Leen Huet diept vergeten boeken op
Leen Huet, ‘Oud papier’ 
In ‘Oud papier’ doet Leen Huet (1966) niets anders dan de boeken, die ze in tweedehandszaken of antiquariaten heeft gekocht, onder de aandacht brengen. Op die manier bezorgt ze vergeten of bijna vergeten schrijvers als het ware een tweede leven.
Geen geld voor nieuwe boeken
Huet heeft duidelijk een grote liefde voor het verleden. Ze vertaalde eerder al de brieven van Pieter Paul Rubens en ontving veel lof voor haar stevige biografieën van Pieter Bruegel en de vroegere, Antwerpse burgemeester Nicolaas Rockox.
Haar jacht op oude boeken stamt uit haar studententijd. Omdat ze toen niet voldoende geld bezat om nieuwe boeken te kopen, ging ze in tweedehandszaken op zoek naar interessant leesvoer. Over haar leeservaringen – hier aanwezig in ‘Oud papier’ – rapporteerde ze destijds in ‘De Morgen’ en het literaire tijdschrift ‘Dietsche Warande & Belfort’. Het zijn informatieve bijdragen, die vanuit een filosofisch en kunsthistorisch perspectief zijn geschreven.
De lezer is een jager
De gretigheid waarmee ze op zoek gaat naar boeken doet denken aan een jager en zijn prooi.
‘De lezer is een jager. Hij doorkruist de landschappen van de literatuur (boekhandels, bladzijden) om hemzelf, uit onbaatzuchtige genegenheid; maar zijn felste momenten komen wanneer hij een spoor vindt naar een boek dat hem, hij weet het, zal vervullen met de zwaarste, rijkste emoties – met de diepste, wildste voldoening.’
Huet hanteert hierbij een duidelijke stelregel: niets mag het plezier van het zoeken naar boeken verhinderen. Je kunt boeken dus maar beter op je af laten komen. De oogst is alvast rijk en opmerkelijk gevarieerd. Van Casanova (‘Casanova’s memoires’), H.D. Thoreau (‘Walden’) tot Gustave Van de Woestyne (‘Karel en ik’) en anderen.
Virginie Loveling, een dame van stand
Eén van die anderen is de Franstalige Antwerpenaar Georges Eekhoud. Na zijn erfenis – hij was een wees uit een gegoede familie – te hebben verbrast, zat er voor de man niets anders op dan geld te verdienen als journalist en schrijver. Als romancier verwierf hij vooral bekendheid met ‘La nouvelle Carthage’, een roman die zich in de buurt van Antwerpen afspeelt. In Frankrijk werd zijn verhaal ‘Ex-voto’ uit ‘Kermesses’ geprezen door Edmond de Goncourt.
Behalve een bijdrage over de Zweedse Nobelprijswinnares Selma Lagerlöf wordt ruime aandacht besteed aan de zussen Loveling uit Nevele. Rosalie en Virginie waren schrijfsters, Pauline was de moeder van Cyriel Buysse. Huet portretteert Virginie Loveling – haar ‘Een revolverschot’ is nog best leesbaar – als een erudiete dame van stand die de relatie tussen katholieken en vrijmetselaars op een harmonieuze wijze weet te vertolken.
Het is één van de vele bijdragen in het boek die niet louter Huets belezenheid, maar evenzeer haar enthousiasme en de waardering voor de oude meesters illustreren. Wie ‘Oud papier’ heeft dichtgeklapt kan amper nog aan de drang weerstaan naar een klassieker te grijpen.
