasje. Het dossiertje op het einde van de strip zorgt alleen maar voor een nóg enthousiastere lezer. (Rex)

Hoe is Largo Winch aan de grote erfenis van tien miljard dollar geraakt? We lezen het allemaal in het debuutalbum over zijn voorgeschiedenis. Berthet en Van Hamme nemen ons mee naar het jaar 1848. Dan vlucht Vanko Winczlav Montenegro uit en trekt hij naar Amerika, waar hij heel wat vrouwen ontmoet en er ook enkele kinderen maakt. Gebeurtenissen volgen elkaar in sneltempo op, dus het is belangrijk dat je dit album dicht bij de hand hebt, moest het vervolg verschijnen. Het verhaal geeft je een ‘Meesters van de Gerst’-vibe door de tijdsprongen en het concept van de familiegeschiedenis, en dat is alleen maar een compliment! (Rex)

‘Vermoorde onschuld’ is een dramatisch familieverhaal over tweelingzussen Fanny en Tania, wiens vader ontbreekt en wiens moeder depressief is en eigenlijk liever van haar kinderen afraakt. Fanny pleegt in het verhaal een moord en vanuit haar flashbacks zien we haar opgroeien, waarin de bijzondere band tussen haar en haar onafscheidelijke zus centraal staat. Het verhaal op zich bevat hier en daar een interessante wending, maar is in de grote lijnen voorspelbaar. Erg is dit niet, want het tekenwerk van Grenson is sowieso al de moeite waard om te bewonderen. Een zeer boeiende one shot dat met haar grijzige tinten de sombere sfeer weet neer te zetten. (Rex)

De vrouwelijke androïden van het Last Angel-model, die als taak hebben de herinneringen van gesneuvelde soldaten te verzamelen, keren na afloop van hun missie terug naar hun rek. Daarna moeten ze het geheugen wissen om opnieuw op te starten voor de volgende veldslag. Eén van hen lijkt, tegen alle verwachtingen in, het proces te begrijpen, maar het is technisch onmogelijk. Androïden hebben geen gevoelens … of wel? Het verhaal is ietwat verwarrend door een overdaad aan verteldetails, maar de tekeningen maken heel wat goed. Bonetti’s werk doet denken aan de betere Marvel-strips die anno 2021 worden uitgebracht in de prachtige stripwereld. Logisch, want ook in dat genre heeft hij al ervaring. Dat zie je ook terug in dit tekenwerk, dat een verfijnde, gestroomlijnde indruk geeft. (Rex)

Enthousiaste detective Harold heeft intussen zijn plekje bemachtigd in het beruchte Blackchurch (Londen). Nu onderzoekt hij verdronken vee. Zowel van de high society (waar zijn afkomst ligt) als de Blackchurchse onderwereld krijgt hij tegenwind en willen ze hem dwarsbomen voor hun eigen hachje te redden. Dit is het tweede en laatste deel van dit tweeluik. De ondertoon is komisch met een flukse tekenstijl, die ook tot de humoristische sfeerschepping bijdraagt. Een atypische detectivestrip met een even atypisch hoofdpersonage. (Rex)

Het leuke idee van scenarist Zidrou voor de heropstart van de reeks ‘Rik Ringers’, is dat hij de nieuwe verhalen laat afspelen aan het einde van de jaren ’60 en het begin van de jaren ’70. Dat verhoogt het nostalgische gevoel, want uiteindelijk zal dit vooral een serie zijn voor striplezers, die opgroeiden met de oude Rik. Zijn jasje is nog steeds dezelfde kostuumvest en er gebeuren nog veel onverwachte wendingen die opgelost worden door slimme Rik. Toch voelt het geheel hedendaags aan, door een meer uitgesproken rol voor liefje Nadine. Commissaris Baardemakers gaat op uitwisseling naar Senegal. Zijn zwarte collega die in het Parijs van de jaren zeventig aan de slag gaat, moet heel wat racisme trotseren. Dit thema wordt echter te voorzichtig aangepakt om werkelijk van een moderne strip te kunnen spreken. (Pep)

Eerlijk gezegd, we verwachten meer van de auteur van ‘Eerlijke lui’, maar uiteindelijk weet hij toch tachtig pagina’s te boeien met dit ongewone Robbedoesverhaal. Het oude hotel, de piccolo-uniformen en de pastelkleuren doen vermoeden dat de intrige rond een bezoekende dictator zich afspeelt in een ver verleden. Toch blijken Marilyn Monroe en Michael Jackson dit hotel bezocht te hebben. Prachtige tekeningen en leuke confrontaties tussen de piccolo en zijn vriend Kwabbernoot zorgen voor leesplezier. Maar we missen net dat tikje meer van Durieux. (Pep)

Jarbinet slaagt erin om telkens een geloofwaardig verhaal te brengen over de grote gebeurtenissen tijdens de Tweede Wereldoorlog. Hij doet dat door in te zoomen op de levens van enkele individuen, die de pech hadden om in deze verschrikking verzeild te geraken. Maar hij legt ook altijd de link naar de tijd waarin we nu leven. Deze keer pakt hij het racisme aan, waaronder de zwarte Amerikanen te lijden hadden, op het thuisfront, maar ook op het oorlogsfront. Dit is weer het eerste deel van een tweeluik en dus kan deze strip los van de reeks gelezen worden. (Pep)

Uitgeverij Oogachtend brengt een mooi hebbedingetje uit voor de Brecht Evens-fans: een oblong-bundeling van zijn gags die hij maakte voor Zazie, de jongereneditie van het cultuurmagazine Bruzz. Tien jaar oud werk, maar duidelijk nu al tijdloos door het onderwerp (fantasy en sprookjes) en de tekenstijl, die nog steeds vernieuwend aanvoelt. De gags zijn, zoals gewoonlijk bij dit soort boekjes, van wisselend niveau, van flauw tot geniaal, maar het zijn vooral de kleine schilderijtjes waar je kan naar blijven turen. We zijn benieuwd hoe dit in de smaak valt van het doelpubliek (9- tot 13-jarigen), maar deze volwassene slaat het telkens weer open. (Pep)

Nog zo’n hebbeding voor de stripfan, maar nog meer voor de muziekliefhebber, is ‘Mixtape madness’ van de te vroeg overleden Eric Schreurs. Wereldberoemd in de lage landen in de jaren tachtig en negentig (Joop Klepzeiker), maar nadien heeft hij als een echte kunstenaar zijn eigen weg gezocht. Dit boekje is een verzameling van lijstjes en covers van muziek-cd’s die hij voor vrienden maakte. Elk hoesje is een fantastisch miniatuurkunstwerkje, maar ook de muziekkeuze (nu gemakkelijk te ontdekken via streamingdiensten) is verrassend origineel. Een ware schatkamer, die bijvoorbeeld goed kan dienen als achtergrondmuziek bij het schrijven van recensies. (Pep)