Clement Peerens neemt afscheid in de Roma
Afscheid van een icoon
Som eens vijf Belgische rockgroepen op die een bekwaamheidsbewijs van dertig jaar ervaring kunnen voorleggen? Buiten dEUS of De Kreuners is het ver zoeken naar een dergelijk huis van rockvertrouwen. Toen Hugo Matthysen in 1994 op Humo’s Pop Poll -toen nog een live-evenement in de AB- Clement Peerens in levende lijve op het podium losliet, besefte hij zelf niet dat de Clement Peerens Explosition dertig jaar later één van de laatste triumviraten der vaderlandsche rock zou zijn. Cpex tourde af en aan, zette zoals het een rockband betaamt zijn activiteiten lange tijd stop om dan in 2008 terug de baan op de gaan met de plaat ‘Masterworks’.
Nu valt uiteindelijk (definitief?) het doek over de Explosition. Aangezien een doorsnee rocknummer slechts drieëneenhalve minuut duurt, komt er ook aan de snedige rock van Cpex een einde. Zoals een rocklegende betaamt wordt een afscheidstournee breed en lang uitgesponnen met als apotheose tien shows in de mooiste zaal ter wereld. Wij zakten meer dan één keer naar de Roma af en zagen dat het goed was.
De mooiste zaal ter wereld
Beter tien keer de Roma vullen dan één keer het Sportpaleis? Toch wel, want Clement Peerens heeft nog steeds alle theaterelementen in zich die enkel in een echte concertzaal tot hun recht komen. Het decor van Peerens’ afscheidstournee bestond uit drie deuren, wat het absolute minimum is om van een deurenkomedie te mogen spreken. Vooral Sylvain maakte gretig gebruik van de Westernscharnieren van zijn doorwaaideur. Ook de roadies zochten dankbaar dekking achter de flapperende mechaniek om voor elk nummer Clement van een propere gitaar te voorzien.
Derde keer laatste keer
Waarom zijn wij drie keer gaan kijken? Omdat je elke keer weer andere dingen oppikte. Omdat de baslijnen, podiumact en het aantal afgelegde kilometers per avond van Sylvain alleen al gewoonweg de meeste Belgische rockgroepen het nakijken geven. Vergis je niet, alle komedie ten spijt stond er bij Cpex telkens een trio rasmuzikanten op het podium. Je hebt de hele wei van Graspop nodig om te proberen een dergelijke sound neer te zetten. Hugo en co doen dat met drie man…sorry, tweeëneenhalf, om Lady Dave geen oneer aan te doen.
De setlist mocht dan heel de concertreeks ongewijzigd blijven, die laatste avond werden ‘Foorwijf’, ‘Vinde gij mijn gat’ en ‘Dikke Lu’ vanuit de volle Roma luider dan de PA van het Spotpaleis meegebruld. Nummers als ‘Boecht van Dunaldy’ behoren ondertussen zo tot de bekendste Vlaamse klassiekers dat ze woord voor woord luidkeels meegezongen werden door een uitverkochte Roma. Geen ‘Bloemen’ maar ook geen kransen, geen ‘Sympathieke mensen’ behalve die drie op het podium dan. Wel ‘Afscheid van het platteland’, Árchitect’ en…
…een cover van Hugo Matthysen. We vermoeden dat ten huize Cpex Peerens’ schizofreniemedicijn en de morning after pil van Clement’s halve trouwboek per ongeluk werden verwisseld. Dat Peerens de ultieme versie van de Hugo Matthysen-hit ‘Blaankenbaarge’ brengt, tot daar aan toe. Maar dat die laatstgenoemde op zijn eigen Huroram tournee zijn versie van Clements versie van Hugo’s origineel vertolkt? Kijk, daar hebben wij echt van moeten uithuilen op de schouder van Jan Delvaux. De brave man ligt er volgens ons ook van wakker.
Merci Clement
Na het laatste slotakkoord van ‘Vinde gaa maan gat’ kreeg de menigte nog een visuele retrospectie in de vorm van een fotoreportage. Eerst stond hier Cpex zelf in de spotlights, daarna de vrouwelijke entourage op de tonen van Elvis Costello’s ‘She’ en tot slot de roadies en de fans.
Iedereen die de afscheidstournee bezocht, hoopt samen met ons dat Clement ooit terugkeert op zijn stappen. Word je zo’n bomvolle zaal uitgelaten publiek echt beu? Tot dan is er Huroram waar je eindelijk nog een keer ‘Alaska’ of ‘Tony de zieke pony’ kan verwachten. En misschien, wie weet, ooit…
Maar voorlopig, om het met Sylvain te zeggen, ‘Merci Clement!’
